Οπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα, θα χρειαστούν ακόμη πολλά χρόνια ώστε να επιστρέψουμε στα επίπεδα του 2009
Η χθεσινή έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ για τους μισθούς και το επίπεδο της ποιότητας ζωής εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, έρχεται να καταδείξει για μία ακόμη φορά ότι οι εργαζόμενοι δεν «πάνε στον παράδεισο».
Από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις που έχουν ως αποτέλεσμα όχι μόνο την υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου αλλά και σταδιακή βλαπτική μεταβολή των συνθηκών απασχόλησής τους.
Από χρονιά σε χρονιά τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, και το χειρότερο είναι ότι μέχρι στιγμής τουλάχιστον δεν υπάρχει καμία διέξοδος που να δίνει προοπτική, ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει βελτίωση των αποδοχών τους – αν όχι επιστροφή όλων αυτών των περικοπών που έχουν υποστεί μέχρι σήμερα.
Η χθεσινή έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ αποτελεί ακόμη μία γροθιά στο στομάχι για όλους εκείνους που επιμένουν ότι οι μνημονιακές πολιτικές είναι ο μοναδικός δρόμος για να ξαναβγούμε στο ξέφωτο. Διότι αυτό όχι μόνο φαντάζει απίθανο, αλλά όπως δείχνουν τα πράγματα σήμερα θα χρειαστούν ακόμη πολλά χρόνια ώστε να επιστρέψουμε στα επίπεδα του 2009.
Μέχρι τότε φυσικά, κανείς δεν γνωρίζει πόσοι εργαζόμενοι θα έχουν αντέξει αυτό τον εργασιακό καιάδα, πόσοι αντίστοιχα θα έχουν προλάβει να πάρουν μία αξιοπρεπή σύνταξη – εάν σκεφτεί κανείς ότι με το νέο ασφαλιστικό οι νέες συντάξεις δεν φτάνουν ούτε για ζήτω.
Είναι προβληματισμοί που τους έχει ο καθένας από εμάς, που ως εργαζόμενος βιώνει τις δυσκολίες που προκαλούν οι διαρκείς μειώσεις, οι έμμεσοι και άμεσοι φόροι που έχουν επιβληθεί όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και που διαπιστώνει καθημερινά ότι, αυτό που λέγεται κάθε τρεις και λίγο: «βγαίνουμε από το τούνελ, και έρχεται η ανάπτυξη», αποτελεί μία χίμαιρα, που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα.
Επιστρέφοντας ωστόσο στα αποτελέσματα της μελέτης, αυτό που μπορεί να επισημάνει κανείς είναι ότι η μελέτη μπορεί να αποτελέσει στα χέρια των συνδικάτων ένα χρήσιμο εργαλείο. Αρκεί να αποφασίσουν ότι θα το χρησιμοποιήσουν για να καταθέσουν τις προτάσεις τους και να πιέσουν την Κυβέρνηση με βάση τα ευρήματα, για να εφαρμοστούν πολιτικές που να αντιτίθεται σε αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα, όπως περιγράφεται κυρίως για τον ιδιωτικό τομέα στις σελίδες της.
Δεν αρκούν οι διαπιστώσεις. Οι προτάσεις είναι εκείνες που μπορεί να αποτελέσουν εφαλτήριο για να βρεθούν οι λύσεις. Ειδάλλως κάθε φορά θα διαβάζουμε απλά τα αποτελέσματα και οι έρευνες θα καταλήγουν σε κάποιο συρτάρι, χωρίς κανένα αντίκρισμα στο κοινωνικό σύνολο.
