Συγκίνηση, απέραντη θλίψη και πολλή αγάπη, όση κι εκείνος έδωσε απλόχερα στους Βολιώτες, χθες στο τελευταίο «αντίο» στον Φώτη, τον «Φώτη του Βόλου», τον κοσμοκαλόγερο που προχθές τα ξημερώματα έφυγε γαλήνια, όσο ήρεμος και πράος ήταν σε όλη του τη ζωή, αφήνοντας τον Βόλο φτωχό από ευχές για αγάπη.
Το παρεκκλήσι του Γηροκομείου Βόλου όπου τελέστηκε η εξόδιος ακολουθία, ήταν κατάμεστο από ανθρώπους κάθε ηλικίας, που αποχαιρέτησαν τον Φώτη και τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία.
Μάτια βουρκωμένα και λόγια αγάπης για τον Φώτη, για τον άνθρωπο που με την καλοσύνη την πραότητα, την σοφία και την αγάπη που πρόσφερε καθημερινά, έδινε δύναμη, κουράγια και σκόρπιζε χαμόγελα σε οποιονδήποτε έβρισκε στο διάβα του.
Φτωχός από ευχές για αγάπη ο Βόλος
Οπως είναι γνωστό, 87χρονος Φώτης Λαδόπουλος, γνωστός και ως «ερημίτης του Θεού», «έφυγε» τα προχθές ξημερώματα από τη ζωή, στερώντας από τους ανθρώπους του, τους φίλους και τους υποστηρικτές του, το Γηροκομείο, την πόλη ολόκληρη, έναν μεγάλο συμπαραστάτη στη ζωή, έναν θεόσταλτο άνθρωπο, που έδινε πάντοτε δύναμη και κουράγιο σε οποιονδήποτε έβρισκε στο διάβα του, για να συνεχίσει τη ζωή με ελπίδα και αισιοδοξία για το αύριο.
Ο «φτωχούλης του Θεού» μεταφέρθηκε πριν από λίγες μέρες στο Νοσοκομείο Βόλου, καθώς η υγεία του επιδεινώθηκε ραγδαία, και στη 1 τα ξημερώματα της Τετάρτης εξέπνευσε με γαλήνη, όπως πάντοτε γαλήνιος, ήρεμος και πράος ήταν όλες τις στιγμές, και στις καλές και στις δύσκολες, που αυτές για τον ίδιο -όπως είχε εκμυστηρευτεί στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ– δεν ήταν παρά μία δοκιμασία.
Ο ίδιος εξάλλου είχε επιλέξει να αφήσει τα υλικά αγαθά και να ακολουθήσει ζωή ασκητή, μένοντας για πολλά χρόνια σε σπηλιά στη Γορίτσα χωρίς νερό και ρεύμα. Ποιος Βολιώτης δεν είχε δει τον Φώτη να περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, να χαρίζει λουλούδια και να μοιράζει ευχές; Αυτή ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της η ζωή του όλη: Οι ευχές και η προσευχή.
Είχε αρνηθεί επί χρόνια τα εγκόσμια, αν και προερχόταν από εύπορη οικογένεια. Παρόλα αυτά, όχι μόνο ανταπεξερχόταν στις δυσκολίες της καθημερινότητας, αλλά είχε πάντοτε και ένα καλό λόγο, προτρέποντας για ηθική βελτίωση της ζωής. Βαθιά θρησκευόμενος τόνιζε ότι ο άνθρωπος για να προχωρήσει μπροστά πρέπει να ακολουθήσει τα βήματα του Κυρίου. Και αυτό έκανε και ο ίδιος, ακολουθώντας τα πιστεύω του στο ακέραιο.
Θλίψη για την απώλεια
Το άγγελμα του θανάτου του καλοκάγαθου παππούλη σκόρπισε απέραντη θλίψη στο Αχιλλοπούλειο, όπου ο Φώτης άφησε την τελευταία του πνοή, στο Γηροκομείο όπου έζησε τους τελευταίους μήνες της ζωής του, αλλά και σε ολόκληρη την πόλη, με τους Βολιώτες να μεταφέρουν τα μηνύματά του 87χρονου, και τον Φώτη να συνεχίζει τελικά την αποστολή του στον κόσμο ετούτο, ακόμη και μετά τον θάνατό του, ώστε δίκαια να θεωρείται, όπως τον χαρακτήρισαν αρκετοί άνθρωποι που ήταν κοντά του, Άγιος άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Γηροκομείο Βόλου συνεδρίασε αμέσως μετά τη θλιβερή είδηση, και αποφάσισε να καλύψει τα έξοδα της εξόδιας ακολουθίας.
