Ολοι σε όλους τάζουνε, όμως δεν είδα ακόμα,
να τάζει αυτά που τάζουνε, μονάχα ένα κόμμα.
Εκείνο της αριστεράς, υπόσχεση δεν δίνει,
το τι θα κάνει αν αυτό, κυβέρνηση θα γίνει.
Και μου ΄ρθε μέσα στο μυαλό, ένα παλιό αστείο,
τότε που ήταν στη ζωή, ένα γνωστό μας τρίο.
Κείνης της αλησμόνητης και συμπαθούς παρέας,
που αποτελούσε ο Κωστής, Χαρίλαος κι Ανδρέας.
Πήγανε λέει στο Θεό, κρατώντας Του και δώρα,
ρωτώντας πότε θα γενούν, πρωθυπουργοί στη χώρα.
Πρώτος ο θείος ο Κωστής, είπε Θεέ μου πότε,
μετά από δέκα χρόνια λες, θα ζήσω εγώ ως τότε;
Και έβαλε λέει τα κλάματα και μέσον έναν άγιο
και του απάντησε ο Θεός, «κάνε λίγο κουράγιο».
Ο Ανδρέας του είπε ύστερα, πότε Θεέ μου εμένα;
«Εσένα Ανδρέα σκέφτομαι, γύρω στο ογδόντα ένα».
Κλαίγοντας είπε του Θεού, «μετά από τόσα χρόνια,
θα ζουν Θεέ μου να το δουν, τα τρία μου εγγόνια;»
Στο τέλος και ο Χαρίλαος, πήγε να Τον ρωτήσει,
για να γενεί πρωθυπουργός, πότε έχει αποφασίσει.
Και άρχισε με αναφιλητά, ο Πανάγαθος να κλαίει
και γύρισε ο Χαρίλαος, σαν το είδε και Του λέει:
«Πανάγαθε γιατί έτσι κλαις, είσαι Θεός δε κάνει»
«Όταν γενείς πρωθυπουργός, εγώ θα ’χω πεθάνει!!!».
