Κάθε φορά πιστεύουμε ότι θα είναι και η τελευταία που μας φορτώνουν μέτρα, όμως μας διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα
Οσο ακούμε να ανεβαίνουν οι τόνοι αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών για τη διαπραγμάτευση που είναι σε εξέλιξη, και παρότι υπάρχει χάσμα αν η συμφωνία είναι κοντά, θα πρέπει να ανησυχούμε.
Μοιάζει με κακοπαιγμένο έργο που δεν το έχουμε δει πρώτη φορά. Δημιουργείται η τεχνητή ένταση, όπως κάθε φορά που είναι να ληφθούν ή ψηφιστούν σκληρά μέτρα.
Οι δανειστές απειλούν, η εκάστοτε κυβέρνηση αντιδρά, όλα βρίσκονται σε τεντωμένο σχοινί, αλλά τελικά, με αυτά και με τα άλλα, υπογράφηκαν τρία μνημόνια.
Και όσο οι πολίτες περιμένουν την έκβαση αυτών των διαπραγματεύσεων, και σε ορισμένους δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει πράγματι περιθώριο να τη γλιτώσουμε, τόσο οι κόκκινες γραμμές υποχωρούν διαρκώς.
Γιατί τα νέα μέτρα -που σε δημοσιογραφικό επίπεδο λέγεται ότι θα ληφθούν- είναι επίσης επώδυνα, αφού θα προκαλέσουν νέα ύφεση. Οι δανειστές επανέρχονται κάθε φορά ζητώντας συμπληρωματικές ρυθμίσεις , προκειμένου να δώσουν την ερχόμενη δόση, και έτσι συνεχίζεται ο Γολγοθάς των Ελλήνων.
Από όσους υποστηρίζουν ή ανέχονται τα νέα μέτρα, ακούμε συχνά ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να τα αποδεχθεί ως το μικρότερο κακό. Δίνοντας ρεσιτάλ στα τρίμηνα που μεσολαβούν ανάμεσα στις δόσεις των δανείων, πάντα μία ομάδα κυβερνητικών φέρνει κάθε φορά τη χώρα στο χείλος του γκρεμού και στο παρά 5 ρωτάει δημαγωγικά: «Γιατί, έχει κανείς καμιά άλλη πρόταση ώστε να μην χρεοκοπήσουμε;
Φυσικά και υπάρχουν άλλες προτάσεις, αλλά αυτές προϋποθέτουν τη χάραξη μιας άλλης στρατηγικής εξόδου από το φαύλο κύκλο των μνημονίων που εναλλάσσονται σαν καραμέλες για τον πονόλαιμο, με την ίδια πάντα επίκληση της σωτηρίας της χώρας, που όμως ποτέ δεν έρχεται.
Υποθέτουμε κάθε φορά ότι θα είναι και η τελευταία που μας φορτώνουν μέτρα, όμως δυστυχώς λες και μας περιμένουν στη γωνία, και κάθε φορά μας διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα.
Προαπαιτούμενα επί προαπαιτούμενων με μέτρα, νέες θυσίες, φοροχαράτσια και περικοπές, και ουκ έστιν τέλος.
Οπότε μικρή σημασία έχει ποιος μάλωσε με ποιόν και ποιός έστειλε σε ποιόν τελεσίγραφο. Το ουσιαστικό τελεσίγραφο κάθε φορά αφορά το λαό, που θέλοντας και μη υπομένει «το ζυγό» των επιβαρύνσεων.
Μόνιμα θύματα οι πολίτες, που τα τελευταία επτά χρόνια υποβάλλονται σε νέες θυσίες, οι οποίες, όπως έχει αποδειχτεί από τη συχνότητα των μέτρων και την ακολουθία των μνημονίων, πάνε χαμένες. Και κάθε φορά έρχονται νέα μεσοπρόθεσμα για να λύσουν το γόρδιο δεσμό.
