Και τούτο έμοιαζε να είναι το τέλος της ιστορίας. Ο Ν. το απόγευμα έθαψε τη γυναίκα του, γύρισε σπίτι κρατώντας απ το χέρι το μικρό του γιο, ευχαρίστησε αδέξια δύο τρεις γειτόνισσες που τον τελευταίο καιρό προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν την κατάσταση και τις ξαπόστειλε, κι έπειτα τράβηξε την πόρτα και την έκλεισε, έβαλε το παιδί για ύπνο, έβγαλε ένα μπουκάλι ουίσκι και άρχισε να πίνει.
Κι όμως μπορεί να έμοιαζε, αλλά δεν ήταν το τέλος της ιστορίας. Γιατί στο σημείο αυτό το σενάριο ανατράπηκε τελείως. Ο Ν., ένας άντρας μεγαλόσωμος, ροδαλός, καταδεκτικός, εύθυμος, απ’ τη στιγμή που τράβηξε κι έκλεισε πίσω του την πόρτα κλείστηκε στον εαυτό του, περνώντας τον καιρό του πίνοντας και καπνίζοντας, χωρίς να βγαίνει καθόλου από το σπίτι. Και το παιδί έπαψε πια να ‘ναι παιδί και άρχισε να παίζει έναν ρόλο και να διαβάζει τα λόγια εκείνα που κανονικά είναι ρόλος και λόγια ενός πατέρα. Και παραμέρισε την παιδική αγάπη, έσβησε από το βλέμμα του το παιδικό του βλέμμα για τον κόσμο, κι έγινε ο πατέρας για έναν πατέρα που πια τίποτα δεν τον ενδιέφερε παρά να έχει τσιγάρα και ποτό και την ησυχία του.
Το ίδιο το παιδί το βλέπαμε να βγαίνει από το σπίτι και να κάνει αυτά που έπρεπε να κάνει σύμφωνα με το ρόλο του ένας πατέρας. Να πηγαίνει με την πιστωτική στην τράπεζα να τραβήξει λεφτά, να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ, να καλεί τον υδραυλικό κι αν ήταν απαραίτητο να βλέπει κάποιους συγγενείς, όχι για να ζητήσει βοήθεια, όχι, αλλά για να πιέσει να μην επέμβουν και κάνουν κακό σ’ έναν πατέρα που πια ήτανε παιδί και που το παιδί του είχε αναλάβει την προστασία του.
Το περίεργο είναι πως όλοι κατά βάθος ήμασταν βέβαιοι ότι αν τα πράγματα δε συνέβαιναν έτσι, πάλι το σενάριο θα είχε ανατραπεί, γιατί ο Ν., εξ αιτίας της μεγάλης του αγάπης προς τη γυναίκα του, ακόμα κι αν συνέχιζε να ζει την προηγούμενη ζωή του, στην πραγματικότητα θα ήταν αλλιώς, θα ήταν ένας άλλος. Ακόμα κι αν γελούσε, τα μάτια του ποτέ δε θα γελούσαν, το γέλιο δε θα έβγαινε ποτέ έξω απ τα δόντια του και μολονότι θα έδειχνε ότι συνεχίζει να ζει όπως πριν, στην πραγματικότητα θα ‘χε περάσει στην περιοχή ενός αβάσιμου μύθου, όπου επιτρέπεται ένας άνθρωπος να έχει όχι μία υπόσταση, αλλά και δυο και τρεις και όπου ό,τι και αν συνέβαινε τον αφορούσε απόλυτα, μιας και αυτός ο κόσμος θα ‘ταν ο μόνος κόσμος που θα ‘χε ενδιαφέρον, έστω κι αν δεν περιείχε ούτε έναν κόκκο αλήθειας.
Θα ήταν ευχαριστημένος γιατί στον κόσμο αυτό δεν υπήρχε τίποτε ικανό να τον δεσμεύσει ή να του απαγορεύσει να συναντά τη γυναίκα του…
