Η συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου έληξε ήρεμα και η κυβέρνηση δεν διέκρινε τίποτε το δυσάρεστο για τον εαυτό της. Όμως από διάφορα άρθρα δημοσιευμένα στις εφημερίδες, καθώς και από ακριτομυθίες σημαντικών παραγόντων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, έβγαινε το συμπέρασμα ότι ο πατριωτισμός των μεγαλοεπιχειρηματιών και των τραπεζών ζητούσε όλο θέρμη ακόμα μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη υπέρ της τσέπης τους κι ότι το τραστ των μεσαζόντων, προωθώντας με φρενίτιδα από γάζες νοσοκομείων μέχρι πολεμικά αεροσκάφη και υποβρύχια, απαιτούσε όλο και περισσότερες προμήθειες.
Μουρμουρίζονταν διαδόσεις για ολιγωρία της κυβέρνησης, που τον τελευταίο καιρό πρόβαλλαν κάθε πρωί με την κανονικότητα που έχει η ανατολή του ήλιου. Οι σοβαροί πολιτικοί δεν δίνουν σημασία σε τέτοιες διαδόσεις και οι κυβερνήσεις τις αφήνουν να ξεθυμάνουν με το πέρασμα του χρόνου. Όμως μέχρις ενός σημείου. Γιατί από το σημείο αυτό και πέρα οι μεγαλοεπιχειρηματίες θα ξεσηκώνονταν και θα ταύτιζαν τα συμφέροντά τους με άλλον πολιτικό σχηματισμό, οι μεσάζοντες θα ζητούσαν διαφυγόντα κέρδη, στον τόπο θα σήμαινε συναγερμός και τα λαϊκά στρώματα, στην παραμικρή υποψία ότι η κυβέρνηση ενδίδει σ’ αυτές τις απαιτήσεις, θα διαμαρτυρόταν έντονα. Χάος θα επικρατούσε, ακόμη κι αναρχία και η Βουλή θα κλονιζόταν για τα καλά, πράγμα που μια περήφανη κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν ποτέ να επιτρέψει.
Παρ’ όλα αυτά ο πρωθυπουργός δεν ανησυχούσε. Κατά τη γνώμη του η κατάσταση ήταν απολύτως ελεγχόμενη. Ήταν μονάχα ενοχλημένος απ’ τις παράλογες λαϊκές απαιτήσεις που έβαζαν εμπόδια στη μεταρρυθμιστική προσπάθειά του. Οι δαίμονες αυτοί δεν έλεγαν με τίποτα να συγκατανεύσουν, αρνούνταν να αποδεχτούν ότι θα δούλευαν περισσότερο και θα πληρώνονταν λιγότερο ακόμα κι όταν οι αλλαγές που πρότεινε ο σεβαστός πρόεδρος της κυβερνήσεως παρουσιάζονταν ως μονόδρομος.
Στο μεταξύ τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου δεν ενδιαφέρονταν για όλα αυτά. Διασκεδάζανε συχνά στα θέατρα και τις κοσμικές συγκεντρώσεις κι αντλούσαν απεριόριστη ικανοποίηση από την άσκηση της εξουσίας. Διασκεδάζανε. Όμως και υποφέρανε. Στις ιδιαίτερες εκλογικές τους περιφέρειες οι ψηφοφόροι τούς είχαν πάρει καταπόδι, κατηγορώντας τους για αθέτηση όλων των υποσχέσεων και για την άσχημη θέση στην οποία τους έσπρωξε η κυβέρνηση. Ερχόταν στιγμές που τίποτα δεν τους παρηγορούσε και πολύ συχνά δυο υπουργοί, όταν βρισκόταν μόνοι, αντάλλαζαν ματιές γεμάτες πόνο.
Οι λαϊκές τάξεις, που η αξιοθρήνητη κατάστασή τους τις κρατούσε δέσμιες του μεροκάματου, φαινόταν να πηγαίνουν οι ίδιες στην καταστροφή τους, ατιμασμένες και εξουθενωμένες. Μια σπίθα έλειπε για να λαμπαδιάσει αυτή η μπαρουταποθήκη. Μήπως αυτή η σπίθα ήταν τα αμαρτωλά ομόλογα; Τότε περίπου ο πρωθυπουργός, ανάμεσα σ’ ένα καλό γεύμα με καραβίδες κι ένα ποτήρι κρασί, συνέλαβε την ιδέα να κάνει εκλογές, πριν χτυπηθεί από κάποια νευρική κρίση με άδηλες συνέπειες.
Ανυπόμονος, ερεθισμένος, έχοντας χάσει την καλή του διάθεση και το χαριτωμένο κέφι, τις εξήγγειλε εντός μηνός.
Πέντε και ένας λόγοι για τις εκλογές