Ενεργός μέχρι το τέλος
Ο αγαπημένος Φώτης φιλοξενούνταν από τον περασμένο Απρίλιο, ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί, στο Γηροκομείο Βόλου, το οποίο προσφέρθηκε να τον βοηθήσει όταν έγιναν γνωστά τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε. Ωστόσο, όλο αυτό το διάστημα, όπως είπε ο κ. Γιώργος Ραπτόπουλος, διευθυντής του Ιδρύματος, δεν σταμάτησε να έχει επαφή με τον κόσμο, συνέχιζε να κάνει τις βόλτες που αγαπούσε πολύ, είχε ακόμη μεγαλύτερη επικοινωνία με τους ανθρώπους, οι οποίοι επιδίωκαν με κάθε ευκαιρία να είναι δίπλα του, και ήταν πάντοτε ενεργός.
Στα επισκεπτήρια, το Ίδρυμα γέμιζε από κόσμο που ήθελε να σταθεί στον 87χρονο, αλλά και να πάρει δύναμη από τις ευχές του «Φτωχούλη του Θεού» και τις σοφές συμβουλές του. «Κατακλυζόταν» από πολίτες που ήθελαν να μοιραστούν την απλότητα της καθαρής ψυχής του, να γίνουν κοινωνοί του αξιοθαύμαστου λόγου του, να διδαχθούν πράγματα για τη ζωή, από έναν άνθρωπο που αν και ήταν παντελώς μόνος, έφυγε από τον κόσμο με τη θαλπωρή της αγάπης. Μπορεί να μην είχε τίποτα στη ζωή, αλλά τύχαινε μεγάλης αποδοχής, εκτίμησης και αναγνώρισης.
«Θα λείψει σε όλους», είπε ο κ. Ραπτόπουλος αναφερόμενος τόσο στο προσωπικό του Ιδρύματος όσο και τους ηλικιωμένους που φιλοξενεί, αλλά και στους Βολιώτες. Ο Φώτης ήταν κοντά σε όλο το προσωπικό του Γηροκομείου, στο οποίο φρόντιζε ανελλιπώς να δίνει θερμές ευχές και κουράγιο να συνεχίσει το έργο του, το οποίο επιδοκίμαζε και ταυτόχρονα επαινούσε. «Είχε τον καλό λόγο μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήταν πάντοτε ενεργός», ανέφερε ο ίδιος, τονίζοντας ότι ο Φώτης στεκόταν σε όλους τους ηλικιωμένους του Γηροκομείου, και ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιμετώπιζαν πιο δύσκολα προβλήματα, όπως ένας ανάπηρος. «Ήταν διαρκώς στο πλάι του» είπε.
Παρά τα προβλήματα υγείας που είχε το τελευταίο διάστημα μετά το εγκεφαλικό, συνέχιζε να επισκέπτεται το καφενείο του Ιδρύματος, να συνομιλεί με τον κόσμο, να διατηρεί τους φίλους του που φρόντιζαν να τον πηγαίνουν βόλτα, γνωρίζοντας πόσο λάτρευε να αφουγκράζεται την πόλη, να συμπάσχει στους φόβους και τις ανησυχίες της.
Βαθιά θρησκευόμενος
Ο 87χρονος ήταν βαθιά θρησκευόμενος. Διάβαζε συχνά την Αγία Γραφή που βρήκε στο Ίδρυμα, και οι άνθρωποι που τον γνώρισαν λένε ήταν πολύ κοντά στον Θεό. Έλεγε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ακολουθεί τα βήματα του Κυρίου για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί λένε ότι ήταν «διά Χριστόν σαλός». Στο Γηροκομείο είχε την τύχη να φιλοξενούνται εκεί και ένας πρώην ιερέας και ένας πρώην μοναχός του Αγίου Όρους, με τους οποίους πάντοτε ανέπτυσσε πλούσια θέματα θρησκευτικού περιεχομένου.
Οι ιστορίες με τον Φώτη είναι πάρα πολλές. Αρκετοί Βολιώτες που τον επισκέπτονταν στο Γηροκομείο, είτε ατομικά είτε μαζικά, θεωρούσαν τύχη να λάβουν τις ευχές του. Πίστευαν ότι έτσι θα ξεπερνούσαν τα προβλήματά τους. Ο καθένας είχε μία δική του εικόνα για τον 87χρονο ερημίτη. Ο ίδιος πάντως δεν μιλούσε ποτέ για τα προσωπικά του θέματα, για όλα αυτά που τον οδήγησαν στο περιθώριο της προσωπικής του ζωής. Κάποιοι είπαν ότι ο Φώτης οδηγήθηκε στην ασκητική ζωή από ερωτική απογοήτευση. Όμως ο ίδιος ξεχείλιζε από καλοσύνη.
Ποιος ήταν όμως ο Φώτης;
Οι καρδιακοί του φίλοι, Γιάννης και ο Τάσος, είχαν μιλήσει πριν από λίγους μήνες στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τον Φώτη. «Ήταν πετυχημένος τσαγκάρης και πωλητής παπουτσιών. Όμως ό,τι χρήματα έβγαζε τα μοίραζε σε όποιον είχε ανάγκη, για αυτό και το μαγαζί του έκλεισε λίγο πριν τους σεισμούς του ‘55», μας είχαν πει, φιλοτεχνώντας την προσωπικότητά του όταν ο 87χρονος νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Βόλου, μετά τον εγκεφαλικό που υπέστη τον περασμένο Απρίλιο.
Από τότε, ο Φώτης με τις ανεκτίμητες ευχές, αποφάσισε να αλλάξει φιλοσοφία ζωής. Έχει άλλες δύο αδερφές εν ζωή, όμως δεν είχε επαφές με το οικογενειακό του περιβάλλον. Δεν είχε επαφές με τις αδερφές του ούτε και τους τελευταίες μήνες της ζωής του που φιλοξενούνταν στο Γηροκομείο.
Για αρκετά χρόνια έμεινε στα νταμάρια της Γορίτσας. Βιοποριζόταν με τα απολύτως απαραίτητα. Ωστόσο, όσα χρήματα συγκέντρωνε από διάφορες μικροεργασίες, τα μοίραζε σε όσους είχαν ανάγκη. Άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος επισκεπτόταν καθημερινά τον Αγ. Νικόλαο αλλά και την Παναγία Γορίτσα για να προσευχηθεί.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε σε μία καλύβα, στο ύψος του Πανθεσσαλικού Σταδίου, που του έχει παραχωρηθεί από ένα φίλο του. Χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, κοντά στη φύση, όπως ο ίδιος είχε επιλέξει.
Χαρούμενος από την αγάπη του κόσμου
Τον Φώτη δεν τον ακούμπησε ούτε η κρίση ούτε τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπισε. «Είμαι πολύ καλά. Μη στεναχωριέστε για εμένα. Είμαι χαρούμενος γιατί παίρνω χαρά από την αγάπη των συνανθρώπων μου. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από αγάπη, όχι από λεφτά», ανέφερε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ όταν νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Βόλου, βηματίζοντας στον διάδρομο του 7ου στην Α’ Παθολογική Κλινική.
Ο κάθε Βολιώτης έχει για τον 87χρονο μία δική του εικόνα. Ωστόσο, οι πολύ κοντινοί του άνθρωποι, που μίλησαν ανώνυμα στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, επισήμαναν ότι το ποιος ήταν πραγματικά ο αγαπημένος μας Φώτης θα φανεί στην πορεία. «Είχε πολύ μεγάλη σχέση με τον Θεό» είπαν, και ευχαρίστησαν το Γηροκομείο που παρέβη το καταστατικό του και φιλοξένησε τον ερημίτη του Θεού, μέχρι το τέλος της ζωής του.
Μόνο ευχές έχει ο Βόλος τώρα για τον Φώτη
Κατακλύστηκαν από ευχές για τον αγαπημένο Φώτη τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αμέσως μόλις έγινε γνωστό ότι ο 87χρονος κατέληξε τελικά στο Νοσοκομείο. Δεκάδες Βολιώτες ανάρτησαν σχόλια στο Facebook, εκδηλώνοντας αγάπη για τη μεγάλη μορφή που θα μείνει αξέχαστη στην πόλη. Συγκινημένοι από τον θάνατό του, μετέφεραν ευχές ή και μίλησαν για τις προσωπικές τους εμπειρίες και τα βιώματά τους από τον Φώτη.
Είναι χαρακτηριστικά τα μηνύματα που αναρτήθηκαν στο Facebook του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ.
«Κάποτε τον συνάντησα κοντά στον Άγιο Νικόλαο. Ήμουν με τα τρία παιδιά μου, που ήταν τότε μικρά. Με σταματάει και μου λέει: “Είσαι η πιο πλούσια πάνω στη γη γιατί έχεις στην αγκαλιά ένα μεγάλο θησαυρό… Τα παιδιά σου…”. Τον ευχαρίστησα και έφυγα. Πόσες φορές έρχεται στο νου μου αυτή η κουβέντα… Καλό παράδεισο… καλέ μου άνθρωπε… Τώρα θα είσαι παρέα με ένα κομμάτι από τον θησαυρό μου…», έγραψε η Μ.Μ.
«Πόσες καλημέρες βγαλμένες απ’ τα βάθη της καρδιάς… Πόσα κομπλιμέντα κι ευχές για καλή τύχη στη ζωή μου!!! Αγνά, χωρίς ν’ αποσκοπεί σε κάτι, απλά επειδή έλεγε ό,τι ένιωθε, ό,τι έβλεπε με τα μάτια της ψυχής!!! Όλοι μας έχουμε να θυμόμαστε κάτι καλό που μας έχει πει…και τις ευχές του – όλο ευχές, και μόνο!!!!
Ας αναπαυτεί η ψυχούλα του… Θα μας λείψει. Η μορφή του ήταν σύμβολο για την πόλη μας!!!», έγραψε από την πλευρά της η Σ.Κ.Π.
Για την Α.Κ. ο θάνατος του 87χρονου ήταν το χειρότερο νέο που θα μπορούσε να ενημερωθεί. «Τον είχα έντονα στο μυαλό μου αυτές τις μέρες κι ιδιαίτερα χθες, λες και κάτι διαισθανόμουν! Θα μας λείψει πολύ!», επισημαίνει.
«Καλό παράδεισο γλυκέ μου άνθρωπε!!! Θα λείψεις τόσο πολύ από την πόλη μας!!!», αναφέρει η Δ.Κ.
Πραγματικά τα μηνύματα στο FB δεν είχαν τέλος. Ο Χ. Τσ. λέει ότι ο Φώτης ήταν «ο καλύτερος και πιο γλυκός άνθρωπος αυτής της πόλης». «Θα μaς λείψεις Φωτάρα, καλό παράδεισο», προσθέτει.
Από την πλευρά της η Θ.Μ. σε μήνυμα που ανάρτησε αναφέρει: «Η χαρακτηριστική γλυκύτατη μορφή του Βόλου, θα μας λείψει αλλά θα μείνει στις καρδιές μας για πάντα. Φώτη σε σ’ ένα αξίζει το ΑΘΑΝΑΤΟΣ», προσθέτει.
Ο Φώτης ήταν «μεγάλη μορφή, φωτισμένη ψυχή», λέει ο Κ.Γ. «Αν υπάρχει παράδεισος, ανήκει εκεί!», επισημαίνει.
Ο Ν.Δ. δεν θα ξεχάσει: «Κάποτε τον κατέβασα με το αμάξι πιο πάνω από τον Περιφερειακό και με σταμάτησε στην Αναπαύσεως για να καλησπερίσει όλους τους καταστηματάρχες. Καλή αντάμωση».
Η Ε.Χ. σημειώνει ότι ήταν «Μορφή!!! Από τους λίγους ανθρώπους, που ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Καλή ανάπαυση να έχει», προσεύχεται.
Η Β.Φ. λέει: «Ενας άγγελος επί της γης! Τέτοιες υπάρξεις είναι αθάνατες! Καλό ταξίδι».
Μεγάλη ήταν η λύπη και για την Π.Τσ., η οποία εύχεται: «Καλό παράδεισο στην πιο καλή ψυχή!!! Στον αγαπημένο μας Φώτη!!!».
Τα μηνύματα στο FB για τον «Φτωχούλη του Θεού» ήταν αμέτρητα, όπως αμέτρητες ήταν καθημερινά οι ευχές και του ίδιου.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΟΥΓΚΑ
Ενα ποίημα και μια φωτογραφία για τον Φώτη
Στην πολυτελή έκδοση με ποιήματα του Απ. Παντσά, «ντυμένα» με φωτογραφίες του Μιχ. Πόρναλη
Ενα ποίημα γραμμένο για τον Φώτη που φέρει την υπογραφή του Αποστόλη Παντσά και «ντυμένο» από τη φωτογραφική «ματιά» του Μιχάλη Πόρναλη, σε ένα μπαράκι της πόλης, τη δεκαετία του ’90… Συμπεριλαμβάνεται στο πρωτότυπο βιβλίο «Λόγος ποιητικός και εικονογραφημένος», που παρουσιάστηκε προχθες, σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο κατάμεστο από κόσμο κινηματοθέατρο «Αχίλλειον». Η εκδήλωση συνέπεσε με την ημέρα που ο αγαπημένος κοσμοκαλόγερος έφυγε από τη ζωή.
Ο γνωστός φωτογράφος Μιχάλης Πόρναλης ανακάλεσε στη μνήμη του το περιστατικό και ένα από τα διδάγματα του Φώτη: «Στο βιβλίο φιλοξενείται ένα ποίημα για τον Φώτη. Επέλεξα μια φωτογραφία του Φώτη που ποζάρει ντυμένος και δίπλα του είναι μια γυμνή κοπέλα. Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1994. Είχαμε πάει στην καλύβα του στη Γορίτσα και του είχαμε προτείνει την φωτογράφηση. Δέχθηκε υπό έναν όρο: να περάσουμε πρώτα από ένα ανθοπωλείο για να πάρουμε ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα να προσφέρει στην κοπέλα. Και φυσικά μας έκανε διάλεξη περί γυμνού, ότι δεν είναι ντροπή αλλά μία καλλιτεχνική άποψη».
Το ποίημα και η φωτογραφία για τον Φώτη, είναι ένα από τα 28 ποιήματα του Αποστόλη Παντσά, που «έντυσε» με φωτογραφίες του ο Μιχάλης Πόρναλης και τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο «Λόγος ποιητικός και εικονογραφημένος».
Οι δύο άντρες συναντιούνται σε μια πρωτότυπη πολυτελή έκδοση με την οποία καταθέτουν μια νέα πρόταση στο κοινό: ποιητική συλλογή με φωτογραφίες ή φωτογραφικό λεύκωμα με ποίηση. Και όπως φάνηκε από την ανταπόκριση του κόσμου, που γέμισε ασφυκτικά το κινηματοθέατρο Αχίλλειο, η πρόταση άρεσε.
«Εγώ συνήθως βγάζω βιβλία τουριστικά ή με φωτογραφίες από τη Φύση. Τα εκδίδω μόνος μου. Εχω εκδώσει μέχρι στιγμής 7 ή 8 βιβλία. Με πλησίασε ο Αποστόλης Παντσάς. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μπαίνω σε άλλα χωράφια. Κάθισα όμως μήνες βρήκα φωτογραφίες ταιριαστές με τα ποιήματα και βγήκε αυτή η δουλειά. Είναι τελείως διαφορετικό αυτό το βιβλίο από τα άλλα», ανέφερε ο κ. Πόρναλης
«Σκεφτήκαμε ότι, συνδυάζοντας τον λόγο με την εικόνα, θα μπορούσαμε να φτιάξουμε κατά κάποιον τρόπο ένα καινούριο είδος, και από την εξέλιξη του πράγματος και την αποδοχή από τον κόσμο, καταλάβαμε ότι το πετύχαμε. Το βιβλίο μιλάει για τον τόπο μας με ένα κριτικό βλέμμα, και είναι κάτι που για μας είναι ταυτόχρονα και υποχρέωση κοινωνική. Δεν είναι απλώς φωτογραφίες και ποιήματα, αλλά φωτογραφίες που τρυπώνουν στα ποιήματα και κάνουν ένα ενιαίο σύνολο», σχολίασε από την πλευρά του ο Αποστόλης Παντσάς.
ΕΛΕΝΗ ΧΑΝΟΥ
«Αγονος Θρήνος»
Το ποίημα που γράφτηκε για το Φώτη έχει θέμα «Αγονος θρήνος»:
Αγονους θρήνους χαραμίζεις
για της ζωής τις μαυροκύανες χαραμάδες
στους αρμούς του Χρόνου αρμενίζεις
με κουρέλια ντυμένος και γενειάδες.
Μάταια στους ανέμους είπα να προσέχουν
της ψυχής σου τα γυάλινα κομμάτια
στου μυαλού τα απάτητα λιβάδια να μην τρέχουν
μην σου βουρκώνουνε τα μάτια.
