Συνθήματα γραμμένα σε τοίχους, σπασμένες κάμερες και πινακίδες τραπεζών άφησε πίσω της η πορεία που ξεκίνησε χθες το απόγευμα από τη Θόλο του κτιρίου Παπαστράτος, για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η πορεία ολοκληρώθηκε στο σημείο έναρξης, χωρίς περαιτέρω επεισόδια, και σε σύντομο χρονικό διάστημα αποκαταστάθηκε και η κυκλοφορία στους δρόμους.
Στη διάρκεια της πορείας στους κεντρικούς δρόμους, άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου που συμμετείχαν σε αυτή έγραψαν συνθήματα σε τοίχους, όπως του Επιμελητηρίου, ενεχυροδανειστηρίων και κλειστών καταστημάτων. Στην οδό Αναλήψεως με Ιωλκού έσπασαν τις κάμερες υποκαταστήματος Τράπεζας και προκάλεσαν ζημιές στις πινακίδες.
Στην οδό Αναλήψεως προκλήθηκε κυκλοφοριακό «έμφραγμα», λόγω του αποκλεισμού των δρόμων για να περάσει η πορεία.
Συγκέντρωση και πορεία Σωματείων και φορέων
Στην δεύτερη συγκέντρωση και πορεία για την 44η επέτειο του Πολυτεχνείου που διοργάνωσαν στο Βόλο, σωματεία και φορείς της πόλης, η συμμετοχή ήταν μαζική και δυναμική.
Σε αυτή συμμετέχουν τα σωματεία: Συνδικάτο Μετάλλου «Μήτσος Παπαρήγας», Ένωση Εργατοϋπαλλήλων Τύπου-Χάρτου, Σωματείο Καθαριστριών, Συνδικάτο Εργαζομένων στους ΟΤΑ, Συνδικάτο Τροφίμων-Ποτών, Σύλλογος Συνταξιούχων ΙΚΑ, Σύλλογος Πολιτικών Συνταξιούχων (Δημοσίου), Σωματείο Εργαζομένων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Δημοκρατικός Σύλλογος Γυναικών, Φοιτητικός Σύλλογος Γεωπονίας – Φυτικής Παραγωγής, Φοιτητικός Σύλλογος Μηχανολόγων – Μηχανικών.
Στην συγκέντρωση στην πλατεία Πανεπιστημίου βασικός ομιλητής ήταν ο Βασίλης Τίρχας μέλος της διοίκησης του συλλόγου εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας νομού Μαγνησίας «Ρ. Φεραίος», ενώ μίλησε και ο εκπρόσωπος των φοιτητικών συλλόγων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Παναγιώτης Ηλιάκης.
Ο Βασίλης Τίρχας τόνισε: “Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α – ΑΝ.ΕΛ εμπλέκει τη χώρα μας όλο και πιο βαθιά στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς Η.Π.Α – ΝΑΤΟ – Ε.Ε στην περιοχή, ματώνοντας ταυτόχρονα τον λαό για να εξυπηρετούνται οι εξοπλιστικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, τα συνθήματα της αιματοβαμμένης πύλης του Πολυτεχνείου αποκτούν απόλυτη επικαιρότητα.
Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου δίνει ένα ακόμη ηχηρό μήνυμα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που στήνεται βήμα – βήμα και στοχεύει στην καταλήστευση άλλων λαών. Οι επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης που παίρνει μέρος στις μεγάλες κόντρες μεταξύ των ιμπεριαλιστών τάχα για τη δήθεν «σταθερότητα», που καλλιεργεί την αφέλεια ότι το ΝΑΤΟ μάς “προστατεύει”, που αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας και προετοιμάζει την εγκατάσταση πυρηνικών στον Άραξο, που φορτώνει στην καμπούρα των εργαζομένων 2,5 δισ. δολάρια για την αναβάθμιση των F16 που θα αξιοποιηθούν όχι για την άμυνα της χώρας αλλά για το ΝΑΤΟ, εμπλέκει άμεσα τη χώρα μας στο αιματηρό ξαναμοίρασμα των ενεργειακών πηγών, των αγορών, των δρόμων μεταφοράς, την αιματηρή ξαναχάραξη των συνόρων.
Ο αγώνας του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρος, γιατί τα συνθήματά του συγκινούν και σήμερα. Είναι επίκαιρος γιατί ήταν γνήσια αντιιμπεριαλιστικός, ξεσκέπαζε τον ρόλο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ (άλλωστε, 44 χρόνια μετά, η Διακήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου διατηρεί την επικαιρότητά της και δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαστρέβλωσης του περιεχομένου της εξέγερσης). Και σήμερα που στο όνομα της δήθεν ασφάλειας στέλνουν στρατό όπου γης και εδώ πέρα αφήνουν CIA και δε συμμαζεύεται να λύνει και να δένει, σήμερα, η μπογιά από τα συνθήματα «Έξω αι ΗΠΑ», «Έξω το ΝΑΤΟ» δεν έχει στεγνώσει ακόμη…
Τόσοι και τόσοι κατά καιρούς προσπάθησαν να το εκφυλίσουν, να το καθυποτάξουν στα μέτρα τους ή να το καπηλευτούν. Κι όμως, σε πείσμα πολλών, το Πολυτεχνείο μάς δείχνει το δρόμο της αντίστασης, κόντρα στον ραγιαδισμό και στην υποταγή. Γι’ αυτό και ο εορτασμός που του αξίζει είναι αγωνιστικός, διεκδικητικός και δεν έχει, φυσικά, χαρακτήρα μνημοσύνου. Απλά, γιατί τα οράματά του δεν πέθαναν, είναι ακόμη ζωντανά.
Τα οράματα εκείνα, όμως, κάθε άλλο παρά περιορίζονταν στην αποκατάσταση του αστικού κοινοβουλευτισμού. Οι φοιτητές, ορμώμενοι από τα προβλήματα στην εκπαίδευση, ανέβασαν το επίπεδο του αγώνα ένα στάδιο πιο πάνω. Θεωρούσαν προϋπόθεση τη Λαϊκή Κυριαρχία και την Εθνική Ανεξαρτησία για την επίλυση όλων των κοινωνικών προβλημάτων που έφερε η χούντα.
Όλα, όμως, αυτά τα οράματα του Πολυτεχνείου, αν και πέρα για πέρα επίκαιρα, έμειναν ανεκπλήρωτα. Και αυτό όχι γιατί ήταν ουτοπικά. Έμειναν ανεκπλήρωτα, και παλεύουμε ακόμη γι’ αυτά, γιατί η εξουσία δεν ήρθε στα χέρια του λαού.
Οι κυβερνήσεις που διαδέχθηκαν τη Χούντα, και που είναι στην εξουσία μέχρι σήμερα, ουδέποτε φυσικά θέλησαν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις εκείνες –Η.Π.Α., ΝΑΤΟ, ιμπεριαλισμός με μια λέξη-, που έβαλαν στον γύψο τη χώρα για 7 χρόνια. Ίσα-ίσα, τις υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο, ευχαριστώντας κι από πάνω τους Αμερικανούς. Στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. η απαίτηση για Λαϊκή Κυριαρχία και Εθνική Ανεξαρτησία δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Και δεν μπορεί να υλοποιηθεί γιατί η σημερινή εξουσία αντιστρατεύεται τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, ανεξάρτητα από τη μορφή άσκησης της αστικής εξουσίας (κοινοβουλευτική δημοκρατία ή δικτατορία) και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους, όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα μέχρι τις μέρες μας ήταν και είναι κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Τότε, σε εκείνες τις συνθήκες, μια “ανοιχτή” δικτατορία της αστικής τάξης μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Όταν αυτή η μορφή άσκησης της εξουσίας τους δεν τους “βόλευε” και ίσα-ίσα γινόταν και επικίνδυνη, καθώς φοβούνταν την εξέλιξη της αντιδικτατορικής πάλης του λαού, αντικατέστησαν τη Χούντα με την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Η εξουσία των καπιταλιστών έμεινε αλώβητη και στις δυο περιπτώσεις. Ακόμη αξιοποιούν κάθε δυνατό τρόπο για να στερεώσουν την κυριαρχία τους, να πείσουν το λαό πως κάτι “αλλάζει”, ενώ η κυριαρχία της αστικής τάξης μένει στη θέση της.
Σήμερα η καλύτερη τιμή για τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου είναι το καθήκον να οργανωθούμε σε ένα μεγάλο ποτάμι και να αντεπιτεθούμε για μια κοινωνία που δε θα στριμώχνει τα όνειρά μας στις συμπληγάδες των κερδών των πολυεθνικών. Μόνο τότε μπορεί όλοι οι άνθρωποι να έχουν ψωμί, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία και πρόνοια, να έχουν λαϊκή κυριαρχία, όταν διαθέτουν τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας, για να μπορούν να σχεδιάζουν οι ίδιοι για το δικό τους όφελος. Τότε θα βρουν οριστική δικαίωση και οι νεκροί του αγώνα, τότε θα ανθίσουν όλοι οι καρποί του πολιτισμού από το «λίπασμα» της λευτεριάς
Δυναμώνουμε την καθημερινή μας δράση με οδηγό τους μεγάλους αγώνες του λαού μας. Με συμπαραστάτες τους ήρωες της τάξης μας. Τους εργάτες και τους νέους αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση. Έτσι τιμούμε εμείς τους νεκρούς μας, έτσι συνεχίζουμε τους αγώνες τους. Αυτή είναι η καλύτερη τιμή στον ηρωικό αγώνα των εξεγερμένων του «Πολυτεχνείου».”.
