Η λέξη «πειθαρχία» ξανάγινε της «μόδας» στην πολιτική επικαιρότητα. Από τη μια στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τον προβληματισμό για το αν θα πειθαρχήσουν όλοι σεβόμενοι το αποτέλεσμα εκλογής του νέου προέδρου, από την άλλη στο χώρο της κυβέρνησης με την αυστηρή σύσταση του πρωθυπουργού και προέδρου του κόμματος προς εκείνους τους βουλευτές του που διατυπώνουν αντιρρήσεις ή επιφυλάξεις επί κυβερνητικών νομοσχεδίων, αποφάσεων ή προθέσεων.
Για μία φορά ακόμη η περίφημη «κομματική πειθαρχία» όχι μόνο επανέρχεται στο προσκήνιο, αλλά επισείεται και ως αιτιολογία για τη λήψη μέτρων κατά των απείθαρχων.
Τι και αν το Σύνταγμα ορίζει σαφώς ότι οι βουλευτές (σε βουλευτές απευθύνθηκε η προειδοποίηση Καραμανλή) ενεργούν κατά συνείδηση; Πάντα και σε όλα τα κόμματα η παγιωμένη τακτική είναι να απαγορεύεται δια ροπάλου (διαγραφής συνήθως) η έκφραση διαφορετικής άποψης ή η κατάθεση διαφορετικής ψήφου από αυτή που έχει ορίσει και αποφασίσει ο αρχηγός. Οι βουλευτές μετατρέπονται, δυστυχώς τις περισσότερες φορές εκουσίως, σε απλούς πιστούς «στρατιώτες». Δεν ψηφίζουν κατά συνείδηση, αλλά κατά την κομματική εντολή. Η καταστρατήγηση και του Συντάγματος και της έννοιας του βουλευτή, δεν έχει τόση σημασία, αφού αυτό συμβαίνει σε όλους τους χώρους.
Συνήθως οι όποιες διαμαρτυρίες ή διαφωνίες εκφράζονται εκτός Κοινοβουλίου, προκειμένου να καταγραφούν, αν πρόκειται για φιλολαϊκές θέσεις αυτές να πιστωθούν στο αντίστοιχο «προφίλ» του βουλευτή, αλλά μέχρις εκεί. Σπανίως η διαφωνία μεταφράζεται και σε αρνητική ψήφο. Γνωρίζουν ότι υπάρχει το ενδεχόμενο να πέσει βαρύς ο πέλεκυς των συνεπειών.
Την κατάσταση τη γνωρίζουν ασφαλώς και οι ηγεσίες, αφού οι ίδιες είναι υπεύθυνες για τη θέση στην οποία έχουν οδηγηθεί οι βουλευτές, που κάποιες φορές αντιμετωπίζουν ένα είδος… διχασμού της προσωπικότητάς τους. Αλλά να πιστεύουν και άλλα να υποχρεώνονται να ψηφίσουν. Προς τι, επομένως, η έκφραση «ανησυχίας» για την ενότητα του βουλευτικού «λόχου» στο Κοινοβούλιο; Αφ’ ενός είναι η επίδειξη της ηγετικής πυγμής (διότι πάντα θα υπάρχουν και παρακοιμώμενοι δελφίνοι) και αφ’ ετέρου το μήνυμα προς την κοινωνία ότι ο καπετάνιος κρατάει σταθερό τιμόνι. Ασχέτως της πορείας…
Ας πάει και το Σύνταγμα μαζί με το «παλιάμπελο»
