Χέρι βοήθειας απλώνει σε γυναίκες και παιδιά του τρίτου κόσμου νεαρή Βολιώτισσα ψυχολόγος με διεθνή δράση. Η 30χρονη Δήμητρα – Μαρία Βαρδάκη, η οποία διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα κοινωνικής ευαισθησίας, προσφέρει σημαντικό έργο στο μακρινό Μπαγκλαντές, το οποίο αποσκοπεί στην ενδυνάμωση της θέσης της γυναίκας στην τοπική κοινωνία και την βελτίωση των συνθηκών ζωής των παιδιών.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Η Δήμητρα – Μαρία έχει κληρονομήσει τα ανεξάντλητα αποθέματα κοινωνικής ευαισθησίας των γονιών της, Κώστα και Αννας, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα φιλάνθρωποι. Οι σπουδές της περιστρέφονται γύρω από τον άνθρωπο και οι εικόνες που αποκόμισε ως παιδί, ταξιδεύοντας στις λιγότερο προνομιούχες χώρες, αποδείχθηκαν καθοριστικές για την μετέπειτα ζωή της.
Βρίσκεται στο Μπαγκλαντές από τον περασμένο Δεκέμβριο και είναι μέλος της «Terre des homes», μη κυβερνητικής οργάνωσης από την Ιταλία που δραστηριοποιείται στο Μπαγκλαντές, προκειμένου να βοηθηθεί ο τοπικός πληθυσμός, δεκάδες γυναίκες και παιδιά, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Λόγω της εργασίας του πατέρας της, ο οποίος είναι διπλωμάτης στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η Δήμητρα – Μαρία και τα τρία αδέλφια της έχουν ταξιδέψει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. «Γεννήθηκα στην Ζιμπάμπουε και μείναμε εκεί για τέσσερα χρόνια. Κατόπιν ακολουθήσαμε τους γονείς μας σε όλα τα ταξίδια, αρχικά στο Σουδάν, κατόπιν στο Βέλγιο, το Πακιστάν, την Ρωσία και ξανά στο Βέλγιο» αφηγείται στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Η αγάπη της για τον άνθρωπο και η διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο είναι οι βασικοί λόγοι που την έστρεψαν στις σπουδές ψυχολογίας, αρχικά στο Πανεπιστήμιο «Saint Andrews» της Σκωτίας, με πρακτική άσκηση, κατόπιν, στην Χιλή και την Αθήνα, ενώ ακολούθησαν μεταπτυχιακές σπουδές στην Ολλανδία, με αντικείμενο την παιδική και εφηβική ψυχολογία.
Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με τα Καλά Νερά, την Αγριά και τον Αγιο Λαυρέντιο και παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στο εξωτερικό, διατηρεί δεσμούς αγάπης με τον Βόλο, τους συγγενείς και τους φίλους των παιδικών χρόνων.
Εθελόντρια με ψυχή
Η διάθεση προσφοράς την οδήγησε, ως εθελόντρια, στους «Γιατρούς του κόσμου», στο πολυιατρείο της Θεσσαλονίκης, όπου έκανε εξάμηνη πρακτική, προσφέροντας έργο ως ψυχολόγος, αλλά και βοηθός κοινωνικού λειτουργού. «Στο πολυιατρείο είχαμε έλληνες που δυσκολεύονται με την κρίση, άτομα ρομά και μετανάστες αιτούντες άσυλο, από διάφορες χώρες. Εκεί γνώρισα πρόσφυγες, είδα τι περνούσαν και κατάλαβα ότι ήθελα να δουλέψω με αυτά τα άτομα. Αρχισα να στέλνω βιογραφικά σε μη κυβερνητικές οργανώσεις που δουλεύουν με πρόσφυγες σε καταυλισμούς, και κάπως έτσι ξεκίνησα να δουλεύω σε μια Ελβετική οργάνωση, που ονομάζεται «Terre des homes», και ασχολείται με τα δικαιώματα των παιδιών. Εργάστηκα ως ψυχοκοινωνική λειτουργός εντός και εκτός Θεσσαλονίκης, στις δομές της οργάνωσης» επισημαίνει.
Το πεδίο της προσφοράς είναι οικείο, είναι θεμελιώδης έννοια ζωής για την νεαρή ψυχολόγο, η οποία προσφέρει απλόχερα την βοήθειά της, όπου υπάρχει ανάγκη.
Τον Δεκέμβριο του 2017 ταξίδεψε στο Μπαγκλαντές για να επισκεφτεί τους γονείς της που βρίσκονται εκεί και από ένα νεύμα της μοίρας, άνοιξε ένας καινούργιος κόσμος στην ψυχή της. Το ταξίδι εκείνο έμελλε να αποδειχθεί καθοριστικό, οδηγώντας την στους κόλπους της οργάνωσης «Terre des homes» Ιταλίας που δραστηριοποιείται στην συγκεκριμένη περιοχή και αναπτύσσει πολυεπίπεδο έργο.
Στο μακρινό Μπαγκλαντές
Η πλειοψηφία των συναδέλφων της είναι γηγενείς, με σπουδές και μεταπτυχιακά στο βιογραφικό τους, ενώ όπως αναφέρει η ίδια, δεν υπάρχουν έλληνες στην περιοχή, με εξαίρεση την οικογένειά της και μια κοπέλα που κατάγεται από την Θεσσαλονίκη.
