Οι χθεσινές αναφορές του Προέδρου της Δημοκρατίας που, ενόψει εφαρμογής του διαλόγου για το Ασφαλιστικό, έκανε έκκληση για κοινωνική δικαιοσύνη και για την εφαρμογή μίας πολιτικής με επίκεντρο τον άνθρωπο, δεν ήταν τυχαία. Κάθε άλλο μάλιστα. Ο Ανώτατος Πολιτειακός Άρχων της χώρας, μέσα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων που του παρέχει το Σύνταγμα, κάνει απλά μία νύξη, με την οποία αφήνει να εννοηθούν πολύ περισσότερα από αυτά που η δήλωσή του σε πρώτη ανάγνωση επισημαίνει.
Είναι γνωστό ότι η οικονομική πολιτική που ασκήθηκε, κυρίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μπορεί να δημιούργησε μία σημαντική, κατ΄ έτος αύξηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, μπορεί να δημιούργησε επίσης πλούτο σε μία μεγάλη ομάδα του ελληνικού πληθυσμού, η οποία μπόρεσε και καρπώθηκε τα οφέλη που προέκυψαν από την επεκτατική πολιτική της χώρας στις γειτονικές βαλκανικές χώρες, από την ανάπτυξη των υπηρεσιών, των νέων τεχνολογιών και της Πληροφορικής. Από αυτές όμως τις ραγδαίες αλλαγές στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, είναι συμπολίτες οι οποίοι βρέθηκαν σε δυσμενέστερη θέση, οι οποίοι είδαν να χάνονται κεκτημένα και οι οποίοι οδηγήθηκαν στο περιθώριο της κοινωνίας. Για ποια αξιοπρέπεια μπορεί να μιλά κάποιος, όταν υπάρχει σήμερα σύνταξη λόγω θανάτου 185 ευρώ ή σύνταξη λόγω γήρατος με 550 ευρώ; Αυτή την απάντηση καλείται να δώσει η κεντρική πολιτική σκηνή, η οποία πρέπει
να ανατρέψει την πολιτική που είχε ως αποτέλεσμα την αφερεγγυότητα της Πολιτείας που οφείλει 10 δις ευρώ, ως τρίτος και ισομερής πυλώνας ισορροπίας του ασφαλιστικού μας συστήματος.
Η κραυγή αγωνίας του Προέδρου
