Εχουμε ξαναγράψει ότι το προτεινόμενο δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό αποτελεί μια δημοκρατική πρόταση, η οποία δύσκολα απορρίπτεται. Στην Ευρώπη πολλοί λαοί βρίσκουν λύσεις και διεξόδους, σε ζητήματα που ταλανίζουν τις κοινωνίες τους, μέσω δημοψηφισμάτων. Υπάρχει μια κουλτούρα έκφρασης και ενίσχυσης της άμεσης-συμμετοχικής δημοκρατίας οι οποία -εκτός των άλλων- αναζωογονεί και το ίδιο το πολίτευμα. Βέβαια στην Ευρώπη κάνουν δημοψηφίσματα για να λύσουν προβλήματα και να ακούσουν τη φωνή του λαού. Δεν λειτουργούν χάριν εντυπώσεων.
Στην Ελλάδα, αν αύριο γίνει ένα δημοψήφισμα και το αποτέλεσμά του είναι –που θα είναι – αντίθετο από τα όσα νομοθέτησε η κυβέρνηση, θα ξεσηκωθούν οι πάντες και θα ζητούν παραίτηση της κυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι υπάρχει αναντιστοιχία εκλογικού σώματος και κυβέρνησης. Αυτή η προοπτική πιθανότατα οδηγεί την κυβέρνηση στον ξορκισμό του δημοψηφίσματος.
Επειδή ουσιαστικά πρόκειται για μια βελτιωτική παρέμβαση στο δημοκρατικό μας πολίτευμα, θεωρούμε ότι τέτοιες προτάσεις δεν πρέπει να προωθούνται κυριολεκτικά στο παρά πέντε ενός νομοσχεδίου, έστω και αν αυτό προκαλεί δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Η επιλογή των δημοψηφισμάτων και η ένταξή τους στην πολιτική ζωή ξεπερνάει σε μέγεθος και σημασία ακόμα και την ουσία του πολυσυζητημένου και…απεχθούς, για τους περισσότερους, νόμου.
Για παράδειγμα, θα μπορούσε αυτή την εποχή να γίνει δημοψήφισμα για μια σειρά επίκαιρων και σημαντικών θεμάτων, για τα οποία η λαϊκή έκφραση έχει βαρύνουσα σημασία.
Το ασφαλιστικό, το άρθρο 16 για τα Πανεπιστήμια, το σκοπιανό, το συμβόλαιο συμβίωσης, οι σχέσεις κράτους – Εκκλησίας, είναι ζητήματα που χρειάζονται λαϊκή νομιμοποίηση, άσχετα από προεκλογικές δεσμεύσεις και μετεκλογικές πράξεις. Έτσι και το εκλογικό σώμα θα αναλαμβάνει τις ευθύνες του και οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν θα μπορούν να παρεκκλίνουν από τη λαϊκή βούληση.
Το δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό
