Ακραίες εισηγήσεις

ακραίες-εισηγήσεις-639303

Δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κανείς για να αντιληφθεί το αυτονόητο : Οτι όσο μειώνονται μισθοί και συντάξεις, τόσο θα συρρικνώνεται και η αγοραστική δύναμη

Εξι χρόνια μετά την εφαρμογή των μνημονίων, φτάσαμε δυστυχώς πλέον να μιλάμε στη χώρα μας για την γενιά των 300 ευρώ σε μία πλήρως ελαστικοποιημένη αγορά εργασίας.

Κι ενώ στις διαπραγματεύσεις, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης του προγράμματος, γίνεται αναφορά σε βέλτιστες πρακτικές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη, στη χώρα μας ζούμε την εξαίρεση. Μία ακραία πολιτική που είχε και έχει δραματικές παρενέργειες στην κοινωνική συνοχή, στις ανισότητες που διευρύνθηκαν στην απασχόληση με την έκρηξη της μερικής, φθηνής και ανασφάλιστης εργασίας καθώς και με την άνοδο του ποσοστού ανεργίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της απαράδεκτηες πολιτικής είναι η εφαρμογή του υποκατώτατου μισθού για τους νέους κάτω των 25 ετών.

Την ίδια στιγμή περισσότεροι από 250.000 νέοι έφυγαν από την Ελλάδα με προορισμό τις πιο αναπτυγμένες χώρες, Πρόκειται για νέους, με ανώτερη μόρφωση και υψηλό βαθμό εξειδίκευσης. Οι νεομετανάστες έλληνες, όλο το μυαλό όπως λέει και ένας έμπειρος πολιτικός παράγοντας της πόλης μας.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι δανειστές επιμένουν στην περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Εμμένουν σε μια πολιτική εσωτερικής υποτίμησης με έμφαση στη μείωση των μισθών, των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων με σκοπό την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και την εξυπηρέτηση των δημοσιονομικών στόχων.

Ομως αυτή η πολιτική των χαμηλών μισθών όπου δοκιμάστηκε απέτυχε. Είναι βέβαιο ότι κανένας νέος άνθρωπος δεν θα επιστρέψει σε μια χώρα με μισθούς Βουλγαρίας και με εργασιακές συνθήκες γαλέρας.

Το τρίπτυχο- όπως διάβαζα χθες σε μία εξαιρετική ανάλυση- μισή δουλειά, μισός μισθός και ελάχιστη σύνταξη δεν οδηγεί πουθενά. Πως είναι δυνατόν να πιστεύουν οι δανειστές που εισηγούνται τέτοια μέτρα, ότι μπορεί τάχα να φέρει αποτελέσματα μία τέτοια πολιτική στην Ελλάδα;

Δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κανείς για να αντιληφθεί το αυτονόητο : Οτι όσο μειώνονται μισθοί και συντάξεις, τόσο θα συρρικνώνεται και η αγοραστική δύναμη. Αφού λοιπόν οι καταναλωτές δεν αγοράζουν, δεν μπορεί να κινηθεί η οικονομία. Οι επιχειρήσεις θα συνεχίζουν να δεινοπαθούν, τα λουκέτα θα πολλαπλασιάζονται μαζί με τις οφειλές που θα συσσωρεύονται. Οσο δεν θα υπάρχουν τζίροι τόσο θα αυξάνονται και οι οφειλές προς το δημόσιο. Και ο φαύλος κύκλος της βαθιάς ύφεσης, της ανεργίας, των λουκέτων, θα διευρύνεται.

Δεν υπάρχει λοιπόν, με βάση τα παραπάνω, καμία λογική σε όλα αυτά που εισηγούνται οι δανειστές και που μάλιστα επιμένουν ότι πρέπει ντε και καλά να γίνουν αποδεκτά για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση.

Όχι μόνο διότι πρόκειται για μία ακόμη παρτίδα καταστροφικών μέτρων αλλά και διότι δεν πρόκειται να έχουν αποτέλεσμα. Δεν είχαν άλλωστε πουθενά όπου εφαρμόστηκαν. Γιατί να έχουν στην Ελλάδα που ούτως ή άλλως βασανίζεται και από άλλες χρόνιες παθογένειες που δεν χρειάζονταν κανένα μνημόνιο για να τις έχει εντοπίσει και αντιμετωπίσει;

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου