Στ’ Ανώγεια εγεννήθηκε, στο Ρέθυμνο, στη Κρήτη
και γνήσιο τέκνο ήτανε του γέρου Ψηλορείτη.
Τα μάτια του είδαν το φως, το έτος τριάντα έξι
και ρόλο καταλυτικό, ήταν γραφτό να παίξει.
Από πάρα πολύ μικρός, την έμαθε τη λύρα,
νεότατος θα έφευγε, του είχε γράψει η μοίρα.
Αρχάγγελο της μουσικής, τον είχανε βαφτίσει
και δεν υπήρξε Έλληνας, να μην τον αγαπήσει,
Σε πανηγύρια και γιορτές, τον κόσμο εγλεντούσε,
τον πόνο κάθε Κρητικού κι Έλληνα τραγουδούσε.
Έφτασε στην πρωτεύουσα, τ’ άσχημα χρόνια κείνα,
που η χούντα διαφέντευε, Ελλάδα και Αθήνα.
Ξύλο έτρωγε το πρωί, το βράδυ τραγουδούσε,
κατά της χούντας το πυρσό, ψηλά τονε κρατούσε.
Ήτανε τα τραγούδια του, βάλσαμο στην ψυχή μας,
στήριγμα στον αγώνα μας, βράχος κι απαντοχή μας.
Με τα τραγούδια που ‘λεγε, χούντα ταρακουνούσε,
σ αντίσταση όλο το λαό, μ’ αυτά παρακινούσε.
Τους φοιτητές ξεσήκωνε, και μ’ όλη του τη στάση
συνέβαλε τ’ απόστημα της χούντας, για να σπάσει.
Έφυγε πάνω στον ανθό, στα πιο όμορφά του χρόνια,
μνήμη όμως και τραγούδια του θα μείνουνε αιώνια.
Κοντά τον πήρε ο Θεός, μαζί με τους αγγέλους,
σε μια θέση ξεχωριστή, μέσα στους αρχαγγέλους.
Ξυλούρη μου, η μνήμη σου αιώνια θα μείνει,
θάρρος, κουράγιο, δύναμη, σε όλους μας θα δίνει.
(Υ.Γ. Αφιερωμένο στον πρόωρα αδικοχαμένο τραγουδιστή της Κρήτης με αφορμή τη συναυλία – αφιέρωμα που δόθηκε χθες βράδυ σε μουσικό χώρο του Βόλου)
