Ιστορία 242 χρόνων αποτυπώνεται σε κάθε γωνιά του καφενείου που βρίσκεται στην καρδιά του Λαύκου και λειτουργεί αδιάκοπα από το 1785, εγγράφοντας στους θαμώνες του ονόματα θρυλικά, όπως ο Παπαδιαμάντης, ο Βάρναλης κι ο Δελμούζος. Το ιστορικό, κατά κυριολεξία, καφενείο του Φορλίδα στο Λαύκο είναι το παλιότερο καταγεγραμμένο καφενείο που λειτουργεί διαρκώς μέχρι σήμερα και αποτελεί ζωντανό παράδειγμα μιας παράδοσης αιώνων. Ο Μανώλης Φορλίδας και η σύζυγός του Μαρία, συνεχίζουν με πολύ μεράκι την οικογενειακή παράδοση που μετράει επτά γενιές.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
«Το καφενείο δημιουργήθηκε από τον παραπροπάππο μου», αναφέρει ο Μανώλης Φορλίδας, ανατρέχοντας στην αφετηρία του παλιού καφενείου που έχει πρωταγωνιστήσει σε αμέτρητα αφιερώματα, σε ελληνικά και διεθνή μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά, κατακτώντας, παράλληλα, περίοπτη θέση ανάμεσα στα παλιότερα καφενεία σε πανελλαδική βάση.
Στο μέσο του καφενέ της οικογένειας Φορλίδα κυριαρχεί η ξυλόσομπα, και τριγύρω τοποθετημένα συμμετρικά παλιές ψάθινες καρέκλες και τραπεζάκια με μάρμαρα Πηλίου, συνθέτουν την παραδοσιακή εικόνα του παρελθόντος.
Το πέτρινο διώροφο κτήριο κατά το μακρινό παρελθόν λειτουργούσε σύμφωνα με τα δεδομένα της τότε εποχής. «Παλιά ήταν κουρείο, χασάπικο, ήταν ταβέρνα και καφενείο, και στον πάνω όροφο λειτουργούσε χάνι» θυμάται ο 76χρονος ιδιοκτήτης του καφενείου, ο οποίος προσθέτει ότι ακόμη υπάρχουν στην οροφή τα μεταλλικά τσιγκέλια από τα οποία κρεμούσαν παλιά τα κρέατα.
«Όσοι έρχονταν με καΐκι από τα νησιά, τη Σκιάθο, τη Σκόπελο, την Αλόννησο, έφταναν στον Κατηγιώργη, συνέχιζαν με τα πόδια στο Λαύκο όπου διανυκτέρευαν στο χάνι και κατόπιν συνέχιζαν μέχρι τη Μηλίνα κι από κει με πλεούμενο πήγαιναν στο Βόλο» αφηγείται ο κ. Μανώλης.
Την ίδια διαδρομή ακολουθούσε κι ο Παπαδιαμάντης, ο κορυφαίος των Ελληνικών γραμμάτων, κάθε φορά που ταξίδευε από τη Σκιάθο. «Στη γωνία στο βάθος καθόταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σε ηλικία 13-14 ετών, το «καλογεροπαίδι» όπως τον έλεγαν, όταν ερχόμενος από την Σκιάθο αποβιβαζόταν στον Πλατανιά, διανυκτέρευε στο Χάνι που βρισκόταν στον όροφο του καφενέ, και από κει με τα πόδια έφθανε στη Μηλίνα, όπου τον παρελάμβανε το καΐκι για το Βόλο. Μέχρι το 1960 η σύνδεσή μας με το Βόλο γινόταν μέσω θαλάσσης. Σύχναζαν και άλλες προσωπικότητες στον καφενέ μας. Ο Βάρναλης που ήταν γυμνασιάρχης στην Αργαλαστή, αλλά και ο Δελμούζος, που ήταν διευθυντής στο Παρθεναγωγείο Βόλου», αναφέρει ο ίδιος.
Εσφυζε από ζωή
Το παραδοσιακό καφενείο του Λαύκου είχε λειτουργήσει παλιά και ως λοκάντα, χώρος όπου πραγματοποιούνταν γλέντια καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου, Χριστούγεννα, Πάσχα, Απόκριες, ενώ ήταν ξακουστές οι γιορτές και τα πανηγύρια του Λαύκου.
Παλιότερα οι περιοχές Λαύκος και Προμύρι έσφυζαν από ζωή, διέθεταν κάθε λογής καταστήματα, εστιατόρια, εμπορικά, χοροδιδασκαλείο, δύο νόμιμες χαρτοπαικτικές λέσχες. Οι κάτοικοι ξεπερνούσαν τους 3.000, η πλατεία γέμιζε από νέους και το δημοτικό σχολείο του Λαύκου είχε περισσότερα από 180 παιδιά, όπως αφηγείται ο Μανώλης Φορλίδας, ανατρέχοντας σε προσωπικές μνήμες, ενώ προσθέτει ότι «σήμερα το χωριό έχει μείνει με τους παππούδες».
Το παλιό πέτρινο κτήριο έχει προσελκύσει κατ’ επανάληψη το ενδιαφέρον πολλών φίλων της παράδοσης και του πολιτισμού και έχει πρωταγωνιστήσει, σημειωτέον, σε τηλεοπτικό σποτ, αλλά και σε φωτογραφικά λευκώματα, ενώ πέρυσι, φωτογραφίες του παραδοσιακού καφενείου «ταξίδεψαν» μέχρι το κτήριο του Ευρωκοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, όπου πραγματοποιήθηκε περιοδική έκθεση με άρωμα Ελλάδας.
Όλη η ζωή του Μανώλη Φορλίδα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το παλιό καφενείο, ενώ όπως τονίζει ο ίδιος «εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και εδώ παραμένω».
Το ωράριο λειτουργίας του καφενείου παραμένει το ίδιο, χωρίς καμία διαφοροποίηση από γενιά σε γενιά στο πέρασμα του χρόνου, από τις 6.30 το πρωί ως τις 12 το μεσημέρι και από τις 4 το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, σερβίροντας καφέδες και αναψυκτικά. «Είναι τόπος συνάντησης όλων εκείνων που θέλουν να δουλέψουν, να βρουν εργάτη, να βρουν μάστορα. Το καλοκαίρι έρχονται πολλοί επισκέπτες, φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται», υπογραμμίζει ο συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης.
Πολλά άλλαξαν στην πορεία του χρόνου, αλλά το καφενείο του Φορλίδα δεν έχει αλλάξει όψη και συνεχίζει να «αφηγείται» την ιστορία που αποτυπώνεται σε κάθε γωνιά του. «Ζούμε μα ζωή ολόκληρη εδώ. Κι όσο μας έχει ο Θεός καλά και μπορούμε, θα το διατηρήσουμε», υπογραμμίζει ο σημερινός ιδιοκτήτης του καφενείου, που κρατάει ζωντανή την παράδοση και το χρώμα μας άλλης εποχής.
