Η κορυφαία ερμηνεύτρια μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για την Ελλάδα του σήμερα, με αφορμή τη συναυλία της στις 8 Σεπτεμβρίου με τη Φιλαρμονική του Βόλου
Συνέντευξη στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Μία μεγάλη συναυλία θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν οι Βολιώτες την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου στις 21:00, στη σκηνή του Θερινού Θεάτρου Βόλου «Μελίνα Μερκούρη», με τη γνωστή ερμηνεύτρια Γλυκερία και τη Φιλαρμονική του Δήμου Βόλου. Η μουσική αυτή συνύπαρξη προέκυψε μετά από πρωτοβουλία του μαέστρου της Φιλαρμονικής Ορχήστρας Δήμου Βόλου Βασίλη Τασούδη και της Διεύθυνσης Πολιτισμού του ΔΟΕΠΑΠ-ΔΗΠΕΘΕ Δήμου Βόλου.
Στη συναυλία συμμετέχουν η γνωστή ερμηνεύτρια-μουσικός Ερρικα Πατρικίου, ο ερμηνευτής Κώστας Ζεμπίλας, η Χορωδία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας υπό τη διεύθυνση του Νίκου Χιώτογλου, και οι γνωστοί και καταξιωμένοι μουσικοί Σταύρος Κουσκουρίδας, Χρήστος Δασκαλόπουλος, Φίλιππος Ρέτσιος, Γιάννης Γκαβαρντίνας και Γιώργος Διαμαντόπουλος. Η κορυφαία ερμηνεύτρια μιλάει με πολύ θερμά λόγια για τη συγκεκριμένη συνεργασία, τη μουσική ταυτότητα του Βόλου και τον πολιτισμό, που είναι στήριγμα σε δύσκολες εποχές. Έχοντας το βλέμμα στραμμένο στη μουσική, διατηρεί το χαμόγελο και την αισιοδοξία της, ενώ τονίζει ότι πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας στις Κασσάνδρες και να ακούμε μόνο ήχους και μουσικές που δίνουν ζωή και ελπίδα.
-Το τραγούδι καλά κρατεί σε καλές και πολύ περισσότερο σε δύσκολες εποχές;
Μπορεί να μην κρατεί καλά το τραγούδι; Πώς μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος χωρίς μουσική και χωρίς τραγούδια, δεν γίνεται. Το τραγούδι είναι κάτι που όταν γραφτεί αυθόρμητα, όταν περιγράφει τη ζωή μας, την αγάπη, διάφορα θέματα κοινωνικά, οτιδήποτε, όταν βγει με ειλικρίνεια προς τον κόσμο, ο κόσμος το αγκαλιάζει. Δεν έχει σημασία που οι δίσκοι πια δεν πουλάνε, δεν υπάρχουν εταιρίες να τους εκδώσουν. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να γράφουν, κάποιοι συνθέτες ακόμη μπορούν και εμπνέονται και μέσα από τα δύσκολα. Γράφονται τα τραγούδια, γιατί είναι ανάγκη των ανθρώπων να ακούνε μουσικές και τραγούδια. Από αυτά που γράφονται, μένει στον χρόνο αυτό που έχει καλή πρόθεση, ειλικρίνεια. Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται και συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα. Οι καλές σχέσεις, οι καλές προθέσεις, αγκαλιάζονται από τον κόσμο.
-Η μουσική και το τραγούδι είναι, λοιπόν, ανάγκη στην εποχή που όλα είναι αβέβαια…
Πάντα ήταν και πάντα θα είναι, τα τραγούδια κυρίως. Η μουσική θα σε συντροφέψει σε διαφορετικές ώρες και ανάλογα πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας και πώς αντιδρούν οι αισθήσεις και τα συναισθήματα του, αλλά το τραγούδι είναι συνυφασμένο με τη ζωή των ανθρώπων. Δηλαδή το τραγούδι ήταν πάντα τα βιώματα των ανθρώπων, το παραδοσιακό, το λαϊκό μας τραγούδι, τα δημοτικά μας τραγούδια, ήταν βιωματικά τραγούδια, βγαλμένα μέσα από τη ζωή των ανθρώπων. Ο άνθρωπος πορεύεται με το τραγούδι.
-Ποιο είναι το στοιχείο που κατέστησε διαχρονικά «τα πεντοχίλιαρα»; Ήταν, άραγε, προφητικό το συγκεκριμένο τραγούδι ή προκαλεί νοσταλγία καθώς ενθυμούμαστε, ακούγοντάς το, τις καλές εποχές;
«Τα πεντοχίλιαρα» είναι από τα πρώτα, σχεδόν, τραγούδια που έχω τραγουδήσει. Είναι ένα τραγούδι που αντέχει στον χρόνο για τους λόγους που προανέφερες. Όταν γράφτηκε αυτό το τραγούδι από τον Γιάννη Καραλή δεν είχαν βγει τα πεντοχίλιαρα ακόμη, κι ήταν μάλλον προφητικό. Μετά από ένα χρόνο έγιναν τα πεντοχίλιαρα. Πολλοί άνθρωποι το θυμούνται ξανά λόγω της οικονομικής στενότητας.
-Τι έφταιξε και φτάσαμε από τα πεντοχίλιαρα στη σημερινή οικονομική κατάσταση που βιώνουμε;
Πιστεύουμε ότι έχουμε ένα μικρό μερίδιο ευθύνης, γιατί αποδεχτήκαμε όλα αυτά που έγιναν και δρομολόγησαν τις καταστάσεις που ζούμε σήμερα. Γιατί όλα αυτά που ζούμε σήμερα, καταλήγω να συμπεράνω, ήταν μια δρομολογημένη υπόθεση για λόγους που ίσως θα τους δούμε στο άμεσο μέλλον. Ξαναμοιράζεται η γη με κάποιο τρόπο και ο τόπος αυτός. Γενικά η Ελλάδα και γύρω από εμάς που υπάρχει και ορυκτός πλούτος πολύς, έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από εταιρίες μεγάλες, κολοσσούς. Τόσο απλά νομίζω.
-Στα δύσκολα που ζούμε, η προίκα μας είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά;
Νομίζω ότι είναι καθοριστικός ο ρόλος του πολιτισμού του κάθε λαού. Πόσο μάλλον του ελληνικού λαού που έχει ένα μεγάλο πολιτισμό, που έδωσε τα φώτα σε όλο τον κόσμο, σε όλη την οικουμένη όπως την ξέρουμε σήμερα και τον πολιτισμό που ζούμε. Νομίζω ότι μας κρατάει ακόμα. Δεν ξέρω πόσο μπορούμε να κρατήσουμε ακόμη, γιατί παράλληλα με το οικονομικό συμβαίνουν και πολλά άλλα πράγματα, που προσπαθούν να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα, τον πολιτισμό με όλες τις αλλαγές που γίνονται στα συστήματα, στην παιδεία, σε αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά. Παρόλα αυτά, εγώ που γυρνώ το καλοκαίρι, κυρίως, σε πολλά μέρη της Ελλάδας και βλέπω ακόμα να επιβιώνουν τα λαϊκά γλέντια, τα πανηγύρια, η παράδοση, η μουσική, νομίζω ότι είναι μια κληρονομιά σε όλα τα επίπεδα.
-Τα καλλιτεχνικά σας βήματα, σας οδηγούν για μια ακόμη φορά στον Βόλο με μια νέα συνεργασία έκπληξη, με τη Φιλαρμονική του Δήμου Βόλου…
Νοστάλγησα τον Βόλο πραγματικά, γιατί είναι από τις πόλεις που μου αρέσουν. Με πολύ νοσταλγία, πραγματικά, έρχομαι, και με αυτή την ορχήστρα θα συμπράξω για πρώτη φορά. Είναι πολύ ωραίο να παίζεις ακόμη και παραδοσιακά τραγούδια είτε λαϊκά είτε έντεχνα, οποιοδήποτε είδος τραγουδιού με μια διαφορετική ορχήστρα από αυτή που έχεις συνηθίσει μέχρι τώρα να παίζεις. Αυτό βλέπω ότι ισχύει και από την πλευρά των ορχηστρών. Γίνεται μια προσπάθεια να μπουν και σε ένα άλλο ρεπερτόριο, που πολύ όμορφα μπορούν να ανταπεξέλθουν. Αυτή την προσπάθεια θα κάνουμε, λοιπόν, στον Βόλο με τη Φιλαρμονική ορχήστρα στις 8 Σεπτεμβρίου, και ελπίζω να είναι πετυχημένο μουσικά και να αρέσει στον κόσμο.
-Ποια είναι η άποψή σας για την περιοχή μας και την πολιτιστική αποκέντρωση;
Εχει ταυτότητα. Ο Βόλος έχει τη Νέα Ιωνία, έχετε πολλούς πρόσφυγες και τώρα είναι τα παιδιά και τα εγγόνια που ζουν και μεγαλουργούν εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κρατήσει την παράδοσή τους στη μουσική τους, τα ήθη και τα έθιμά τους. Μην ξεχνάμε ότι η Ελλάδα ολόκληρη έχει μπολιαστεί από αυτά τα ήθη και τα έθιμα και τα μουσικά στοιχεία. Γενικά οι άνθρωποι αυτοί μας έφεραν πολιτισμό. Είχαν πείσμα, μουσική μόρφωση και τώρα όλοι αυτοί συντηρούν τον πολιτισμό και κυρίως τη μουσική τους. Βεβαίως έχει ταυτότητα πολιτιστική, έχει ταυτότητα κοινωνική, έχει τα πάντα ο Βόλος, γιατί είναι από τις περιοχές που εγκαταστάθηκαν πολλοί πρόσφυγες.
-Η Ιστορία επαναλαμβάνεται; Οι εικόνες της προσφυγιάς του ’22 και των αλησμόνητων πατρίδων, ζωντανεύουν με διαφορετικό τρόπο;
Πρόσφυγες προς όλες τις κατευθύνσεις και από όλες τις κατευθύνσεις, γιατί η κρίση είναι παγκόσμια, δεν είναι μόνο ελληνική. Η ελληνική, τεχνηέντως είναι λίγο μεγαλύτερη αλλά υπάρχουν μέρη στον κόσμο που έχουν μονίμως μια κρίση, μια παντοτινή κρίση, όπως είναι οι αφρικανικές χώρες, όπως είναι κάποιες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας και κάποιες της μέσης ανατολής. Χώρες που ευημερούσαν είναι και αυτές πια στην απόλυτη φτώχεια, και μέσα στον πόλεμο και τον εμφύλιο. Η προσφυγιά είναι από όλες τις κατευθύνσεις και προς όλες τις κατευθύνσεις.
-Οδεύουμε, δηλαδή, σε μια νέα τάξη πραγμάτων;
Σίγουρα ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί κάτι νέο. Δεν ξέρω πώς είναι αυτό και πώς το υπολογίζουν, πως θέλουν να κοντρολάρουν τους λαούς ή και τον κόσμο ολόκληρο. Δεν ξέρω τι επιζητούν να γίνει και ποιος το θέλει αυτό. Καλά είναι να κρατάμε γερά, να κλείνουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες, να βγάζουμε τα δικά μας συμπεράσματα, να μην παρασυρόμαστε από την προπαγάνδα που γίνεται, για να μπορέσουμε να κρατήσουμε τις Θερμοπύλες. Ο καθένας τις δικές του Θερμοπύλες, σε όποιο μέρος της Γης κι αν βρίσκεται.
-Ποιο από τα τραγούδια που έχετε ερμηνεύσει, αποτυπώνει, με μια νότα αισιοδοξίας, την κατάσταση που ζούμε σήμερα;
Εχω ένα καινούργιο τραγούδι που λέγεται «Πατρίδα», είναι στον καινούργιο μου δίσκο και αποτυπώνει το σήμερα, αλλά δίνει και μια λαμπρή ελπίδα στον Έλληνα και λέει ότι: «Στης θάλασσας τη μοναξιά, σε απόμακρο λημέρι, πατρίδα έχω από φωτιά και σίδερο φτιαγμένη. Μνήμες πολλές σε συναντούν και σου κρατούν το χέρι, κάνουνε πως σε αγαπούν, μα στήνουνε καρτέρι». Και το ρεφραίν λέει: «Όσοι θεωρούν πως σε πονούν πατρίδα αγαπημένη, τον βράχο όσο κι αν χτυπούν, για πάντα βράχος μένει. Κι αν το αμπέλι μαραθεί και αν η ελιά λυγίσει, μόνη θα ξαναγεννηθεί, στον κόσμο να ανθήσει».
