Με μαζική συμμετοχή πραγματοποιήθηκε χθες Τρίτη η σύσκεψη σωματείων και συνδικαλιστών που συσπειρώνονται στο Π.Α.ΜΕ. για την οργάνωση της πανεργατικής απεργίας στις 30 Μαΐου και της συγκέντρωσης στην Πλ. Πανεπιστημίου, στις 10 π.μ.
Στην εισήγησή της η Εύη Καρυδάκη, μέλος της Γραμματείας Βόλου του Π.Α.ΜΕ. και πρόεδρος του Συνδικάτου ΟΤΑ Μαγνησίας επισήμανε τα εξής:
«Στην απεργία στις 30 Μάη πρέπει να σηκώσουμε τη σημαία των δικών μας αναγκών. Των διεκδικήσεων που ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να κάνουμε ένα ακόμα βήμα εμπρός στην κοινή δράση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Να συνεχίσουμε ακόμη πιο δυναμικά και μαζικά τον αγώνα, κόντρα στην πολιτική των κυβερνήσεων και των μονοπωλιακών ομίλων, κόντρα στις κατευθύνσεις της Ε.Ε. ενάντια στα χαράτσια και στη φοροληστεία, για την προστασία του λαϊκού εισοδήματος και της πρώτης κατοικίας, κόντρα στην οικονομική αφαίμαξη που δέχονται τα λαϊκά στρώματα και τους πλειστηριασμούς που επιβάλουν η κυβέρνηση και οι τραπεζίτες και που από την φετινή πρωτομαγιά επεκτείνονται και για τα χρέη στα ασφαλιστικά ταμεία και στο δημόσιο.
Η συγκεκριμένη απεργία αποφασίστηκε από την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, από τις παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ παρά το γεγονός ότι οι ίδιες πλειοψηφίες πεισματικά αρνούνται να οργανώσουν την εργατική αντίσταση ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικα, ενάντια στην προσπάθεια της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων να χτυπήσουν τα συνδικαλιστικά και συλλογικά μας δικαιώματα, το δικαίωμα στην απεργία. Παρά το αίτημα εκατοντάδων Ομοσπονδιών, Εργατικών, Συνδικάτων έβαλαν πλάτη στην υλοποίηση της πολιτικής της κυβέρνησης και επιδίωξαν να βάλουν εμπόδια στην πραγματοποίηση της απεργίας στις 12 Γενάρη. Συνειδητά κωλυσιεργούσαν και απέρριπταν τις προτάσεις των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για να οργανωθεί η πάλη για τις ΣΣΕ και για αυξήσεις στους μισθούς, για την υπογραφή της ΕΓΣΣΕ και της επαναφοράς του κατώτατου μισθού στα 751€. Οι ίδιοι έτρεξαν πριν 2 μήνες να υπογράψουν τη διατήρηση αυτού του αίσχους που υπάρχει σήμερα, των μισθών εξαθλίωσης των 586 € και 511. Πριν λίγες ημέρες αποφάσισαν απεργία στις 30 Μάη με πλαίσιο όσων έχουν συμφωνήσει στην περιβόητη Επιτροπή Κοινωνικού Διαλόγου με την κυβέρνηση και το ΣΕΒ για να προχωρήσει ανενόχλητη η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Η πλειοψηφία στο ΕΚΒ, όλο αυτό το διάστημα ακολουθεί την ίδια τακτική. Κάνουν την πιο βρώμικη δουλειά! Αρνήθηκαν παρά την επίμονη προσπάθεια των ταξικών δυνάμεων ακόμα και συνεδρίαση του Δ.Σ. για αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά περιπτώσεων. Με ανακοινώσεις πανηγύριζαν τις κατάπτυστες υπογραφές στην ΕΓΣΣΕ, στην κλαδική σύμβαση στον Τουρισμό με την οποία παρέδωσαν στους μεγαλοξενοδόχους ολόκληρο κλάδο, ως σκλάβους. Κάθε φορά που μπαίνει το ζήτημα της διεκδίκησης κάποιου δικαιώματος και κατόπιν παραγγελίας της κάθε εργοδοσίας, είτε είναι η Χαλυβουργία, είτε είναι η ΑΓΕΤ, ή άλλη, εκβιάζουν και τρομοκρατούν. Λένε στους εργάτες: «δείτε τι γίνεται αλλού και σκύψτε το κεφάλι». Έδωσαν τα ρέστα τους στο ζήτημα της καύσης σκουπιδιών στην ΑΓΕΤ, με δραστηριότητα και ανακοινώσεις που ούτε η Lafarge – Holcim δεν είχε το θράσος να βγάλει. Τώρα βγαίνουν στα κάγκελα με τη λεγόμενη «κοινωνική συμμαχία» στην πόλη, δηλαδή με τους κοινωνικούς εταίρους και μιλάνε για αγώνες και για ξεσηκωμό!
Τους λέμε «οι εργαζόμενοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου». Δε θα τους περάσει. Η απεργία στις 30 Μαΐου πρέπει να εκφράσει την καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων από σημαντικά εργατικά τμήματα. Να καταδικαστεί η πολιτική της λιτότητας, η πολιτική της συρρίκνωσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων που «ματώνουν» τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες. Να αποκαλύψουμε το χαρακτήρα των μέτρων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης που υπόσχονται η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και οι ενώσεις των μεγαλοεργοδοτών. Οι αξιοπρεπείς μισθοί, οι ΣΣΕ, οι συνθήκες υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς ώστε να μη γυρνούν σακατεμένοι οι εργαζόμενοι στις οικογένειες τους, η δημόσια υγεία, παιδεία, πρόνοια, η κοινωνική ασφάλιση δεν αποτελούν παρωχημένα «μοντέλα» που βάζουν εμπόδια στην οικονομική και κοινωνική πρόοδο. Ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι δουλεύουν και δεν ξέρουν πότε θα πληρωθούν. Σήμερα πάνω από το 1/3 των εργαζομένων φυτοζωεί με τους εξευτελιστικούς μισθούς των 300€ και 400€.
Να εμποδίσουμε τα σχέδια τους να στοιχήσουν πλατιά εργατικά και λαϊκά τμήματα στους στόχους του κεφαλαίου. Να πολεμήσουμε αποφασιστικά τη λογική του μικρότερου κακού και το κλίμα εφησυχασμού που αποτελούν δηλητήριο για το λαό. Να ξεσκεπαστεί ο ρόλος του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού σε όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους. Να είναι ένα βήμα μπροστά στον απεγκλωβισμό από τα βρώμικα νύχια του εργατοπατερισμού.
Οφείλουμε, ακόμη, να δυναμώσουμε το μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση και στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Δεν μπορεί να υπάρχει εφησυχασμός για τις εξελίξεις όπως προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση. Η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ και η έξοδος της από τη συμφωνία με το Ιράν, η δολοφονική επίθεση του κράτους του Ισραήλ με θύματα πάνω από 60 Παλαιστίνιους αποτελούν νέο βήμα κλιμάκωσης των αντιθέσεων και των επεμβάσεων στην περιοχή. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και ο λαός μας συνολικότερα δεν έχουν να κερδίσουν από τη σκληρή διαπάλη που διεξάγεται για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφορών ενέργειας και εμπορευμάτων. Η εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης που μεγαλώνει, η περιβόητη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» για τα κέρδη της αστικής τάξης, δε μπορεί να χρυσώσει το χάπι της πολιτικής του ιμπεριαλισμού που γεννά μόνο πόνο, πολέμους, δυστυχία και προσφυγιά.
Καλούμε τους εργαζόμενους να ανοίξουν πλατιά τη συζήτηση μέσα στην εργατική τάξη, στους χώρους δουλειάς και στις επιχειρήσεις. Να οργανώσουμε μια όσο πιο πλατιά δουλειά γίνεται μέσα στην εργατική τάξη γύρω από τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που μπορούν σήμερα να αναχαιτίσουν τις αρνητικές συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Στην απεργία στις 30 του Μάη μπορούμε να μετρήσουμε περισσότερους εργαζόμενους που θα δώσουν τη μάχη με τα αιτήματα των εργατών και όχι της εργοδοσίας. Κάθε τίμιος εργάτης, κάθε τίμιος συνδικαλιστής μπορεί και πρέπει να επιλέξει εάν θα κάνει το βήμα να παλέψει για τον ίδιο και τους συναδέλφους του που εκπροσωπεί ή θα επιτρέψει να μετατραπεί έστω και με την απραξία του σε στήριγμα της στρατηγικής του κεφαλαίου”.
