Ένα ατέλειωτο αλαλούμ δηλώσεων τις τελευταίες μέρες επί σοβαρών θεμάτων προκαλούν περισσότερη από την ήδη υπάρχουσα σύγχυση στους πολίτες και την ίδια στιγμή δημιουργεί απανωτά «εγκεφαλικά» στο Μαξίμου.
Από τη μία οι 14 βουλευτές με την επερώτησή τους για την Τράπεζα της Ελλάδος.
Από την άλλη ο Παν. Κουρουμπλής και δύο –τρείς βουλευτές ακόμη που προειδοποιούν ότι θα καταψηφίσουν το σχέδιο νόμου για τις ρυθμίσεις των χρεών Νοσοκομείων ενώ Παπακωνσταντίνου και Ραγκούσης παρ΄ ολίγον χθες να έχουν θερμό επεισόδιο μέσα στη Βουλή για τον Καλλικράτη.
Όλα αυτά συνθέτουν μία εικόνα εν πολλοίς προβληματική, για να μην πούμε απογοητευτική.
Η Κυβέρνηση πληρώνει την προεκλογική της διγλωσσία, την ευκολία με την οποία αντιμετώπισε δεσμεύτηκε για κάποια πράγματα, καλλιέργησε προσδοκίες που ωστόσο αποδείχτηκαν φρούδες.
Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε πράγματα που ήταν προφανές ή εάν θέλετε ήταν υποχρεωμένο ότι δεν μπορούσε να κάνει.
Τα 3 περιβόητα ΔΕΝ στο ασφαλιστικό.. είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα αυτής της ανακολουθίας, για να μην πούμε για ολόκληρο το μνημόνιο που σε καμία περίπτωση δεν έχει καμία σχέση με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ.
Από εκεί που βλέπαμε τον Γιώργο Παπανδρέου και όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όταν ήταν στην αξιωματική αντιπολίτευση στους δρόμους και στις απεργίες για το νόμο Πετραλιά, τώρα ατενίζουμε τους αρμόδιους υπουργούς να κουνούν το δάχτυλο στη Βουλή… και να υπερασπίζονται τα 40 χρόνια δουλειάς.. για την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού.
Οδηγηθήκαμε θα μου πείτε στην τρόικα… ναι, μόνο που η αίσθηση- για να μην πω η βεβαιότητα πλέον είναι ότι – στο βωμό του τροπάριου «να σωθεί η χώρα» όλες οι πολιτικές που υπαγορεύονται ή υιοθετούνται, είναι οι πλέον σκληρές και άδικες για τους πολλούς.
Όπως το νέο νομοσχέδιο για τα ολοήμερα Νοσοκομεία, που μεταξύ άλλων προβλέπει επέκταση των απογευματινών ιατρείων και σε τομείς όπως διαγνωστικές εξετάσεις. Το ΠΑΣΟΚ που προεκλογικά μιλούσε για κατάργηση των απογευματινών ιατρείων έρχεται τώρα και μας φορτώνει… ακόμη έναν μπελά, αφού θα βάζουμε και άλλο πιο βαθιά το χέρι μας στην τσέπη. Λες και μας περισσεύει τίποτα.
Για αυτό έχουμε κρίση αξιοπιστίας. Για αυτό οι πολίτες νιώθουν απροστάτευτοι. Είχαν μία ελπίδα και τώρα βλέπουν καθημερινά τις προσδοκίες τους να «τσαλακώνονται». Μαζί με την αξιοπρέπεια και τα ίδια τα όνειρά τους.
Και ας μας υπόσχονται κάποιοι ότι όλα τα κακά θα πάψουν να υπάρχουν από το 2011, ή το 2012 και μετά. Όνειρα και προσδοκίες με «δόσεις» δεν κάνει κανείς. Πόσο μάλλον όταν ήδη νιώθει εξαπατημένος ως προς αυτά που περίμενε και τελικά «γεύεται».
Φρούδες προσδοκίες
