Τη νύχτα εκείνη ο ύπνος έμοιαζε με εχθρό, μ’ ένα εκδικητικό φίδι που σέρνεται αόρατο μέσα στα χόρτα, έτσι γεμάτος από όνειρα που ήταν. Και τι όνειρα… Τράβηξα βιαστικά το φερμουάρ του μπουφάν μου ως το λαιμό και βγήκα από το σπίτι. Στον ουρανό, ψηλά, ένα χλωμό φεγγάρι, σαν πέτρα που βυθίζεται ολοένα μέσα στο νερό, όμως δεν έχει ακόμα χαθεί από τα μάτια σου. Το σκοτάδι όρμησε κατά πάνω μου…
Έσπρωξα την πόρτα του μπαρ με μια εύθυμη εντύπωση και μπήκα. Το μαγαζί ήταν άδειο. Στάθηκα στη μπάρα και παράγγειλα ένα ποτό. Ο μπάρμαν, μία φιγούρα εκπληκτική, αργοσάλεψε. Φαινόταν ψηλός και γεροδεμένος και μόλο που το σχήμα του ήταν ακαθόριστο μέσα στο μισοσκόταδο, μπόρεσα να διακρίνω το σκούρο χρώμα του. Ήταν μελαχρινός, πολύ μελαχρινός, σχεδόν μαύρος. Τα μάτια του μεγάλα, νωθρά και μαύρα γυάλιζαν κάτω από μαύρα φρύδια που έμοιαζαν με μουστάκια και τα λεπτά του χείλη, πιο λεπτά απ’ όσο θα περίμενε κανείς στράβωναν σ’ ένα ακαθόριστο χαμόγελο που υποδήλωνε μάλλον μια περιπαικτική διάθεση. «Μην παίρνεις στα σοβαρά αυτό που βλέπεις εδώ πέρα» έκανε ο μπάρμαν κι ακούμπησε εμπρός μου το ποτό. «Είναι ένα ψέμα, ένα αστείο που το παίζει κανείς στον εαυτό του με τον εαυτό του. Σε διασκεδάζει και σε τρομοκρατεί. Εδώ δεν υπάρχει μέρα ούτε νύχτα ούτε εποχές. Τα χρόνια ξεχνούν ν’ αλλάξουν εδώ μέσα Δεν ξέρεις αν πέθανες ή αν ζεις, αλλά αν ισχύει το δεύτερο, τουλάχιστον έχεις την προσδοκία να πεθάνεις μέσα στους ατμούς του αλκοόλ, ενώ γύρω σου κοχλάζει το ζεστό αίμα του σκοταδιού. Μοιάζει με ειρωνεία για κάποιον που σ’ όλη του τη ζωή αναζήτησε τα απλά πράγματα και δεν τα βρήκε: Λίγο ζεστό φαΐ, λίγο ψωμί, κι’ ένα δωμάτιο με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο».
«Μιλάς αλλόκοτα», είπα σχεδόν βέβαιος ότι έκανε έναν διάλογο μυστικό κι ακατανόητο με κάποιο αθέατο πρόσωπο.
«Μη δίνεις σημασία. Ό,τι κι αν λέω ετούτη τη στιγμή μπορεί να ηχεί αλλόκοτα, αναδρομικά όμως θα σου φανεί ξεκάθαρο. Κι όταν αυτό συμβεί, τα πάντα μέσα σου θα έχουν μαραθεί ανέκκλητα και τότε, αν βρω δυο – τρία δάκρυα, θα κλάψω λίγο για σένα», είπε και χάιδεψε απαλά το πίσω μέρος των μαλλιών του.
«Θα ήταν πολύ διεστραμμένος ο γιατρός που σ’ έβγαλε στη ζωή. Ή μήπως δεν ήταν; Απάντησέ μου. Ήταν;», φώναξα. Χαμογέλασε, σηκώθηκε, πλησίασε το πικάπ κι έβαλε τρίτη φορά συνέχεια να παίξει ο ίδιος δίσκος.
«Κάθε δύσκολη μουσική πρέπει ν’ ακούγεται περισσότερο από μια φορά», έκανε και γέμισε δύο ποτήρια …
