Τα ψέματα τελείωσαν. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό γίνονται νόμος του κράτους πλέον, ενώ παράλληλα προωθούνται συγκεκριμένες ρυθμίσεις για αποζημιώσεις, απολύσεις και εργασιακές σχέσεις.
Για τη ρύθμιση μάλιστα των εργασιακών σχέσεων δεν θα χρειαστεί καν να εγκριθεί το νέο πλαίσιο στη Βουλή. Αφού οι 300 ψήφισαν μία φορά ολοκληρωμένο το κατάπτυστο μνημόνιο της τρόικας, δεν χρειάζεται να έρθουν δεύτερη φορά- δήθεν σε δύσκολη θέση-για να μας αποδείξουν ότι βάζουν πλάτη για να σωθεί η χώρα.
Βέβαια αυτό που εμείς αντιλαμβανόμαστε είναι ότι προς το παρόν βάζουν πλάτη για να σωθούν οι εργοδότες. Να διευκολυνθούν στις απολύσεις που θέλουν να κάνουν για να ξεφορτωθούν προσωπικό, να εξυπηρετηθούν ώστε να μην καταβάλλουν αποζημιώσεις μόλις γίνει η απόλυση, να τους δοθεί η δυνατότητα να ρυθμίσουν όπως επιθυμούν ή βολεύονται τις εργασιακές σχέσεις με το προσωπικό.
Και για τον εργαζόμενο τι έμεινε; Τίποτα ασφαλώς. Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω θα πρέπει να νιώθουμε και ωφελημένοι για να μην πω τυχεροί που δουλεύουμε. «Δουλειά να ’ναι και ό,τι να ’ναι» που έλεγαν οι παλαιότεροι.
Γυρίσαμε λοιπόν 30 και 40 χρόνια πίσω… -όσα και ο νέος υποχρεωτικός εργασιακός μας βίος- έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Είχαμε κακομάθει… κατά την τρόικα. Έφτασαν μάλιστα προχθές κάποιοι να μου θυμίσουν στο συλλαλητήριο ότι ίσως σήμερα… να πληρώνουμε τις παροχές που πήραμε πλουσιοπάροχα τη δεκαετία του ’80. Και τώρα μας οδηγούν να γίνουμε Βουλγαρία.
Αντί να εξισωθούν οι μισθοί μας, οι συντάξεις μας με ολόκληρης της υπόλοιπης Ευρώπης, γίνεται ό,τι είναι δυνατόν για να μοιάσουμε τους γείτονές μας Βούλγαρους. Και ενώ στην κυβέρνηση έχουν βαλθεί να μας βγάλουν από το τούνελ… όλο και μπαίνουμε πιο μέσα. Χωνόμαστε μέχρι το λαιμό στα χρέη, βυθιζόμαστε στην ανέχεια και την φτώχεια.. αλλά, όλα και όλα, η χώρα θα σωθεί.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, εμείς θα έχουμε αφανιστεί. Αργά – αργά και βασανιστικά. Και άντε τώρα μπορεί να βρισκόμαστε στο καλοκαίρι και όλα να φαίνονται πιο χαλαρά, από το φθινόπωρο όμως προβλέπεται τρικυμία. «Έσπειραν ανέμους, θα θερίσουν θύελλες» λέει ο θυμόσοφος λαός, φαίνεται όμως ότι κάποιοι δεν το έχουν λάβει το μήνυμα. Ο κόσμος όμως δείχνει τις προθέσεις του. Όρια αντοχής άλλα δεν υπάρχουν. Απλά παρατείνεται η έκρηξη. Όταν όμως θα έρθει, θα είναι πολύ δυνατή.
Και αυτό διότι η απόγνωση προκαλεί θυμό και ο θυμός οργή. Όσο και να επιχειρείται με μεγαλοστομίες να κατευναστούν αυτά τα συναισθήματα, όταν ο καθένας από εμάς θα βρεθεί ενώπιον των προβλημάτων του, είναι σίγουρο ότι θα αντιδράσει.
Γυρνάμε 40 χρόνια πίσω…
