Σε κάποιο χωριό του Πηλίου στέκει ακόμα ένα βαρύ πέτρινο οίκημα σκεπασμένο με πλάκες κάτω από αρχαία πλατάνια, που όλοι το ξέρουν ως παντοπωλείο και που όλοι πρόθυμα θα στοιχημάτιζαν ότι είναι το ίδιο παλιό, όσο και το χωριό.
Ετούτο το παντοπωλείο είναι πολύ καλά οργανωμένο. Τα υπόλοιπα μαγαζιά, για παράδειγμα, προμηθεύονται το Δεκέμβρη χριστουγεννιάτικα δέντρα, μπάλες, αστεράκια κι άλλα παρόμοια μπιχλιμπίδια. Τα Χριστούγεννα η ζήτηση φτάνει στο φόρτε της κι ύστερα εξαφανίζονται από προσώπου γης. Ίσως οι μαγαζάτορες ξεπουλάνε, ίσως να τα τρυπώνουν κάπου ως τα επόμενα Χριστούγεννα, το βέβαιο όμως είναι ότι αν θες να τ’ αγοράσεις καλοκαίρι, δεν τα βρίσκεις πουθενά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γιρλάντες από χάρτινες σημαιούλες για την 25η Μαρτίου. Τα Χριστούγεννα δε βρίσκεις μια ούτε για δείγμα. Κανείς δεν ξέρει τι απόγιναν. Μα στο παντοπωλείο τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Στο παντοπωλείο μπορείς να αγοράσεις τον Ιούλιο χριστουγεννιάτικα στολίδια και το Δεκέμβρη σημαιούλες χάρτινες. Μπορείς ακόμα να βρεις λουμίνια για καντήλια, κάλτσες και καλτσοδέτες, λουκούμια σε ξύλινα κασόνια που απάνω τους είναι χτυπημένη με μαύρα γράμματα η φίρμα «Τσούγκος», απομεινάρι από τη μεγάλη προμήθεια που είχε κάνει ο παντοπώλης το 1965. Μυστήριο πού χωράνε όλα αυτά τα πράματα σε μια σταλιά μαγαζί. Υπάρχουν ακόμα κουμπιά όλων των ειδών από την εποχή που ο κόσμος δε ντύνονταν ετοιματζίδικα αλλά στο ράφτη οι άντρες και οι γυναίκες στη μοδίστρα, μπανέλες, ξυραφάκια «ASTOR», τσιγάρα «Ματσάγγος σέρτικα» και «ΕΘΝΟΣ εξαιρετικά», κόπιτσες, σαντικλέρ, μεταλλικοί κουμπαράδες Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, βαλβίδες για ποδήλατο, σαπούνι «Μασσαλίας Παπουτσάνη», φωτογραφίες του Καζαντζίδη, του Σιδέρη, της Νίκης Βόλου του 1958 και των βασιλέων Παύλου και Φρειδερίκης, χύμα ρύζι, φασόλια και φακές μέσα σε ντενεκέδες από Φυτίνη γεμάτους μυγοχέσματα, σπίρτα με το πουλί της χούντας, ματόχαντρες για άλογα και μουλάρια, καπίστρια, καραμέλες «ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΙΩΠΑ», άκοπα τεύχη «Γκαούρ-Ταρζάν», ξύλινα βαρελάκια με την ένδειξη «Ούζο Οντοπούλου», ακόμα κι αυτοκόλλητα μ’ ένα παιδάκι να κατουράει το στέμμα, που είχαν κάνει θραύση κατά το δημοψήφισμα του 1974.
Με μια τέτοια πραμάτεια είναι φορτωμένο το παντοπωλείο, αν εξαιρέσουμε τα σύγχρονα προϊόντα. Μια πραμάτεια που δεν αξίζει τίποτα και που, πέρα από το χρόνο, οι ποντικοί κι ο σκώρος έχουν υποβιβάσει κι άλλο την αξία της. Αν όμως δεν πολυσκοτίζεσαι για ποιότητες και θέλεις να κρατήσεις απτό στα χέρια σου ένα κομμάτι του παρελθόντος που να κουβαλάει λίγο από τον αέρα που ανάσαινε ο πατέρας σου, τότε αλλάζουν τα πράγματα.
Και τότε, το μόνο κατάλληλο μέρος για να ψάξεις, είναι το παντοπωλείο…
Το παντοπωλείο
