Τι σου είναι, λοιπόν, το μυαλό! Μερικές φορές, πετάει και πάει εκεί που θέλει, χωρίς εσύ να το διατάξεις! Ο Όνειρος του Δία πήγαινε μαντάτα στους ανθρώπους με εντολή του αρχιθεού! Τούτο δω, σου φέρνει θύμησες από τα παλιά, χωρίς να του το ζητήσεις! Έτσι έκανε και σήμερα!
Καθόμουν μόνος, ήρεμος, χωρίς να σκέφτομαι, με το ραδιόφωνο να λέει χωρίς να του δίνω σημασία! Τεμπέλιαζα! Το μυαλό μου άρπαξε την ευκαιρία, πέταξε εκεί που ήθελε και μου θύμισε τον Στάθη τον Τσαμπάση!
Ο Στάθης ο Τσαμπάσης, μακαρίτης πια! Τον γνώρισα πριν από χρόνια, αποτραβηγμένος πια στο χωριό του -τα χρόνια βλέπεις- να ζει με τις αναμνήσεις του! Η διαφορά ηλικίας δεν μας εμπόδισε να γίνουμε φίλοι! Όποτε πήγαινα στο χωριό του τον εύρισκα πάντα στον ίδιο καφενέ, στην ίδια θέση! Πάντα, κάτι είχε να μου πει από την ζωή του.
Σαν τσαμπάσης, μου έλεγε, ήταν γνωστός σ όλα τα γύρω χωριά, μέχρι κάτω στον κάμπο, για τρία πράγματα: τα τσαμπασλίκια του, την λεβεντιά του και τ άλογο του, τον Βαρβάτο!
Για τα τσαμπασλίκια του και την λεβεντιά του είχα ακούσει πολλά στο χωριό! Ξύπνιος, καταφερτζής και γλυκοαίματος με χωριανές! Για το άλογό του όμως μου έλεγαν να ρωτήσω τον ίδιο, αυτό έκανα, μου είπε!
Ο Βαρβάτος του -άλογο άξιο, γερό, γρήγορο- είχε το κουσούρι του! Κλωτσούσε όποιον πήγαινε πίσω του, εκτός από τον Στάθη! Κλωτσούσε για σκότωμα!
Σαν παντρεύτηκε ο Στάθης την Μόρφω, της το ’πε και της το ’λεγε για το άλογο: Να προσέχει! Όμως στον ένα χρόνο γάμου τους, πώς έγινε πώς δεν έγινε, αστόχαστη η Μόρφω, κλωτσιάρης ο Βαρβάτος, μια γερή κλωτσιά της φέρνει, τούμπες τρεις η Μόρφω παίρνει, πάει χαμένη η Μόρφω!
Πέρασαν κάποια χρόνια! Οι ανάγκες της ζωής βλέπεις, τι να κάνει ξαναπαντρεύεται ο Στάθης! Από την πρώτη στιγμή μάλλιασε η γλώσσα του να λέει στην Δεσπούλα του, να προσέχει, να μην πλησιάζει το άλογο! Στα δύο χρόνια γάμου τους, πάει να καθαρίσει τον στάβλο η Δεσπούλα, μια της τινάζει ο Βαρβάτος, πάει και η Δεσπούλα σαν την Μόρφω!
Στα «σαράντα» της Δεσπούλας οι συγγενείς και φίλοι πήρανε το «στάρι», ήπιανε τον καφέ της παρηγοριάς και είπανε τα λόγια παρηγοριάς στον Στάθη! Μερικοί, όμως, από τους άντρες που ήταν στο μνημόσυνο, κάτι του ψιθύριζαν του Στάθη στο αφτί. Ρωτούσαν: – Στάθη, το πουλάς το άλογο; Παντρεμένοι είμαστε κι εμείς…
-Όχι! απαντούσε ο Στάθης. Όχι τώρα, ίσως μου χρειαστεί!…
Αναρωτιέμαι, γιατί τόσο ενδιαφέρον ν αγοράσουν τ άλογο του Στάθη; Χάθηκαν τα άλογα;
Χάθηκαν τα άλογα;
