Ο λογαριασμός των «ξοφλημένων»

ο-λογαριασμός-των-ξοφλημένων-845567

Ποιος είναι άραγε ο εχθρός; Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, εν ολίγοις ο λαός;

Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε μια κοινωνία πιο αμέτοχη στη λήψη των αποφάσεων που την αφορούν, πιο παθητική και πιο εγκαταλελειμμένη. Αντί να διδαχτούμε από τα λάθη του παρελθόντος, αντί να συνειδητοποιήσουμε ότι η σιωπή συνηγορεί υπέρ της κοινωνικής μας χρεοκοπίας, περιμένουμε τον επόμενο αρμαγεδδώνα των μέτρων -για άλλους μεγαλύτερος για άλλους μικρότερος- δίνοντας την αίσθηση με την εκκωφαντική σιωπή μας ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Και όμως τα αδιέξοδα της χώρας γίνονται μέρα με τη μέρα όλο και πιο εφιαλτικά καθώς δεν διαφαίνεται η παραμικρή διέξοδος από πουθενά. Λάθη και συμφέροντα τόσο από το εξωτερικό όσο και από το εσωτερικό, ιδεοληψίες και εμμονές, έχουν αγκαλιάσει σαν θανατερός βρόγχος τη χώρα και την οδηγούν στην απόλυτη παρακμή.

Δεν ξέρω ειλικρινά, οι κυβερνώντες έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, εάν μπορούν να αναστρέψουν το κλίμα της απογοήτευσης και της ασφυξίας σε κάθε παραγωγικό τομέα της χώρας, τη στιγμή μάλιστα που» θεσμοί» και εταίροι θεωρούν μεταρρυθμίσεις την επιβολή νέων επαχθών οριζόντιων φόρων και την συνεχή αφαίμαξη των συνήθων υποζυγίων, δηλαδή μισθωτών και συνταξιούχων.

Και όταν τους βλέπεις να κουνούν το δάχτυλο προς τους άλλους, τότε είναι που απογοητεύεσαι ακόμη πιο πολύ και ταυτόχρονα αναρωτιέσαι. Μα είναι δυνατόν πίσω από κάθε αντίδραση, διαμαρτυρία και ένσταση να βλέπουν παντού «εχθρούς»;

Και ποιος άραγε είναι ο εχθρός; Οι άλλοι όπως τους αποκαλούν; Και ποιοι είναι τελικά οι άλλοι; Οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι μικρομεσαίοι, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί; Μην είναι οι δάσκαλοι, οι έμποροι και οι συνταξιούχοι;

Για ποιών άραγε τα δικαιώματα αγωνίζεται η κυβέρνηση; Οι μόνοι που δείχνουν να είναι ευχαριστημένοι είναι τελικά οι δανειστές. Οι κατά τα άλλα εταίροι μας.

Αυτοί που ήρθαν για να καταργήσουν τα κάγκελα, για να καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, για να επιβάλλουν κοινωνική δικαιοσύνη, για να επαναφέρουν την αναδιανομή του εισοδήματος, για να καταργήσουν τους μνημονιακούς νόμους, βγαίνουν τώρα στα χαρακώματα… υπερασπιζόμενοι μέτρα και πολιτικές που -όπως υποστηρίζουν- κατά βάθος δεν πιστεύουν και προσπαθούν να πείσουν ότι έτσι θα σωθεί η χώρα.

Τι σωτηρία είναι αυτή όμως… ρε σύντροφοι… όταν ο μισός λαός είναι ήδη εκτός κοινωνίας και όσο περνάει ο καιρός και θα εφαρμοστούν και τα νέα μέτρα θα φουσκώνει ακόμη περισσότερο ο «λογαριασμός» των ξοφλημένων;

Οι πλατείες μπορεί στις τελευταίες συγκεντρώσεις για το ασφαλιστικό να μην ήταν ασφυκτικά γεμάτες, όμως η κάθε μέρα που περνάει κουβαλάει το βαρύ φορτίο ολοένα και περισσότερων χειμαζόμενων πολιτών που διεκδικούν το αυτονόητο: Το δικαίωμα σε μία ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή που σήμερα στερούνται.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου