Προχτές ο κύριος Μ. έλαβε ένα γράμμα:
“Αγαπητέ φίλε Μ.
Χτες βράδυ μου ήρθε η ιδέα να σου γράψω. Πριν από τρεις μήνες γύρισα στο Βόλο, αν και η λέξη γύρισα δεν ξέρω αν είναι η σωστή. Για την ώρα ζω με τα υπολείμματα των οικονομιών μου και ψάχνω για δουλειά. Μάλλον δεν έχω καμιά πιθανότητα. Σ’ αυτή την πόλη οι μισοί ψάχνουν για δουλειά. Έπειτα θα ήμουν δυστυχής, αν μια δουλειά μ’ ανάγκαζε να παραμείνω εδώ.
Μετά απ’ αυτό θα αναρωτιέσαι γιατί ήρθα. Δεν ξέρω ν’ απαντήσω και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Στο λέω με κάθε ειλικρίνεια, άλλωστε εσύ γνωρίζεις πως δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που πιο πολύ από μένα, εφ’ όσον ξέρει, να μπορεί να πει έξω απ’ τα δόντια γιατί έκανε ή όχι μια ενέργεια. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως κάτι υπάρχει μέσα μου που με σπρώχνει να κάνω το ένα ή το άλλο κι αυτό δεν είναι θάρρος ούτε δίψα για περιπέτειες, δεν είναι καν ανησυχία, το αντίθετο: Μια ηρεμία είναι που με σπρώχνει και δεν διστάζω να γκρεμίσω ό,τι ως τη στιγμή εκείνη έχω χτίσει. Και δεν φοβάμαι να φτάσω στα άκρα.
Τρώω μόνο το μεσημέρι σ’ ένα φτηνό εστιατόριο. Τα ρούχα μου έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα. Αν μπορείς, μου δίνεις ένα παλιό σου παντελόνι και ένα-δυο πουκάμισα. Το βραδάκι περπατάω στην παραλία πάνω κάτω, όταν κάνουν τη βόλτα τους οι βολεμένοι.
Πριν από δυο δεκαετίες ανήκα κι εγώ σ’ αυτούς τους βολεμένους. Περπάταγα στην παραλία και δεξιά μου βάδιζε η Άννα, αριστερά μου εσύ. Μοναδική μου τότε επιθυμία ήταν να παντρευτώ. Πάνε αυτά τώρα, τέλειωσαν…
Ακούω πως η Άννα παντρεύτηκε τρία χρόνια αφότου έφυγα. Με περίμενε δηλαδή αρκετόν καιρό. Σκέφτομαι ότι πριν από δεκαεφτά χρόνια ήμουν κατάλληλος για σύζυγος. Σήμερα όμως όχι, και πιστεύω πως είμαι ξένος στην πόλη αυτή.
Όλα αυτά στα αναφέρω παρεμπιπτόντως. Το σημαντικό είναι πως από ένα τυχαίο γεγονός συνειδητοποίησα πως πρέπει να ξαναρχίσω τη ζωή μου από το σημείο που την άφησα. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι η πατρίδα -αν και η λέξη πατρίδα, το επαναλαμβάνω, δεν ξέρω αν είναι η σωστή. Το τελευταίο το λέω γιατί κάποτε εγκατέλειψα την πατρίδα και βρήκα μία άλλη και πριν τρεις μήνες εγκατέλειψα την άλλη και τώρα βρίσκομαι έξω κι από τις δυο κι είμαι στ’ αλήθεια μπερδεμένος.
Θέλω πολύ να ξαναδώ την Άννα. Πώς είναι, πού ζει, με ποιον είναι παντρεμένη…”.
Ο κύριος Μ. δίπλωσε το γράμμα και το έβαλε στην τσέπη. Δεν έχει σημασία τι απάντησε, αν απάντησε…
Ο ξένος
