Σήμερα, 25 Μάρτη, οι Έλληνες πανηγυρίζουν,
στο ένδοξο το Εικοσιένα, νοερά ξανά γυρίζουν.
Σε αυτούς που με αγώνες, απαράμιλλη ανδρεία ,
πέφταν και αναφωνούσαν, θάνατος ή ελευθερία.
Έχυσαν αίμα ποτάμια, ελεύθεροι εμείς να ζούμε,
κι ευλαβικά μπροστά τους, όλοι ας υποκλιθούμε.
Το ένδοξο το Εικοσιένα, φάρος φωτεινός να μένει,
για να μας θυμίζει σε όλους, τι κάνουμε ενωμένοι.
Κι επιπλέον να θυμίζει, πού μας οδηγεί η ομόνοια
και πόσα κακά επιφέρει, αυτή η δολερή διχόνοια.
Όλοι οι ήρωες εκείνοι, πάλεψαν για το καλό μας
υψηλά πάντα κρατούσαν, το ιερό το σύμβολό μας.
Την ελληνική σημαία, την πολύ αιματοβαμμένη,
που πρέπει αυτή τη μέρα, να έχουμε αναρτημένη.
Σε μπαλκόνια, σε ταράτσες, καταστήματα, κολόνες,
ως φόρος τιμής για όλων των ηρώων τους αγώνες.
Δυστυχώς όμως ολίγοι, είν’ αυτοί που την κρεμάμε,
σε προεκλογικές παράτες, μάθαμε να την κρατάμε.
Να φαινόμαστε ότι τάχα, Έλληνες είμαστε ωραίοι,
εις τη πράξη όμως, φίλοι, είμαστε όλοι Φαρισαίοι.
Έπρεπε αυτή τη μέρα, που τη λευτεριά θυμίζει,
η γαλανόλευκη η σημαία, πανταχού να κυματίζει.
Στις εθνικές μας επετείους, τη σημαία ν’ αναρτούμε
κι όχι μόνο στην Ευρώπη, κύπελλα όταν κατακτούμε.
Πως μας δόξασε η ομάδα, είναι αλήθεια κι όχι ψέμα,
μόνο εκείνοι έδιναν πάσες, ενώ οι άλλοι έδωσαν αίμα…
