Ο κύριος Προϊστάμενος

Ο κύριος Προϊστάμενος ήταν ένα κοντόσωμο, στεγνό, χολερικό ανθρωπάκι ντυμένο χειμώνα καλοκαίρι με ίδιου χρώματος κοστούμι, με γουρλωτά μάτια, φαλάκρα στην κορυφή του κεφαλιού, λεπτά σφιγμένα χείλη, μύτη γαμψή, σαρδόνιο ύφος και γλυκερή φωνή.
Και το παρουσιαστικό του και το φέρσιμο κι ο χαρακτήρας του ήταν ανάλογα του τρόπου που ασκούσε το επάγγελμά του. Ήξερε τόσο καλά τους νόμους -ή μάλλον πώς να διαστρεβλώνει τους νόμους- που ήταν ο φόβος και ο τρόμος της επαρχίας Ν. Με την ικανότητά του να ελίσσεται μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας είχε καταφέρει να αποκτήσει περιουσία κάνοντας ταυτόχρονα φίλους του εκείνους που χρειάζονταν ώστε να συνεχίζει απρόσκοπτα τη δραστηριότητά του κι εχθρούς όλους τους άλλους. Μα αυτό το φαινόμενο είναι πολύ συνηθισμένο στα επαρχιακά παραρτήματα των Δημοσίων Υπηρεσιών.
Από τη φύση του πολύπλοκου ρόλου του ως δημοσίου λειτουργού και συνάμα κλέφτη και άρπαγα του δημοσίου χρήματος, ήταν υποχρεωμένος να ζει μια ζωή καθαρά κοινωνική, με καθημερινές πολυέξοδες εξόδους, που ο μισθός του δεν μπορούσε να δικαιολογήσει, αλλά που είχαν την ιδιότητα να προσθέτουν πόντους στο κύρος του μεταξύ των νεοπλούτων και των μικροαστών της μικρής επαρχίας Ν., γεγονός που από μόνο του αποτελεί λόγο ύπαρξης, όπως ο ίδιος έλεγε.
Ανακατεμένος σε όλα τα συμφέροντα, ο κύριος Προϊστάμενος άκουγε τον καθένα κι έδινε οδηγίες -με το αζημίωτο φυσικά- για τον τρόπο που μπορεί να παρακαμφθεί ο νόμος και να βοηθηθούν όσοι βρίσκονταν στην ανάγκη του. Στις δημόσιες συζητήσεις καταφέρονταν εναντίον εκείνων που έκαναν κακό στον τόπο, στις ιδιωτικές όμως χτυπούσε φιλικά τις πλάτες τους και τους επιδοκίμαζε, ακόμα κι αν με μια τους πράξη ρήμαζαν και κατέστρεφαν την επαρχία Ν. δια παντός.
Η ευτυχισμένη ζωή του κυρίου Προϊσταμένου έγινε πολύ κακό παράδειγμα για τους υφισταμένους του. Καθένας αναρωτιόταν γιατί να μην τρώει κι αυτός λίγα από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι, γιατί να μην έχει κι αυτός καταθέσεις κι εξοχικό, έστω και μικρότερο, και να μην στέλνει τη γυναίκα του για ψώνια στο Λονδίνο. Γιατί να μη σοδεύει δίχως να έχει οργώσει, γιατί να μην πίνει κρασί δίχως να έχει αμπέλι; Έτσι, η ύπουλη κλεψιά που ρήμαζε την πόλη και τα χωριά της επαρχίας Ν. έγινε γενική στην Υπηρεσία κι απλώθηκε σε όλα τα επαγγέλματα που είχαν σχέση με αυτήν.
Αν κι όλος ο κόσμος ήξερε πως ο κύριος Προϊστάμενος δεν είχε ούτε αρχές ούτε συνείδηση, κανένας δεν έλεγε κουβέντα για τα ήθη του…
Ώστε όλοι όσοι υπέφεραν εξ αιτίας του στην επαρχία Ν. δεν ήταν άμοιροι της κακοτυχίας τους, θαρρώ…