Ωραία κέντρα με μουσική υπήρχαν στην περιοχή του Αναύρου από το 1948 μέχρι σήμερα. Επάνω στο κύμα, όπου οι παλιοί Βολιώτες θα θυμούνται και τις καμπίνες που υπήρχαν μέσα στη θάλασσα και με σκαλοπάτια οι λουόμενοι ανέβαιναν σ αυτές. Χωρίζονταν οι ανδρικές από τις γυναικείες και κάποιοι λιμενικοί πρόσεχαν μην συμβούν κάποια… παρατράγουδα. Κατά μήκος της ακτής του Αναύρου υπήρχε το κέντρο “ΑΥΡΑ”, που εκεί τραγουδούσε το 1948 ο Γιάννης Γκανίλας με τους μουσικούς Νίκο Τσαχτίρη, Κώστα Μάστορη, Γιώργο Φασούλα, Ιρμα Κορλού και Σταύρο Πασιά. Λίγα μέτρα πιο κάτω υπήρχε το “ΑΚΤΑΙΟΝ” με την ορχήστρα του Τάσου Θεοδωρόπουλου, με τους Κώστα Βακαλόπουλο (ακορντεόν), Δημ. Μητσάκη (κορνέτα), Νίτσα Αμαξοπούλου (πιάνο), Κώστα Πιτσάβα (τζαζ). Θα αναφερθώ σε προσεχές δημοσίευμά μου και ανατολικότερα μετά λίγα χρόνια όπου δημιουργείται το κέντρο ΝΟΒ, από το οποίο παρήλασαν αξιόλογοι καλλιτέχνες, Αθηναίοι και Βολιώτες. Ενας από αυτούς ήταν ο διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτης Γιάννης Σπάρτακος (“Θα σε πάρω να φύγουμε” κ α) και όπως μου είχε πει ο ίδιος σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη, συνεργάστηκαν με τον Γιάννη Μαυραντώνη πρώτα στη Λάρισα και μετά στο ΝΟΒ. Λίγα χρόνια αργότερα εμφανίζεται για μερικές μέρες ο μεγάλος Νίκος Γούναρης, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο πρώτος από τους Έλληνες τραγουδιστές. Στη συνέχεια έρχεται στο ΝΟΒ ένα νεαρό συγκρότημα με το όνομα “Μάστερς”, που κέρδισε την αγάπη των Βολιωτών με τα ωραία τραγούδια τους. Από το συγκρότημα ο οργανίστας Σπύρος Δρόσος δοκιμάζει την τύχη του στην Αθήνα με επιτυχία για πολλά χρόνια, συνεργαζόμενος με μεγάλα ονόματα της μουσικής. Τώρα βρίσκεται στα πατρώα εδάφη και με νοσταλγία αναπολεί το συγκρότημα στο οποίο μετείχαν ο Δημ. Κόταλης, κιθάρα (έμεινε στο Βόλο και ασχολήθηκε με την ηλεκτρολογία), ο Μιχαλόπουλος, ο Ταξιάρχης, ο Θανάσης Γεωργαντζόπουλος (που έφυγε νωρίς). Ηταν η εποχή των συγκροτημάτων που ενθουσίαζαν τη νεολαία με τα τραγούδια των Φόρμινγκς, των Ολύμπιανς, των Αϊντολς κ α .
“Ξεκινήσαμε το ’64 στο ΝΟΒ, όταν ιδιοκτήτης του κέντρου ήταν ο Γιάννης Μαυραντώνης, θυμάται ο Σπύρος Δρόσος. Δημιουργήσαμε μια ορχήστρα, συνεχίζει, με τραγουδιστή τον Θανάση Γεωργαντζόπουλο, τον Νίκο Μιχαλόπουλο μπάσο, τον Δημήτρη Κότταλη, κιθάρα, τον Γιώργο Κράλιεβιτς στα ντραμς. Μέχρι το 69 συνεργαζόμουνα με τους “Four Aces”, όπως είχαμε ονομάσει το συγκρότημά μας και εν συνεχεία πήγα στην Αθήνα το 1972 όπου τελείωσα τις μουσικές μου σπουδές και διορίστηκα καθηγητής στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών. Είχαμε ηχογραφήσει μάλιστα και δίσκο, όπου στην μία πλευρά τραγουδούσα εγώ το “Δυο σταγόνες βροχή” και στην άλλη πλευρά ο Νίκος Μιχαλόπουλος, ερμήνευε το “Περιγιάλι”, που ήταν επιτυχία και το χόρευε ο κόσμος” προσθέτει. Οι μνήμες του Γιώργου Δρόσου από τις θρυλικές εποχές του παρελθόντος συνοψίζονται στην φράση “παλιά διασκέδαζαν ντυμένοι επίσημα. Οι κυρίες φορούσαν πολύ ωραίες τουαλέτες και οι κύριοι κομψά κοστούμια, όταν απολάμβαναν τις ωραίες βραδιές με φεγγάρι, χορεύοντας, συνήθως, ευρωπαϊκούς χορούς, όπως βαλς, ταγκό, τσα-τσα, μάμπο, σέϊκ και άλλους χορούς. Οι χοροί του ΝΟΒ, άφησαν εποχή και εμείς, που ήμασταν όλοι μαθητές Γυμνασίου τότε, αναπολούμε με νοσταλγία το παρελθόν, γιατί η καρδιά μας έμεινε για πάντα εκεί”.
Και μέσα σε όλα αυτά τις προχωρημένες ώρες συνοδεία πιάνου, ο Γιάννης Μαυραντώνης έπιανε το δοξάρι του και μάγευε τους θαμώνες του με τους τσιγγάνικους σκοπούς του. Αυτά για λίγο διάστημα, αφού ο επιχειρηματίας πλέον κ. Μαυραντώνης αφήνει για πάντα το βιολί του και φιλοξενεί χειμώνα στη ζεστή αίθουσα του ΝΟΒ τον Γιάννη Ψαθά και τους συνεργάτες του και το καλοκαίρι (και μετά το θάνατο του Γιάννη) ο ΝΟΒ φιλοξενεί δυο νέα ταλέντα. Τον πιανίστα Νίκο Νεύρο και σαξοφωνίστα και τραγουδιστή Δημ. Πετρή που οι Βολιώτες τους χειροκρότησαν θερμά στις δύο συναυλίες που δώσαμε στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου, στα αφιερώματα Σουγιούλ και Γούναρη (πρόσφατα). Τώρα ο ΝΟΒ υπό νέα διεύθυνση λειτουργεί σε άλλο στυλ, αλλά πάντα οι παληοί αλλά και νεώτεροι Βολιώτες θυμούνται με νοσταλγία τις ωραίες στιγμές με τον Γιάννη Μαυρ
Oι αξέχαστες βραδιές στο ΝΟΒ