Ορδές ονείρων απατημένων
λευτερώνεις από τα ορεινά του νου
στα βράχια σκέψεων ξαγρυπνησμένων
ξεσπάνε οι καταιγίδες του θυμού.
Η ζωή σου όλη
ένα μακρύ σεργιάνι σε νύχτα γύφτισσα
άδεια πάντα τα δυο σου χέρια
τι κι αν απ’ το Θεό θερμά το ζήτησα
σβηστά για σένα θα μείνουμε τ’ αστέρια.
Ο Διογένης του Βόλου
Του Νικόλα Μ. Νικολάου
Πένθιμο απόψε το αεράκι πάνω απ τη Γορίτσα και θλιμμένο το θρόισμα των φύλλων. Κι η σπηλιά σου, που την έτρεψες σε αστικό μύθο έτσι άκοπα και σιωπηλά, απέκτησε απόψε φωνή. Να μιλήσει στους ανθρώπους να τους πει πόσο σπουδαίος υπήρξες. Να γεμίσει το μυαλό σου θορύβους, απ’ την εκκωφαντική σου σιωπή.
Σαν αστικός μύθος, σαν ψίθυρος και συχνά σαν φάντασμα για όσους δεν άντεχαν να φτάσουν το νόημά σου και τις προτροπές. Έτσι μου συστήθηκες, μικρό παιδάκι ακόμα στον όμορφο Βόλο μας. Αυτόν που λάτρεψες όσο και την σπηλιά της αγάπης που φυλούσες για όλους εμάς τους αγνώστους, για όλους εμάς τους βιαστικούς περαστικούς, που προσπερνούσαμε εσένα μα και τη ζωή μας. Δίχως να παίρνουμε χαμπάρι για το τι είχαμε και τι χάσαμε. Εσύ όμως σύγχρονε Διογένη, κυνική φιγούρα αλήθειας, βάσταξες.
«Η εξέλιξη κούρασε τον άνθρωπο. Χάσαμε τον έλεγχο, γιατί ζητάμε πράγματα που δεν τα έχουμε πραγματικά ανάγκη. Μας αγκαλιάζουν τα άχρηστα, μπερδεύονται μες στη ζωή μας. Γι’ αυτό υποπίπτουμε σε λάθη».
Έτσι είπες κάποτε, επίμονε στοχαστή με την απύθμενη θυμοσοφία σου. Που το χες ρε μπαγάσα κρυμμένο τόσο απόθεμα αγάπης σ’ αυτό το λεπτό κορμάκι σου; Πως καταντήσαμε έτσι απάνθρωποι να σ αφήσουμε μόνο σου στις μεγάλες αλήθειες; Αυτές που δεν αντέχαμε να σηκώσουμε;
Θερμή απόψε η αγάπη του κόσμου, διαβάζω. Ένας νεαρός γράφει πως τον έμαθες πιτσιρικά να κάνεις «ψαράκια» στην Παραλία και μια νεαρή κοπέλα λέει πως της είπες κάποτε περαστικός, να προσέχει την ομορφιά της.
Εμένα με συνάντησες τυχαία στα επείγοντα της Χειρουργικής. Νόμιζα είχες έρθει για τη δική σου διάγνωση, ώσπου κατάλαβα πως ήσουν εσύ που μας διαγιγνώσκεις.
«Είναι σπουδαίο αυτό που κάνεις», μου πες στα πεταχτά και χαμογέλασες. Αυτό που ξέχασε να μου πει η Πολιτεία, αγριεμένοι ασθενείς και λοιποί φίλοι. Μου το πες εσύ. Χαμογελώντας. Και ξέρεις κάτι ρε φίλε;
Για αυτό το τελευταίο χαμόγελο, σ’ αγάπησα αιώνια. Αιώνια όπως την σπηλιά στη Γορίτσα. Αιώνια όπως το κύμα του Παγασητικού. Αιώνια όπως την ανιδιοτέλεια στο χαμόγελό σου. Η μήτρα αγάπης που σε γέννησε δε χωρά θανάτους και θλίψη. Χωρά μόνο χαμόγελα και λουλούδια.
Και ξέρεις κάτι ρε φίλε;
Δεν έφυγες πλήρης ημερών. Μα πλήρης στιγμών. Αυτό ειν’ το δύσκολο.
Δεν ήσουν απλά σπουδαίος μα κάτι στ αλήθεια σπανιότερο.
Ένας μάγκας Άνθρωπος με αισθήσεις.
Τιμή που πατήσαμε τα ίδια χώματα.
