Αλλη μία διαπραγμάτευση με τους δανειστές ξεκινά. Από σήμερα μπαίνουν στο τραπέζι τα εργασιακά και όλες οι υπόλοιπες εκκρεμότητες που υπάρχουν για την αξιολόγηση.
Και όπως κάθε φορά, έτσι και τώρα άρχισαν οι φήμες για καθυστέρηση και τα σενάρια για τις αντοχές του προϋπολογισμού έχουν ξεκινήσει. Λένε ότι φτάνουν τα χρήματα μέχρι το καλοκαίρι του 2017 χωρίς νέα δόση και άλλα τέτοια που δημιουργούν και πάλι ένα κλίμα ανασφάλειας.
Διότι εάν δεν είχε προηγηθεί το 3ο μνημόνιο όπου όλα εκεί συμφωνήθηκαν ενδεχομένως και να το καταλαβαίναμε ότι υπάρχει ουσιαστική διαπραγμάτευση και αντίσταση.
Ομως αλήθεια, όσοι συμμετέχουν στην Κυβέρνηση και ήδη διαρρέουν τα περί αντίστασης στα «συμφωνηθέντα» αναλογίζονται πόσο κακό έχει ήδη γίνει, πόσες επιχειρήσεις έχουν κλείσει, πόσος χρόνος και χρήμα μπορεί να χαθεί και πάλι, όπως χάνεται κάθε φορά που διαπραγματεύονται τα δύο τελευταία χρόνια και μετά το πληρώνουμε με αίμα και δάκρυ και με νέα μέτρα;
Εχω την αίσθηση πως όχι, διότι διαφορετικά δεν θα επιδίωκαν και πάλι για λόγους εντυπωσιασμού να καταστήσουν τη χώρα μία ακόμη φορά όμηρο πιέσεων και εκβιασμών.
Το μήνυμα από τους δανειστές είναι σαφές, περιθώριο υπάρχει το πολύ μέχρι τον Φεβρουάριο του 2017, γιατί μετά αρχίζει ο εκλογικός κύκλος στη Γερμανία και στους «δορυφόρους» της και μετά… καλό 2018.
Και το περιθώριο αυτό δεν αφορά μόνο στην αξιολόγηση αλλά στη συνολική λήψη αποφάσεων για το χρέος και τη συμμετοχή ή μη του ΔΝΤ. Για να μην επαναληφθεί όχι μόνο το θρίλερ του 2015 αλλά και η ατέρμονη αξιολόγηση του 2016 τέτοια εποχή περίπου ξεκίνησε πέρυσι και οδήγησε σε εκταμίευση «σπασμένων» δόσεων τον περασμένο Ιούνιο χρειάζεται σοβαρότητα και πάνω από όλα όχι άλλες «τανζανιές» σαν αυτές που ζήσαμε και πριν από ενάμιση χρόνο, για να σκύψει μετά το κεφάλι η Κυβέρνηση και να φορτώσει στις πλάτες του λαού ένα ακόμη μνημόνιο.
Οι διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ των δανειστών υπήρξαν πάντα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ευρωπαίοι και ΔΝΤ δεν ομονοούν ως προς την Ελλάδα. Και σίγουρα δεν θα είναι η τελευταία. Αλλά, όταν η ίδια η κυβέρνηση δεν κάνει αυτό που της αναλογεί, τα πράγματα γίνονται χειρότερα.
Ολοι αντιλαμβάνονται ότι αρέσκεται σε παίγνια εντυπώσεων και ότι αυτό που πρωτίστως την ενδιαφέρει είναι να κερδίσει χρόνο, όμως οι συνέπειες που αυτή η τακτική προκαλεί είναι καταστροφικές.
Στρέφονται κατά της χώρας και της κοινωνίας ολόκληρης. Διότι εάν «παίζεις καθυστερήσεις» για να κρατήσεις – όπως λένε και στην ποδοσφαιρική ορολογία το 1-0 ενδείκνυται. Εάν πέφτεις κάτω… μόνο και μόνο για να περάσει ο χρόνος να σφυρίξει ο διαιτητής, είναι σίγουρο ότι στην πρώτη αντεπίθεση θα δεχτείς γκολ. Και επειδή από γκολ χορτάσαμε, ας παίξουμε τουλάχιστον πιο οργανωμένα, τουλάχιστον να αποφύγουμε το αυτογκόλ.
