Ενας μικρoύλης μπόμπιρας, περίπoυ στα επτά του,
τι πάει να πει πολιτική, ρωτούσε τον μπαμπά του.
«θα σου πω ένα παράδειγμα, για να σου εξηγήσω,
δεν θέλω απληροφόρητο, παιδί μου να σε αφήσω.
Εγώ δουλεύω, μη με ρωτάς το πώς τα καταφέρνω
και είμαι το ΚΕΦΑΛΑΙΟ, που σπίτι λεφτά φέρνω.
Η μάνα σου που φαγητό φτιάχνει, σκουπίζει, πλένει,
είναι σαν την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, που από μένα παίρνει.
Η Πόπη η υπηρέτρια, η ΕΡΓΑΤΙΚΗ είναι ΤΑΞΗ
και ο μικρός σου αδελφός, το ΜΕΛΛΟΝ μας, εντάξει;
Ναι, απάντησε ο πιτσιρικάς και πήγε να ξαπλώσει,
μέσα στο κρεβατάκι του, γιατί είχε πια νυχτώσει.
Μα γύρω στα μεσάνυκτα, το πιο μικρό αδελφάκι,
τ ακούει να κλαίει δυνατά, πάνω στο κρεβατάκι.
Τα είχε κάνει επάνω του και τα είχε όλα λερώσει
και γύρεψε κάποιον να βρει, για να το ξεσκατώσει.
Τρέχει εις το υπνοδωμάτιο, ροχάλιζε η μαμά του,
«πάνω» στην υπηρέτρια, τον βλέπει το μπαμπά του.
Την επομένη που όλοι μαζί, κάθισαν για να φάνε
«χθες έμαθα του ’πε μπαμπά, πολιτική και ποια ‘ναι».
Μπράβο του είπε ο μπαμπάς, παιδί μου είσαι αστέρι,
για πες το μου να δω και εγώ, αν σ έκανα ξεφτέρι.
Πολιτική έμαθα μπαμπά, πως πάει να πει στη πράξη,
σαν το ΚΕΦΑΛΑΙΟ πηδά, της ΕΡΓΑΤΙΑΣ την ΤΑΞΗ,
η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ κοιμάται απλά, σε στρώμα κεντημένο
και το έρμο ΜΕΛΛΟΝ όλοι τoυς το έχουνε χεσμένο…
