Ο Αριστοφανικός “Πλούτος”, ο απολαυστικός ρόλος του “Καρύονα” και η θεατρική συνένωση δυνάμεων με μια σημαντική ομάδα πρωταγωνιστών, οδηγούν για μια ακόμη φορά τον Θύμιο Καρακατσάνη, στα χωρικά ύδατα της αρχαίας τραγωδίας. Η παράσταση που θα “φιλοξενηθεί” αύριο, στις 9.15 το βράδυ στο Θερινό Δημοτικό Θέατρο Βόλου, αφιερώνεται στην μνήμη “ενός φίλου, ενός μεγάλου θεατρίνου”, του Σωτήρη Μουστάκα, που άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του στο καλλιτεχνικό στερέωμα. Η φιλοσοφία της αυριανής παράστασης και η ανάλυση του Αριστοφανικού λόγου αποκτούν ξεχωριστό νόημα μέσω της κριτικής ματιάς και άποψης του δημοφιλούς ηθοποιού, ο οποίος συμπληρώνει αισίως 47 χρόνια θεατρικής πορείας. “Στόχος μας είναι να μεταφέρουμε την κληρονομιά στους κληρονόμους” αναφέρει μεταξύ άλλων ο Θύμιος Καρακατσάνης, αναφερόμενος στον φετινό, δεύτερο γύρο του θριάμβου, για τον “Πλούτο”.
Εχοντας εντρυφήσει επί μακρόν στον Αριστοφανικό λόγο, καταθέτει με παρρησία την άποψή του, λέγοντας χαρακτηριστικά: “είμαστε μια αναξιοκρατική χώρα”, για να προσθέσει ότι τα έργα των αρχαίων συγγραφέων δημιουργούν υπεύθυνους και ενεργούς πολίτες. “Νομίζεις ότι κρύβεται κάπου στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα, κάπου πίσω από τα έδρανα της Βουλής, κάπου υπάρχει αυτός ο περίφημος νους” προσθέτει ο ίδιος, σκιαγραφώντας με μια μόνο φράση την διαχρονική διάσταση ενός έργου που γεννήθηκε χιλιάδες χρόνια πριν. Η πληθωρική του παρουσία στο σανίδι και οι ανυπέρβλητες ερμηνείες του, δημιουργούν πολύ ενδιαφέρον πεδίο για τους απανταχού της περιοχής θεατρόφιλους, προκειμένου να απολαύσουν το συνολικό αισθητικό αποτέλεσμα που συνυπογράφεται από δυνατά καλλιτεχνικά ονόματα.
-Δεύτερος γύρος θριάμβου φέτος για τον Αριστοφανικό “Πλούτο”;
Ναι, γιατί φέτος είπαμε να πάμε στα υπόλοιπα μέρη που δεν έχουμε πάει πέρυσι. Στόχος μας είναι να μεταφέρουμε την κληρονομιά στους κληρονόμους.
-Η φετινή χρονιά έχει μια συναισθηματική ιδιαιτερότητα ωστόσο λόγω της έλλειψης του Σωτήρη Μουστάκα…
Δυστυχώς και για μένα και για τον Γιώργο Κωνσταντίνου και τους άλλους πρωταγωνιστές. Μας λείπει πάνω απ όλα ένας φίλος, μας λείπει ένας μεγάλος θεατρίνος, απ τους μεγαλύτερους και ανεπανάληπτους και δεν ξέρω πότε αυτή η χώρα που γεννάει ποιητές, θα γεννήσει πάλι ένα Σωτήρη Μουστάκα. Ας ελπίσουμε ότι θα γεννηθούν και άλλοι.
-Η θεατρική δημιουργία πάνω στο σανίδι απαλύνει άραγε το αίσθημα της απώλειας;
Θα πρέπει να σας πω ότι πήγα στο νοσοκομείο από την στεναχώρια μου. Παρ’ ότι ήμουν ο μόνος με τον οποίο τηλεφωνιόταν κάθε μέρα ο Σωτήρης και ο μόνος που ήξερε για την αρρώστια του, με είχε παρακαλέσει να μείνει μεταξύ μας και πίστευα ότι θα το ξεπερνούσε. Αλλά δυστυχώς άλλα οι άνθρωποι θέλουνε και άλλα η τύχη μας φέρνει.
-Η αυριανή παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του μεγάλου ηθοποιού απ όσο γνωρίζουμε…
Είναι πράγματι αφιερωμένη στη μνήμη του και μάλιστα πρέπει να σας πω ότι είναι ο μόνος ηθοποιός της επιθεώρησης που με ανάγκαζε, εντός εισαγωγικών το ρήμα, να πηγαίνω να τον βλέπω. Ηθελα τόσο πολύ να τον δω, ώστε πήγαινα και έβλεπα την συμμετοχή του στην επιθεώρηση και μετά έφευγα, διότι δεν άντεχα το επίπεδο (συμπληρώνει γελώντας).
-Μιλώντας για κωμωδία, είναι καθ όλα χρήσιμο το σχόλιό σας πάνω στον Αριστοφανικό λόγο που πέρα από το γέλιο, προβληματίζει λόγω της κριτικής του διάθεσης…
Το γέλιο μην το υποτιμάτε. Το γέλιο είναι σημαντικό γιατί εμείς κάνουμε τον κόσμο να γελάει, αλλά τον κάνουμε και να σκέφτεται, γιατί για να γελάσει κάποιος σκέφτεται κι αυτή την ανάγκη εκφράζει το γέλιο. Γι’ αυτό λέμε έχει πολύ γέλιο ο Αριστοφάνης, δηλαδή έχει πολύ σκέψη και αυτό που γίνεται με τα λαϊκίζοντα θεάματα, το ότι φεύγει πολλές φορές ο κόσμος και αναρωτιέται γιατί γέλασε, δεν υπάρχει στον Αριστοφάνη. Με το τελευταίο του έργο, καταπιάστηκε με τον “Πλούτο” κι είναι απορίας άξιον πώς ο Αριστοφάνης έκανε τόσο στέρεη απόσταξη στην συγκεκριμένη έννοια, γιατί ο πλούτος, δηλαδή το νόμισμα, όταν έγραφε αυτό το έργο, είχε μόλις ογδόντα χρόνια ζωής. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, τι απόσταξη
