ΤΟΠΙΚΑ

Τι μου κάνεις τώρα, ρε Βελτρόνι;

τι-μου-κάνεις-τώρα-ρε-βελτρόνι-851206

Ενα από τα ωραιότερα αναρχικά συνθήματα που θυμούμαι (μην με προκαλείτε, διότι θυμούμαι πολλά!) πάει κάπως έτσι: “Ο Θεός πέθανε, ο Μάρξ πέθανε και εγώ δεν νιώθω πολύ καλά τελευταία”. Και στο ΠΑΣΟΚ κάπως έτσι πήραμε να τρικλίζουμε. Μας μπέρδεψε ότι η εκλογή αρχηγού έγινε σύνθετη και ότι, αντί να μας ζητούν να επικροτήσουμε δια βοής μια προειλημμένη απόφαση, μας βάζουν να αξιολογήσουμε τι θα ψηφίσουμε. Δύσκολα πράγματα! Άντε τώρα να φοβάσαι να δυσαρεστήσεις τους καλούς σου φίλους γιατί δεν θα ψηφίσεις όπως αυτοί, να μην τους κρατάς μούτρα όταν θέλουν να ψηφίσουν αντίθετα από εσένα, ή να συγκρατηθείς για να μη κακολογήσεις συντρόφους που δεν συμπαθείς ιδιαίτερα, όταν χωρίς μέτρο βάλλουν κατά του υποψηφίου που δεν υποστηρίζουν, λες και η εκλογή αρχηγού κρέμεται μόνο από την δική τους ψήφο.

Η μεμψιμοιρία δεν βιώνεται με μοναξιά όμως. Και δώστου να ψάχνουμε συνοδούς στη μοίρα μας, βρήκαμε το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, τσακισμένο από τη ζωή και τις εκλογές, του οποίου οι “ελέφαντες”, τα “καταξιωμένα” στελέχη τη λάκισαν προς τον πρόεδρο Σαρκοζί, ο οποίος μοιράζει αφειδώς “missions”- εντολές – δηλαδή βαρωνείες για να μένουν κάποιοι ματαιόδοξοι πολιτικοί στην επικαιρότητα, αλλά παράλληλα για να αφαιρεί αρμοδιότητες από τους υπουργούς της κυβέρνησης (του).

Κακό παράδειγμα, όπως γίνεται στη Γαλλία δεν βγάζει πουθενά. Η Γερμανία μήπως; Θα μας το πει σε λίγο ίσως το Γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, καθώς έχει προγραμματίσει το συνέδριό του για το σαββατοκύριακο που αρχίζει τις 26 Οκτωβρίου. Γιατί εκεί η τάση για μονοκόμματη αριστερή στροφή κατέληξε σε απόσχιση ενός κομματιού, το οποίο μαζί με ένα τμήμα του ανατολικογερμανικού ΚΚ συνέπηξε την “Αριστερά” με δημοσκοπικά υπολογισμένη επιρροή γύρω στο 11% και ένα πακέτο συνδικάτα που παλεύουν να μαζέψουν με το ζόρι 7.000 άτομα σε μια διαδήλωση ενάντια στην κοινωνική πολιτική της κυβέρνησης.

Λένε τώρα οι Γερμανοί ότι οι Γάλλοι έχασαν διότι θεώρησαν το ζήτημα ανακατανομής του πλούτου ως δευτερεύον. Θαυμάζουν οι Γάλλοι τους Γερμανούς, διότι τολμούν να ερωτούν πώς θα βγουν από την κρίση και σκέφτονται να θεμελιώσουν την νέα πλειοψηφία πάνω σε μια συμμαχία που θα πηγαίνει από τους προσωρινά απασχολούμενους ως την πεφωτισμένη αστική τάξη με κοινωνική δικαιοσύνη και δημιουργία θέσεων εργασίας

Ίσως λοιπόν πρέπει απλώς να σημειώσουμε ότι μάλλον εδώ κατεβήκαμε μια στάση λεωφορείου πιο νωρίς. Διότι δεν αρκεί να πει κανείς ότι πρέπει να κάνουμε μια αριστερή στροφή ή ότι οφείλουμε να διεκδικήσουμε τον κεντρώο χώρο – ξεχνώντας ότι η ύπαρξη του ΠΑΣΟΚ έχει δώσει λύση σ αυτά τα ψευδοπροβλήματα – και μετά να αφήσει στον αρχηγό ή στους λίγους εκλεκτούς να βρουν πώς θα το κάνουν γιατί δώσαμε εντολή. Το σημαντικό είναι ο νέος αρχηγός να στρώσει στη δουλειά τα μέλη για να σκεφθούν πως εν έτει 2007 μπορείς να επιβεβαιώνεις αυτό που είσαι, να (ξανα)πείσεις τον εαυτό του ότι έχεις ήδη τη μαγιά για τη λύση και να πιέσεις από την αντιπολίτευση για να γίνει ορθή αναδιανομή του πλούτου. “Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα”.

Πάνω εκεί στα βαθυστόχαστα μου βγαίνει όμως ο Βελτρόνι. Γατόνι ο τύπος, κάνει μια έτσι και πέφτει στο “πάρτα όλα”. Τυχαία ή όχι, φαίνεται ότι οι Ιταλοί βρήκαν την συνταγή να τραβήξουν τον κόσμο από την πολιτική αδιαφορία και να δημιουργήσουν ένα πολιτικό γεγονός χωρίς να τελματωθούν σε ατέρμονες θεωρητικές συζητήσεις ως προϋπόθεση κάθε οργανωτικής προσπάθειας. Που είχε μια αντίστροφη δυναμική από την παρούσα συγκυρία στο ΠΑΣΟΚ.

Τριάμισι εκατομμύρια Ιταλοί προσήλθαν στις κάλπες την Κυριακή 14 Οκτωβρίου και εξέφρασαν την προτίμησή τους για τον αρχηγό του υπό δημιουργία Δημοκρατικού Κόμματος. Πέντε συνολικά οι υποψήφιοι, τρεις ισχυροί, κεντρικές φυσιογνωμίες στα τρία βασικά κόμματα πόλους της συνένωσης, μεταξύ των οποίων εξέλεξαν με 76% τον Βάλτερ Βελτρόνι, δήμαρχο της Ρώμης, γενικό γραμματέα του (πρόεδρος παραμένει ο πρωθυπουργός Πρόντι).

Ταυτόχρονα έδωσαν το πράσινο φως στην πρωτοβουλία ενοποίησης της Αριστεράς στην Ιταλία.

Πρώτη

#Tags

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου