Λοιπόν ρε φίλε, τώρα που τέλειωσαν οι εκλογές ήθελα να σου πω ότι σε είδα χτες που έστριβες στη γωνία και όσο έστριβες, τόσο η αγωνία μου μεγάλωνε. Τώρα, λέω, πάει κατευθείαν για κει που είν’ αραγμένοι οι αλητάμπουρες, να ’τος, πήρε γραμμή και πάει κατευθείαν στο στόμα του λύκου, εκεί όπου καραδοκούν να τον αρπάξουν. Τι πιο εύκολο έτσι όπως δε φυλάγεται και όπως δεν τολμάει ν’ αντισταθεί. Πάει, τον κατάπιαν μέχρι να πεις κύμινο, κι ακόμα αν κάνει ότι ξαναστρίβει πριν φτάσει δίπλα τους, θα τον ακολουθήσουν οι αλητάμπουρες, γιατί είναι μαλάκες, δε με ξεγελούν εμένα, τους καταλαβαίνω από τον τρόπο που κουνάν τους ώμους και τους γοφούς όταν βαδίζουν κι από τη φάτσα, όπου είναι ζωγραφισμένο το τίποτα. Ναι, ένα τίποτα, κάτι στη φάτσα που δε με ξεγελάει εμένα, ακόμα κι όταν περιφέρονται σα γκόμενες κουνώντας μόνο τους γοφούς, γκόμενες όμως της πλάκας, γελοίες, και σου ζητάνε να τους στηρίξεις με μια άνεση που ξαφνιάζει, λες και κρατούν στα χέρια τους τη σωτηρία του κόσμου, μοστράροντας ένα υφάκι σα να μην τρέχει τίποτα, ενώ από κάτω ακονίζουν τα δόντια τους και βράζει η νευρικότητα. Εγώ όμως την πιάνω αυτή τη νευρικότητα αμέσως, δεν κρύβεται με τίποτα, και λέω να φωνάξω, να προειδοποιήσω, μην πάει εκεί όπου καραδοκούν αυτοί οι αλητάμπουρες, όμως δεν προλαβαίνω κι εσύ πας και πέφτεις κατευθείαν στο στόμα του λύκου.
Γι’ αυτό κι εκ των υστέρων σου λέω τώρα αυτό που ήθελα να πω εχτές όχι μόνο σε σένα, αλλά σε όλους αυτούς που πήγαν κι έπεσαν στο στόμα του λύκου σαν κι εσένα: φάτε τους τώρα αφού δεν τους φάγατε εχτές, ποτέ δεν είν’ αργά, χύστε τώρα από μέσα σας όλα όσα μπορείτε, όλα όσα συγκρατούσατε τόσον καιρό, αμολήστε τους παντού όλα τα φλόκια, να πνιγούν οι μούρες όλων αυτών των τύπων που κουμαντάρουν καταπώς θέλουν τη ζωή μας, όλες αυτές οι μουρίτσες πολυτελείας εκείνων που εκσπερματώνουν με την ιδέα ότι έχουν την εξουσία να μας βασανίσουν για ακόμα μια φορά, αλλά θα πω επίσης: αν τυχόν κι ανταμώσετε, στρίβοντας και ξαναστρίβοντας ξανά μέσα στους δρόμους, ένα παιδί μοναχικό, μονάχο, δίχως άμυνα, να περιφέρεται προσπαθώντας να δείξει κάποια διέξοδο στη βάση μιας ιδέας, παρατήστε τα τότε, μη βαράτε, μην το αγγίζετε, παιδί είν’ ακόμα, πρέπει να το υπερασπίσουμε, και ιδού: ποτέ δεν είν’ αργά, έστω κι αν τώρα τέλειωσαν οι εκλογές, κι αν τώρα είμαστε το ίδιο άφραγκοι και άνεργοι όπως κι εχτές, έστω κι αν δεν έχουμε απόψε πού να κοιμηθούμε, λέω, δεν είν’ αργά ακόμα και σήμερα για ν’ αρχίσουμε τουλάχιστον να δυσπιστούμε.
Ας δυσπιστούμε τουλάχιστον και όλα τ’ άλλα έρχονται από μόνα τους…
Η επόμενη μέρα
