Εμείς τα… πειραματόζωα

εμείς-τα-πειραματόζωα-536829

Ενώ εμείς ζούσαμε ανυποψίαστοι, τα μνημόνια διαδέχονταν το ένα το άλλο, και εμείς νομίζαμε ότι θα επηρεάσει όλους τους άλλους εκτός από εμάς

Με όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες με αφορμή και πάλι μία διαπραγμάτευση για το ελληνικό πρόγραμμα, δύσκολα μπορεί να πιστέψει ο Έλληνας πολίτης ότι δεν τον αντιμετωπίζουν ως πειραματόζωο οι διεθνείς αγορές, οι κερδοσκόποι και οι Ευρωπαίοι. Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Μαζί με την ανασφάλεια, που είναι ανθρώπινο να νιώθει κανείς όταν δεν ξέρει λίγο πολύ τι του ξημερώνει, και όταν τα νομοσχέδια διαδέχονται το ένα με το άλλο, και εμείς έχουμε χάσει το λογαριασμό με τα μέτρα που κάθε φορά ψηφίζονται.

Συνειδητοποιούμε τις επιπτώσεις τους όταν αναγκαζόμαστε να βάλουμε πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, ή, όταν κάνοντας τους υπολογισμούς του μήνα, βλέπουμε ότι δεν φτάνει καν το 15ημερο και το ταμείο είναι μείον. Ένα ατέλειωτο θρίλερ, μία βάσανο που όχι τελειωμό δεν έχει αλλά εντείνεται κιόλας.

H ελληνική πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει άρδην. Ανασφάλεια, φόβος, ανησυχία, προβληματισμός, τα αισθήματα που έχουν φωλιάσει στις ψυχές των περισσοτέρων. Το βλέπει κανείς καθημερινά στην καλημέρα που λέει στο διπλανό του. Το αντιλαμβάνεται στον κάθε χώρο δουλειάς. Είτε πρόκειται για δημόσια υπηρεσία, είτε πρόκειται για εργοστάσιο, είτε πρόκειται για την αγορά, είτε πρόκειται για την τράπεζα, όλοι κουβαλάνε μία θλίψη. Περιμένουν, τις επόμενες δυσκολίες, και από ψυχολογικής πλευράς αισθάνονται ήδη χαμένοι.

Υπάρχει όμως μία εξήγηση για όλα αυτά. Ζούσαμε ανυποψίαστοι μέχρι και πριν από λίγα χρόνια. Τα μνημόνια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τα μέτρα επίσης, και οι περισσότεροι νομίζαμε ότι θα επηρεάσει όλους τους άλλους εκτός από εμάς.

Πιστεύαμε ότι κρίση είναι θα περάσει. Και οι μήνες περνούσαν όπως και τα χρόνια και μετά από μία επταετία είμαστε πάλι στο σημείο μηδέν.

Είμαστε πολίτες μίας χώρας που, όπως καταγράφουν όλα τα στοιχεία, χρωστάει …. και θα χρωστάει μέχρι πέμπτης και έκτης γενεάς. Και επειδή εκ των υστέρων, όσο κι αν επικρίνεις τους έχοντες την ευθύνη, δεν έχει νόημα να αναζητά ο καθένας τις απαντήσεις στα ερωτήματά του στα όσα διαβάζει ή ακούει.

Κρεμόμαστε από τα χείλη του κάθε ειδικού αλλά και του κάθε ξερόλα, και περιμένουμε να διαβάσουμε κάτω από τις γραμμές αν θα επιβιώσουμε ή θα πατώσουμε.

Και φυσικά όλη αυτή η Βαβέλ συναισθημάτων αλλά και πραγματικότητας ενισχύεται από αστοχίες, ασαφή πολιτικό λόγο, έλλειψη συντονισμού και πολυφωνία σε κυβερνητικό επίπεδο. Μία λογική «βλέποντας και κάνοντας», που αντί να μας καθησυχάζει περισσότερο μας τρομάζει. Για αυτά που έρχονται…. για εμάς χωρίς εμάς.

Έτσι είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε στο κενό.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου