Ο κύριος Μ. χτύπησε την πόρτα του διευθυντή της δημόσιας υπηρεσίας και μπήκε. «Τι θέλετε;» ρώτησε ο διευθυντής. Η ερώτηση ήταν λίγο αυθάδης. «Πείτε μου γρήγορα, είμαι πολύ απασχολημένος» έκανε ο διευθυντής ανάμεσα σε δυο γουλιές καφέ και δίπλωσε την εφημερίδα. «Φρικτό το χτεσινό τροχαίο», είπε ο κύριος Μ. κοιτώντας το πρωτοσέλιδο, ψάχνοντας συνάμα μία πορτούλα επικοινωνίας. «Το ξέρω» είπε ο διευθυντής «αλλά όποιος δεν προσέχει αυτά παθαίνει». «Θέλετε να πείτε πως το ανθρώπινο λάθος αποτελεί τον μόνο παράγοντα παρόμοιων δυστυχημάτων;», ρώτησε ο κύριος Μ. «Αυτό ακριβώς», έκανε ο διευθυντής γελώντας με ενθουσιασμό, σα να είχε δημιουργήσει με τον κύριο Μ. ένα είδος συνενοχής σχετικά με την ανάγνωση εφημερίδων εν ώρα υπηρεσίας.
Ο κύριος Μ. πάντως ενοχλήθηκε περισσότερο από την παρουσία του στη θέση του διευθυντή. Έδειχνε πολύ λίγος για μία τέτοια θέση και τα ρούχα του ήταν γελοία. Ίσως ντύθηκε έτσι, γιατί φαντάστηκε ότι κατέχει κάποια υψηλή θέση στην ιεραρχία. Πάντως είχε κάποιο δίκιο να θεωρεί τη θέση του πολύ σπουδαία. Την είχε πάρει δίχως να το αξίζει, υποσκελίζοντας πολλούς πιο άξιους απ’ αυτόν, μόνο και μόνο επειδή είχε εξασφαλίσει την εύνοια κάποιου τοπικού παράγοντα κι ήταν ακόμα ακατάλληλος να αρθεί στο ύψος που επέβαλλε η περίσταση. Από τη συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος προέκυπτε μια κάποια δυσαρέσκεια, που εκφραζόταν επιθετικά προς τους πολίτες. Η δυσαρέσκεια βέβαια του διευθυντή μάλλον ήταν ένα καπρίτσιο, που υποχωρούσε αμέσως μόλις αναλογιζόταν τα πλεονεκτήματα που του προσέφερε η θέση. Παρ’ όλη την πνευματική του ακινησία, από εδώ κι εμπρός θα είχε κι αυτός κάποιου είδους σχέσεις με την εξουσία. Προς το παρόν σκότωνε την ώρα του διαβάζοντας εφημερίδα κι έπειτα σχόλαγε κι έφευγε για το σπίτι, χωρίς να έχει ακόμα πλήρως αντιληφθεί τι θησαυρός ήταν αυτή η θέση, πόσες πολλές εκδουλεύσεις θα μπορούσε να προσφέρει στον πάτρωνά του με αντάλλαγμα μια άλλη θέση, ανώτερη.
Ο κύριος Μ. σκέφτηκε πως αν καλόπιανε ετούτο το απεχθές πλασματάκι με τους στενούς ώμους, τα μυωπικά γυαλιά και τη φαλάκρα, αν χάιδευε λιγάκι την αχαλίνωτή του ματαιοδοξία, θα έκανε τη δουλειά του μια χαρά. Αλλά πώς να χαμογελάσει φιλικά σε ένα τέτοιο πρόσωπο; Θα ήταν ευθεία προσβολή στην αξιοπρέπειά του. Μα για το Θεό, μπορούσε ποτέ αυτή η περίπτωση να ήταν ίδια με την περίπτωση ενός πραγματικού διευθυντή; Οπωσδήποτε όχι. Αρκούσε να φέρει στο μυαλό του τον αυτοσεβασμό των πραγματικών διευθυντών, που εκδηλωνόταν ως σεβασμός απέναντι στους πολίτες. Αυτός εδώ ήταν άλλο πράγμα κι ο κύριος Μ. δεν ήθελε να έχει οποιαδήποτε σχέση με ένα τέτοιο υποκείμενο. Κι όμως, έπρεπε να έχει κάποιου είδους δοσοληψίες μαζί του…
«Τι θέλετε, λοιπόν;!» φώναξε τώρα πολύ εκνευρισμένος ο διευθυντής της δημόσιας υπηρεσίας…
