Αξιόλογη πολιτιστική δράση αναπτύσσει στην Ελλάδα και το εξωτερικό η Μαίρη Αγαθοκλή, γόνος επιφανούς οικογένειας από την Πορταριά, η οποία κινείται μεταξύ Αθήνας, Βρυξελλών και Ιθάκης, τόπο καταγωγής της μητέρας της, Τερψιχόρης, έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς τον Βόλο της καρδιάς της. Η διεθνής Βολιώτισσα, η οποία σε ηλικία 12 μόλις ετών έκανε το δημοσιογραφικό της ντεμπούτο παίρνοντας συνέντευξη από τον διάσημο ηθοποιό Κουρτ Γιούργκενς την εποχή που μεσουρανούσε, κατέγραψε σε δύο βιβλία μνήμες της ζωής της, που είναι συνδεδεμένες με τον Βόλο και το Πήλιο. Το δεύτερο βιβλίο της, «Άμπωτη και παλίρροια», παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Αθήνα, ενώ όπως ομολογεί η ίδια, δεν σταματάει να εκθειάζει τις φυσικές ομορφιές και τη φιλόξενη διάθεση των κατοίκων της περιοχής μας, προτρέποντας ουσιαστικά τους φίλους της στο εξωτερικό, να επισκεφτούν τη Μαγνησία.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο πατέρας της, Ρίκος Αγαθοκλής, γεννήθηκε στην Πορταριά και το πατρικό του σπίτι βρισκόταν στην πλατεία, δίπλα από τα «Θεοξένεια». Γιαγιά της ήταν η Μαίρη Χατζηαργύρη, γόνος της γνωστής οικογένειας που σφράγισε τον Βόλο και την Ελλάδα με διακεκριμένους εκπροσώπους, όπως ο Ιωάννης Χατζηαργύρης, ιδρυτής του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Παράλληλα τη συνδέουν συγγενικοί δεσμοί και με την οικογένεια Αθανασάκη, από την οποία προέρχεται ο Αλέξιος Αθανασάκης, μεγάλος δωρητής του Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου.
Η οικογένεια μετοίκησε σταδιακά στην Αθήνα, ο πατέρας της σπούδασε Νομικά και Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι, επέστρεψε κατόπιν στην Αθήνα, παντρεύτηκε, δημιούργησε οικογένεια και έκανε καριέρα ως δικηγόρος και ως διοικητής Δωδεκανήσου. Η οικογενειακή διαδρομή και οι προσωπικές της μνήμες καταγράφηκαν στο πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Ο χρόνος είναι γρήγορος», ενώ το εξώφυλλο κοσμεί οικογενειακή φωτογραφία του 1906 από τον Βόλο.
«Ο πατέρας μου διατηρούσε επαφές με τη γενέτειρά του. Συγγενείς δεν είχε στον Βόλο γιατί όλοι είχαν μετακομίσει στην Αθήνα, αλλά ο παλμός του ήταν το Πήλιο. Είχε πολύ καλή πένα και λόγο και εκθείαζε σε κάθε ευκαιρία τις ομορφιές του Βόλου και του Πηλίου», αναφέρει η συγγραφέας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Ξεφυλλίζοντας, παράλληλα τις σελίδες του πρώτου της βιβλίου, η ίδια θυμάται ότι «επισκεπτόμασταν τακτικά το Πήλιο με τους γονείς και τις θείες μου. Ο πατέρας μου, μιλούσε πάντα για την κοινωνικότητα των Βολιωτών, τη φινέτσα και τις βαθιές πολιτιστικές τους καταβολές. Ας μην ξεχνάμε ότι η Αννέτα Τσολάκη, μια γλυκύτατη γυναίκα, την οποία γνώρισα, δημιούργησε το πρώτο Ωδείο στον Βόλο. Η κόρη της, Λάλα Τσολάκη, ήταν η ιδιαιτέρα γραμματέας του πατέρα μου και μας συνέδεαν πολύ φιλικοί δεσμοί με τη συγκεκριμένη οικογένεια».
Κοντά στις τέχνες και τα γράμματα
Η Μαίρη Αγαθοκλή μεγάλωσε σε ένα αστικό περιβάλλον, πάντα κοντά στις τέχνες και τα γράμματα, και τα βιώματα της παιδικής ηλικίας καθόρισαν, όπως ήταν φυσικό, την πορεία της ίδιας αλλά και του αδελφού της, Αριστείδη Αγαθοκλή, ο οποίος διέπρεψε στο διπλωματικό Σώμα ως πρέσβης.
Η Βολιώτισσα συγγραφέας κατά διαστήματα έζησε στην Αμερική, την Αγγλία, την Αίγυπτο, την Πράγα και αλλού. Από καλότυχες συμπτώσεις, αλλά και αντιξοότητες, όπως επισημαίνει η ίδια, ζει τις τελευταίες δεκαετίες στις Βρυξέλλες.
Εργάστηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή επί 30 χρόνια, στην Κοινή Υπηρεσία Διερμηνείας -Συνεδριάσεων και στη Γενική Διεύθυνση Μόρφωση και Πολιτισμός. Από μικρή ηλικία αγαπούσε το γράψιμο, το διάβασμα και τη μουσική, ενώ κέρδισε το προσωπικό στοίχημα σε ηλικία 40 ετών, παίρνοντας το δίπλωμα της Σορβόννης (γαλλική γλώσσα, φιλολογία και μετάφραση), καθώς και το Cambridge Certificate (γλώσσα και μετάφραση).
Ακολούθησαν δημοσιεύσεις στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, όπου δημοσιεύθηκαν μεταξύ άλλων η συνέντευξη με τον σύγχρονο συνθέτη John Tavener και πορτραίτο της βιολοντσελίστριας Jacqueline du Pré. Στο περιοδικό «Ε» δημοσιεύθηκε συνέντευξη με τον Yehudi Menuhin και τη Rose Styron, στο περιοδικό Marie Claire συνέντευξη με την τιμημένη με Όσκαρ, ενδυματολόγο Θεώνη V. Aldredge, συνέντευξη με τον Οδυσσέα Ελύτη στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ.
Αγαπάει πολύ τη μουσική και ιδιαίτερα το βιολοντσέλο, και τα τελευταία χρόνια αναλαμβάνει τη μουσική επένδυση των θεατρικών έργων του Θιάσου «Θέσπις» στις Βρυξέλλες.
Το θεατρικό της έργο «Το Δώρο» γράφτηκε στη Νίσυρο, στα Αγγλικά και εν συνεχεία μεταφράστηκε από την ίδια στα Ελληνικά και τα Γαλλικά, κερδίζοντας έπαινο στον Πανελλήνιο διαγωνισμό θεατρικού έργου από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.
Το 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο «Ο χρόνος είναι γρήγορος», με τίτλο εμπνευσμένο από στίχο των «Προσανατολισμών» του Ελύτη, με χρονογραφήματα – αναμνήσεις δεκαετιών, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Φερενίκη», με εξώφυλλο οικογενειακή φωτογραφία του 1906, εν Βόλω. Τον Απρίλιο του 2017, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Άμπωτη και παλίρροια», επίσης από τις Εκδόσεις «Φερενίκη», με εξώφυλλο σπάνια ακουαρέλα του Σαλβαδόρ Νταλί.
Μνήμες ζωής
Πρόσφατα, το δεύτερο βιβλίο παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αθήνα, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές, όπως και το πρώτο. Η ίδια το χαρακτηρίζει «περισσότερο κοριτσίστικο βιβλίο» και τονίζει παράλληλα ότι είναι μυθιστόρημα, εν πολλοίς βιογραφικό, καθώς πολλά από τα στοιχεία και τα πρόσωπα είναι αληθινά. Στο επίκεντρο του βιβλίου βρίσκεται μια Ελληνορουμάνα βιολοντσελίστρια. Η εξιστόρηση αρχίζει με τη διάλυση του γάμου της, ενώ έρχεται να προστεθεί μια αποκάλυψη από το παρελθόν. Στη στροφή του δρόμου, την περιμένει η καλλιτεχνική αναγνώριση κι ένας μεγάλος έρωτας.
Το δεύτερο βιβλίο της Μαίρης Αγαθοκλή, όπως και το πρώτο, διαπνέεται από λυρισμό και ευαισθησία, γραφή λιτή και απέριττη, αλλά ταυτόχρονα άμεση και συναρπαστική.
Η συγγραφή είναι μια διαδικασία προσωπικής αναζήτησης, που έχει ως πηγή έμπνευσης την ίδια τη ζωή, αλλά και τις οικογενειακές ρίζες. «Έρχομαι όποτε μπορώ στην Ελλάδα και κυρίως στον ομφαλό της γης, στον Βόλο μου, την Πορταριά και το Κατηχώρι», όπως αναφέρει η ίδια. Επισκέπτεται τον Βόλο για να δει αγαπημένους φίλους, «αυτό που πιάνει το μάτι και η καρδιά», ενώ τονίζει ότι η ψυχή της «βρίσκεται στο Πήλιο και τον Βόλο, χωρίς αμφιβολία».
Είναι μια διεθνής Βολιώτισσα, και όταν βρίσκεται στο εξωτερικό γίνεται πρέσβειρα του Βόλου, μιλάει για τον Βόλο μετά μανίας και προτρέπει τους φίλους της να επισκεφτούν την πατρίδα της. Εκείνο που συντροφεύει τις νοσταλγικές αναμνήσεις της από τον Βόλο είναι «το χιούμορ των ανθρώπων και η γλυκύτητά τους», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στο δεύτερο βιβλίο «ήθελα να βγει μια καθαρότητα των αισθημάτων, και μια αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμός και ανθρωπιά», όπως σημειώνει η ίδια, ενώ ομολογεί, κλείνοντας, ότι θα επιθυμούσε να αναλάβει χρονογράφημα και μεταφράσεις, κυρίως θεατρικών έργων, από Γαλλικά και Αγγλικά.
