Πρότυπο στο πεδίο της επανάχρησης παλιών βιομηχανικών κτιρίων και της ένταξής τους στον οικοδομικό ιστό, αποτελεί ο Βόλος, καθώς έχουν αξιοποιηθεί τα 25 από το σύνολο των 40 εργοστασίων που λειτουργούσαν κατά το παρελθόν.
Τα παραπάνω υπογραμμίστηκαν στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε χθες στο Μουσείο Τσαλαπάτα, το οποίο αποτελεί απτή απόδειξη των προαναφερθέντων. Η ημερίδα με θέμα «Αστικά Πολιτιστικά Τοπία μέσα από το πρίσμα της Βιομηχανικής μας Κληρονομιάς» διοργανώθηκε από το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), με αφορμή τον φετινό εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων με θέμα «Μουσεία και Πολιτιστικά Τοπία».
Ομιλητές ήταν οι εξής: Μαρία Μαυροειδή, Ιστορικός – Βιομηχανική Αρχαιολόγος, Πρόεδρος Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Επιτροπής για τη Διατήρηση της Βιομηχανικής Κληρονομιάς TICCIH, Μόρφω Παπανικολάου, Αρχιτέκτων Μηχανικός, Μαρία Χατζηβασιλειάδου, ΜSc Αρχιτέκτων Μηχανικός, Πολυάννα Φραγκίδου, ΜScΑρχιτέκτων Μηχανικός, Βαγγέλης Στυλιανίδης, Αρχιτέκτων Μηχανικός, Βάσια Στυλιανίδη, Αρχιτέκτων Μηχανικός, Κώστας Αδαμάκης, ΜSc Αρχιτέκτων Μηχανικός, Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Οι ομιλητές αναφέρθηκαν στα παραδείγματα διαφόρων ελληνικών πόλεων, οι οποίες διαθέτουν ισχυρό βιομηχανικό παρελθόν, ενώ όπως υπογραμμίστηκε, το παράδειγμα του Βόλου είναι ιδιαίτερα επιτυχημένο, διότι είναι η πρώτη πόλη στην Ελλάδα και ίσως από τις κορυφαίες στην Ευρώπη, με βάση τα πληθυσμιακά δεδομένα, που κατόρθωσαν να διατηρήσουν τόσα πολλά βιομηχανικά κτίρια και να τα αποδώσουν στην τοπική κοινωνία με νέες χρήσεις.
Η εκ νέου αξιοποίηση παλιών βιομηχανικών κτιρίων ως μουσεία, πανεπιστημιακά κτίρια, εκπαιδευτικά κέντρα, πολυχώροι αναψυχής και πολιτισμού, είναι σημαντική, διότι «η πόλη διαχειρίστηκε τα συγκεκριμένα κτίρια, σύμφωνα με τις ανάγκες της», όπως επισήμανε ο Κ. Αδαμάκης, με δήλωσή του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Παράλληλα, ο ίδιος υπογράμμισε ότι τα περισσότερα βιομηχανικά κτίρια είναι πολύ εύκολα διαχειρήσιμα, έχουν μεγάλα οικόπεδα, μεγάλους εσωτερικούς χώρους και η στιβαρή τους κατασκευή, τα διαφύλαξε από τους καταστροφικούς σεισμούς που έπληξαν την πόλη το 1955 και στη συνέχεια από τις πλημμύρες της περιόδου ‘56 – ‘57 που κατέστρεψαν το σύνολο, σχεδόν, του νεοκλασικού πλούτου της πόλης, από τον οποίο απέμειναν ελάχιστα δείγματα.
Κλείνοντας, ο κ. Αδαμάκης σημείωσε ότι είναι δυνατή η επανάχρηση των βιομηχανικών κτιρίων, η αποκατάστασή τους και η εισαγωγή νέων αρχιτεκτονικών στοιχείων, τα οποία είναι συμβατά και πολύ κοντά στη βιομηχανική αρχιτεκτονική.
ΓΛ. ΥΔΡ.
