Στο εκλογομελάνι που βρήκε την αναμενόμενη καταναλωτική του ροή προστέθηκε τις μέρες αυτές η γνωστή σκανδαλολογία των ομολόγων των Μετοχικών Ταμείων και διαφαίνεται ήδη η κατάληξη στο μόνιμα επίμαχο θέμα-πρόβλημα της αξιοπιστίας των πολιτικών μας.
Γι αυτό το απαράδεκτο πρόβλημα υπάρχει μία βροντώδης συγχορδία. Είναι η κοινή διαπίστωση λαού και πολιτικών ανδρών που δέχονται μεν ότι η αξιοπιστία τους έχει τρωθεί σοβαρά, αλλά επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που αποκαλύπτεται ένα σκάνδαλο. Και είναι απορίας άξιο, σαν να πρόκειται για μια σιωπηρή συμφωνία ανάμεσά τους, να μην προχωρούν στην πάταξη του προβλήματος που εξελίσσεται σε ανίατο νόσημα. Έτσι ο μεν λαός περιορίζεται σε ζωηρά έως κραυγαλέα σχόλια, με επί κεφαλής μερίδα μη εξωνημένων μίντια, οι δε πολιτικοί δεν λαμβάνουν μέτρα θεραπείας και πάταξης, αλλά αναφέρονται σε προϊστορία σκανδάλων, πράγμα που αναζωπυρώνει το σχολιασμό ότι γίνεται συμψηφισμός ατασθαλιών μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνησάντων.
Η τόσο επιθυμητή λύση του προβλήματος υπάρχει, αλλά δεν επιχειρείται, διότι στη διαιώνιση της αναξιοπιστίας των πολιτικών υπάρχει ακόμη μία συνωμοτική άγραφη όμως συμφωνία, η οποία εκφράζεται με το μικρο ή μεγαβόλευμα, με την επαγγελματική επιτυχία, με τον πλουτισμό, με την κοινωνική αναρρίχηση κλπ έναντι της πολιτικής επιβίωσης και της βιοδιάρκειας των πολιτικών.
Όλως περιέργως αυτή η απεχθής συναλλαγή, που αποτελεί το μεγαλύτερο και μικτό από τις δύο πλευρές σκάνδαλο, παρουσιάζεται με γενικολογίες και δεν στηλιτεύεται αν και παρέχει έντονα αποδεικτικά στοιχεία.
Παθητικοί ή αρνητικοί πρωταγωνιστές σ’ όλες αυτές τις συμφωνίες και λαός και πολιτικοί.
Διότι ο λαός δεν έχει ακόμη αντιληφθεί τη δύναμη της ψήφου του και διότι κανείς από τους επί σκηνής πολιτικούς δεν ξεκίνησε μία πρωτοβουλία ουσιαστικής κάθαρσης.
Και η κάθαρση αυτή είναι εφικτή και αποτελεσματική. Εδράζεται στον τρόπο της εκλογής των αντιπροσώπων του λαού: ΕΝΑ ΚΟΙΝΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ των πολιτικών κομμάτων, με επιλογή των καλυτέρων από όποια πτέρυγα και αν προέρχονται αυτοί. Αλλά αυτό το δημοκρατικό σύστημα, το οποίο μπορεί να αποδώσει άξιους και καλύτερους, το οποίο διασώζει το δημόσιο χρήμα από την απαράδεκτη κατασπατάληση του, το οποίο καταργεί την ανισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών υποψηφίων, το οποίο απαλλάσσει από κάθε υποψία νοθείας, το οποίο διαφυλάσσει το περιβάλλον από τη χαρτορύπανση, το οποίο δεν αδρανοποιεί τις εργασιακές επιδόσεις με τις ανώφελες κινητοποιήσεις και κάθε είδους καμπάνιας, η πλούσια Ελλάδα μας το απορρίπτει. Και το πιο περίεργο είναι ότι δεν το προτείνει κανένα Κόμμα, διότι μετά απ΄ αυτό το βήμα λογικής και οικονομικής προόδου θα επίκειται η κατάργηση των υψηλότατων οικονομικών ενισχύσεων των Κομμάτων σε βάρος του Κρατικού Προϋπολογισμού και θα κλείσουν τα μεγα-μικρομάγαζα των Κομμάτων τα οποία από ιδεολογικά φυτώρια μεταβλήθηκαν σε ανεξέλεγκτες οικονομικές επιχειρήσεις.
Αυτά και πάμπολλα άλλα πασίγνωστα της πολιτικής ζωής του τόπου μας που κυριάρχησαν στον περασμένο αιώνα, εισήχθηκαν και στον 21ο, έτσι σαν απόδοση τιμής περίπου 2500 χρόνια αργότερα στο Θουκυδίδη , ο οποίος δεν διασύρεται μόνον από τους μακρινούς απογόνους του Έλληνες, αλλά ακόμη και από τους ανύπαρκτους στην εποχή του υπόλοιπους σημερινούς Ευρωπαίους, οι οποίοι σαν προοίμιο του αποτυχόντος Ευρωσυντάγματος έθεσαν τη σπουδαιότερη παράγραφο του Επιταφίου του Περικλέους, που αναφέρει «Το πολίτευμά μας ονομάζεται Δημοκρατία, γιατί η εξουσία ασκείται όχι από μία μειοψηφία.»
Η αξιοπιστία(;) των πολιτικών στη Δημοκρατία μας
