Ποια αληθινή ανάγκη υπαγόρευσε την προχθεσινή τηλεοπτική εμφάνιση (ταυτόχρονη σε όλα τα κανάλια) του Αρχιεπισκόπου; Σε ποιους, πραγματικά, απευθυνόταν, όχι με το λόγο του, αλλά με την παρουσία του;
Σίγουρα δεν απευθυνόταν στους τηλεθεατές, στους απλούς και ανώνυμους, όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν οι υπεύθυνοι των καναλιών, στοχεύοντας σε αυξημένη τηλεθέαση. Τηλεθέαση ωθούμενη όχι από την ανάγκη της ενημέρωσης, αλλά της ασφαλούς κακομαθημένης απόλαυσης που δίνει η εξ αποστάσεως «συμμετοχή».
Περισσότερο την ανθρώπινη πλευρά του Αρχιεπισκόπου είδαμε. Ενός ανθρώπου δικαιολογημένα φοβισμένου από το εν τέλει άγνωστο «μετά». Αυτό το «μετά», που παραμένει άγνωστο σε πείσμα διδαχών και ευαγγελικών διδασκαλιών. Είναι οι περιπτώσεις που τα συναισθήματα αρνούνται να ακολουθήσουν το σώμα προς την τελική έκτασή του, κινούμενα έξω από τη βιολογική πορεία. Και το συναίσθημα που κυριαρχεί τότε είναι ο φόβος.
Εμφανίσθηκε κοντινός και ανθρώπινος ο Αρχιεπίσκοπος. Τι να το κάνεις όμως; Δεν απευθυνόταν σ’ εμάς, αλλά στους λοιπούς Ιεράρχες μάλλον. Που ξαναζωντανεύουν τις παραδόσεις της Εκκλησίας διαχρονικά. Από το Βυζάντιο και το Βατικανό, μέχρι στα δικά μας και στις μέρες μας. Αποδεικνύοντας ότι τα παιχνίδια εξουσίας, παζαριών, ίντριγκας και αντιπαροχής δεν είναι προνόμιο των κοσμικών αρχόντων μόνο.
Να υπενθυμίσει ότι είναι «εδώ» θέλησε με την τηλεοπτική του εμφάνιση ο Αρχιεπίσκοπος. Να τονίσει ότι τα νήματα είναι στα χέρια του και όχι μακράν και εκτός αυτού. Να σημειώσει ότι δικό του προνόμιο παραμένει η διαχείριση των πραγμάτων της Εκκλησίας και της Ιεραρχίας. Ακόμη και της διαδοχής του. Ομως έτσι μας έδειξε ότι εκτός του φόβου παραμένει ισχυρό και το συναίσθημα της προσκόλλησης. Στη ζωή και την εξουσία. Τον θέλουμε εκκλησιαστικό και πνευματικό «ηγέτη», ίσως σε αντίθεση με όσους τον ώθησαν να βγει στα κανάλια.
Ποια η ανάγκη εμφάνισης του Αρχιεπισκόπου στα κανάλια;
