«Η ζωή δεν είναι παρά μία σκιά που περπατάει» έγραφε κάποτε ο Σαίξπηρ στον «Μάκβεθ». Δεν ξέρω αν ο Άγγλος δημιουργός είχε κατά νου τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ευρωπαϊκή, η ελληνική, αλλά ακόμη και η δική μας μικρή κοινωνία. Χιλιάδες μετανάστες ζουν σήμερα στη Μαγνησία. Μόνον δώδεκα χιλιάδες είναι οι Αλβανοί. Πολλοί από αυτούς συνεχίζουν μέχρι και σήμερα να ζουν και να εργάζονται στην παρανομία. Αληθινές ανθρώπινες-σκιές και ας είναι οι περισσότεροι από αυτούς 5 ή 10 χρόνια στην περιοχή μας. Και άντε άμα είσαι σε μία ηλικία που μπορείς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, να βγάλεις το «κουτσουρεμένο» μεροκάματο. Άμα είσαι ηλικιωμένος τι γίνεται; Βλέπετε για πολλούς από αυτούς το ταξίδι της ξενιτιάς ξεκίνησε μετά τα πενήντα. Αρκετοί έχουν πλέον ξεπεράσει τα 65 και τα ένσημα δεν είναι βλέπετε αρκετά. Για σύνταξη ούτε λόγος. Είναι όμως και τα αναθεματισμένα τα προβλήματα υγείας και τα φάρμακα κοστίζουν πανάκριβα, χωρίς τη συμμετοχή του ΙΚΑ ή του ΟΓΑ. Και εκεί αρχίζουν τα προβλήματα μέσα στα σπίτια των μεταναστών. Στα σπίτια της διπλανής μας πόρτας δηλαδή, γιατί ας μη γελιόμαστε, στο διπλανό διαμέρισμα -συνήθως στο ημιυπόγειο ή το ισόγειο κάποιας ανήλιας πολυκατοικίας- σίγουρα μένει κάποια οικογένεια μεταναστών.
Να ’ταν όμως μόνον αυτά τα προβλήματα; Και από τους Δήμους παντελής αδιαφορία όλα αυτά τα χρόνια. Όχι μόνο εδώ. Παντού. Σε όλη την Ελλάδα. Ακούσατε ποτέ οι ΟΤΑ να δημιουργούν κάποιο Κέντρο Μεταναστών; Ακούσατε ποτέ οι Δήμοι της περιοχής να έχουν δημιουργήσει κάποιο τμήμα δωρεάν νομικής στήριξης, υποστήριξης και συμβουλών σε αλλοδαπούς ή σε άπορους που θίγονται από τα κακώς κείμενα στην πόλη; Ζητούν μήπως πολλά; Όχι. Μόνον λίγη ανθρωπιά…
Ανθρωποι-σκιές στο Βόλο