Η μικρή οργάνωση που δραστηριοποιείται στο Μπαγκλαντές, αναπτύσσει τεράστιο έργο, με βασικό αντικείμενο την βελτίωση της καθημερινότητας για τις γυναίκες και τα παιδιά, σε επίπεδο κοινωνικό αλλά και σε επίπεδο γνώσης και εκπαίδευσης.
«Ο ρόλος μου είναι να εκπαιδεύω τους ψυχοκοινωνικούς λειτουργούς που δουλεύουν στους καταυλισμούς του Μπαγκλαντές, βρίσκομαι κοντά στα μαθήματα που κάνουν στα παιδιά, έχω συμβουλευτικό ρόλο, ασχολούμαι με τα σόσιαλ μίντια, την αναζήτηση πόρων και παράλληλα βοηθώ όπου χρειαστεί» εξηγεί. Βασικός στόχος του έργου που αναπτύσσεται, είναι να αλλάξει η νοοτροπία, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η γυναίκα.
Παρά το γεγονός ότι κυριαρχεί η φτώχεια, την διακρίνει κανείς παντού, εντούτοις, η δίψα για μόρφωση είναι μεγάλη και όπως επισημαίνει η ίδια «βλέπεις κοπέλες που ζουν σε καταυλισμούς και σπουδάζουν». Για την εξασφάλιση εργασιακής εξέλιξης στο Μπαγκλαντές, πρέπει να υπάρχει υψηλό υπόβαθρο και μεταπτυχιακοί τίτλοι σπουδών. «Αυτοί οι άνθρωποι, γενικά, είναι πολύ μορφωμένοι» υπογραμμίζει.
Χώρα των αντιθέσεων
Το Μπαγκλαντές είναι «η χώρα των αντιθέσεων» σύμφωνα με την περιγραφή της Βολιώτισσας ψυχολόγου, η οποία αναφέρει ότι συνυπάρχουν ο πλούτος και η απόλυτη φτώχεια. Η λεγόμενη «μεσαία τάξη» είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Οι έχοντες μεγάλη οικονομική επιφάνεια αντιπροσωπεύουν πολύ μικρό ποσοστό σε σύγκριση με την συντριπτική πλειοψηφία, που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στην αφήγηση της Δήμητρας – Μαρίας αποτυπώνονται εικόνες εξαθλίωσης, όπου κυριαρχούν οι μεταλλικές παράγκες, στις οποίες ζουν οικογένειες, με ελάχιστα έπιπλα και χωρίς τις στοιχειώδεις ανέσεις που βιώνουν οικογένειες σε άλλα σημεία του κόσμου. Είναι τραγικές οι συνθήκες ζωής στις μεταλλικές παράγκες που πλημμυρίζουν κάθε φορά που βρέχει. Οι τουαλέτες, που βρίσκονται σε εξωτερικό χώρο, είναι κοινόχρηστες και σε ελάχιστες περιπτώσεις εξυπηρετούν δύο μόνο οικογένειες.
Τα μικρά παιδάκια κυκλοφορούν γυμνά, ενώ οι άντρες και τα μεγαλύτερα παιδιά πλένονται σε βρύσες, σε ποτάμια αλλά και λίμνες, καλύπτοντας με ελαφρά ρούχα το σώμα τους, διότι βρίσκονται σε κοινή θέα. «Δεν έχω δει μέχρι στιγμής γυναίκες να πλένονται σε κοινή θέα» αναφέρει ο χαρισματική ψυχολόγος, η οποία προσθέτει ότι οι «γυναίκες φορούν το παραδοσιακό τοπικό ένδυμα, που λέγεται σαλβάρ καμίζ και σε σύγκριση με το Πακιστάν, είναι λιγότερο αυστηρό».
Η Ντάκα, η πρωτεύουσα του Μπγκλαντές όπου ζει, έχει αστικό χαρακτήρα, μεγάλους δρόμους, αγορά, καταστήματα, συγκροτήματα πολυκατοικιών αλλά και παράγκες, που «φιλοξενούν» εικόνες απόλυτης φτώχειας αλλά και χαμόγελα ξυπόλητων παιδιών.
Η Δήμητρα – Μαρία νιώθει οικεία στην συγκεκριμένη χώρα και προσφέρει απλόχερα την βοήθειά της, για να βελτιωθεί η καθημερινότητα του τοπικού πληθυσμού, για να αποκτήσουν τσάντες, μολύβια και βιβλία τα παιδάκια που πηγαίνουν στο σχολείο, για να καλυτερέψει η θέση της γυναίκας στην τοπική κοινωνία.
Το ταξίδι στον κόσμο και στις γωνιές του πλανήτη που βρίσκονται κυριολεκτικά πίσω από τον ήλιο, της προσφέρει πολύτιμες εμπειρίες ζωής. «Για μένα το ταξίδι είναι η γνώση. Αν δεν ταξίδευα σε όλες αυτές τις χώρες, θα είχα άγνοια και δεν θα ήξερα πως πραγματικά ζουν οι άνθρωποι» επισημαίνει η Βολιώτισσα ψυχολόγος, η οποία προσπαθεί να βοηθήσει τον τοπικό πληθυσμό, να ανοίξει δρόμους για μια καλύτερη ζωή, για προσωπική εξέλιξη, κόντρα στις αντιξοότητες και το δραματικό φάσμα της φτώχειας.
