Μπορεί να σοκάρει η χθεσινή παραδοχή του Υπουργού Πολιτισμού κατά τη σύντομη επίσκεψή του στο Βόλο, είναι όμως ειλικρινής. Ωμή αλλά αληθινή. Η εκδήλωση αδυναμίας από πλευράς του υπουργείου να πληρώσει τα χρέη του προς το δήμο Βόλου για τις συμβάσεις του 2006 είναι μια πραγματικότητα.
Όχι ότι ο πολιτιστικός οργανισμός του δήμου Βόλου περίμενε να πάρει τα οφειλόμενα από το Υπουργείο Πολιτισμού για να ξελασπώσει. Αφού είχαν περάσει σχεδόν δύο χρόνια και φως δεν έβλεπε, τα είχε σχεδόν διαγράψει.
Τώρα πώς γίνεται το ελληνικό Δημόσιο να υπογράφει συμβάσεις, τις οποίες δεν υλοποιεί, χωρίς καμιά συνέπεια, αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται. Βεβαίως τις συγκεκριμένες συμβάσεις δεν υπέγραψε ούτε ο τωρινός υπουργός, ούτε ο προκάτοχός του. Κάποιος άλλος νωρίτερα. Σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα αυτό δεν θα σήμαινε απολύτως τίποτα. Εκεί υπάρχει συνέχεια στην πολιτική και αλληλουχία στις αποφάσεις.
Στην πραγματικότητα δηλαδή δεν είναι έκθετος ο πολιτιστικός οργανισμός του δήμου Βόλου που αργεί να πληρώσει τους εργαζομένους, αλλά το ίδιο το ελληνικό κράτος. Όμως οι εργαζόμενοι τον δήμο βλέπουν, στον δήμο διαμαρτύρονται. Πού να τρέχουν τώρα να βρουν τους εκάστοτε υπουργούς πολιτισμού;
Τέτοιου είδους συμπεριφορές στις συναλλαγές μεταξύ ιδιωτών ονομάζονται μπαταχτσίδικες και οι χρήστες τους μπατάκια ή μπαταχτσήδες. Βέβαια θα ήταν βαρύ για το… στυλ του Μιχάλη Λιάπη να χρησιμοποιήσουμε έναν τέτοιο όρο.
Οι υποχρεώσεις της πολιτείας
