Ο Π.Τ., που οι φίλοι του φώναζαν Πάνο, είχε μεγαλώσει στο Βόλο της Μαγνησίας, κοντά στον Άγιο Νικόλαο. Ο Πάνος καμάρωνε για την πόλη του, όπως και ο καθένας που έχει κάπου γεννηθεί, είχε όμως μεγαλώσει μέσα στην ανωνυμία και δεν μπορούσε να πει ότι κάποιος επιφανής ήταν γνωστός της οικογένειάς του ή φίλος του. Σαν τους πιο πολλούς μικροαστούς, τηρούσε μια μυστηριώδη σιωπή γύρω απ’ τον εαυτό του ή την οικογένειά του και προσπαθούσε πάντα να μεταθέσει τη συζήτηση, φλυαρώντας ακατάσχετα για το Βόλο, τις ομορφιές του, για το συνδυασμό θάλασσας και βουνού, για τα γαλάζια νερά του Παγασητικού και για τα χωριουδάκια που σκαρφάλωναν το Πήλιο. Ήταν φανερό πως είχε καταλάβει ότι στη μεγάλη πόλη είναι πλεονέκτημα το να μιλάς για έναν παράδεισο, κι ακόμα πιο πολύ για έναν παράδεισο που είναι χαμένος και στον οποίο δεν θα μπορούσε ο καθένας να επιστρέψει.
Ο Πάνος μπορούσε, το μόνο που του στέκονταν εμπόδιο ήταν η επιστροφή στην ανωνυμία και οι πραγματικές διαστάσεις που θα έπαιρνε ο ίδιος μέσα στο πλαίσιο μιας συντηρητικής και αυστηρά ιεραρχημένης κοινωνίας, όπου, κακά τα ψέματα, οι ενδιαφέρουσες γνωριμίες (ενδιαφέρουσες με την έννοια του χρήσιμου) ήταν σχεδόν απαγορευτικές. Όταν επέστρεψε στο Βόλο έχοντας στην τσέπη του το πτυχίο επεδίωξε αυτές τις γνωριμίες. Ακολούθησε μια εποχή σύντομη και χαοτική, από την οποία βγήκε γρήγορα. Τώρα ήταν εκλεκτικός και δύσκολος στις σχέσεις του, ζύγιζε προσεκτικά την κάθε πρόσκληση, την κατέγραφε στο μυαλό του και την ιεραρχούσε και οι λίγοι άνθρωποι που έκανε παρέα συνέβαινε να βρίσκονται αποκλειστικά στην κορυφή μιας τέτοιας λίστας. Ακόμα και με τις γυναίκες έκανε το ίδιο, χωρίς ποτέ να επιτρέψει στον εαυτό του να παρασυρθεί από ανόητους, όπως έλεγε, συναισθηματισμούς.
Όταν ο Πάνος κατάφερε να γνωρίσει την Α., που οι φίλοι της τη φώναζαν Σόνια, αυτός ήταν ο πρώτος μεγάλος του θρίαμβος, η πρώτη φορά που συγχάρηκε τον εαυτό του για κάποια γνωριμία. Η Σόνια αντιπροσώπευε γι’ αυτόν το κλειδί για τους κύκλους που ήθελε να μπει και στους οποίους ποτέ ως τώρα δεν είχε μπορέσει να εισχωρήσει. Κι εκτός αυτού η Σόνια είχε λεφτά. Ο Πάνος, ξεχνώντας τα πάντα, προσηλώθηκε στο στόχο και μετά από ένα σύντομο διάστημα σκληρότατου αγώνα κατόρθωσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και παντρεύτηκε τη Σόνια. Η είσοδός του στην καλή λεγόμενη κοινωνία είχε εξασφαλιστεί.
Όταν μετά από πολλά χρόνια συνάντησα τον Πάνο, φορούσε ακριβά ρούχα, είχε κοιλιά, φαλάκρα και χοντρό πορτοφόλι, χωρίς όμως να έχει κατορθώσει ως τώρα να εξαλείψει μια αχλύ μικροαπατεώνα που τον περιέβαλε από τα φοιτητικά του ακόμα χρόνια, ενός ανθρώπου δίχως ενδοιασμούς, κάποιου που μπορεί να αφομοιώσει και να κάνει δικούς του τους ενδοιασμούς μιας κοινωνίας που ήθελε να κατακτήσει, να αποδεχτεί όλα της τα δόγματα χωρίς να τα πιστεύει -και μάλιστα τα σπουδαιότερα από αυτά, όσα δηλαδή δεν ταιριάζουν κι είναι αντίθετα με εκείνο που πράγματι ο ίδιος ήταν.
Και κάτι άλλο: Όταν συνάντησα τον Πάνο δήλωσε ευτυχισμένος! Ήταν ένα απ’ τα ψέματά του, που δεν τα καταδέχεται ούτε κλεφτοκοτάς…
Ο μικροαπατεώνας
