Γιορτή κούκλας από το εργαστήρι κουκλοθέατρου του Πορφυρογένειου Ιδρύματος
Τι μπορεί να συμβεί όταν μια κλασσική και δοκιμασμένη συνταγή συναντάει μια πρωτότυπη ιδέα σε έναν ιστορικό χώρο ένα μαγιάτικο απόγευμα; Τι θα λέγατε για ένα κουκλοθεατρικό πανηγύρι; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα… από το τέλος!!!
Την Κυριακή 15 Μαΐου στο χώρο του σιδηροδρομικού σταθμού του γνωστού μας «Μουτζούρη», του ιστορικού Τρένου του Πηλίου, στην Αγριά, στήθηκε μια γιορτή, αλλιώτικη από τις γιορτές που ξέρουμε. Από νωρίς το πρωί, ο χώρος άρχισε να ντύνεται με τις κατασκευές του εργαστηρίου κούκλας που για έκτη συνεχή χρονιά υλοποιείται στο Πορφυρογένειο Ιδρυμα Αγριάς με «πλοηγό» την υπεύθυνη του εργαστηρίου και ιστορικό τέχνης Σταυρούλα Μαστρογιάννη και «μαστόρια» τα παιδιά όλων των ηλικιών που συμμετέχουν στο εργαστήρι.
Γιγάντιες κούκλες κατασκευασμένες από πλαστικά μπουκάλια και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά, λουλούδια και γιρλάντες, το δάσος με τα μανιτάρια, ο δράκος, οι λιβελούλες, οι αράχνες, ο άνθρωπος… Γύρω από το χώρο στήθηκαν τραπεζάκια με όλα τα υλικά που χρειάζεται ένα ανοιχτό σε όλους εργαστήρι, όπου οι επισκέπτες μπορούσαν να γνωρίσουν και να δοκιμάσουν την τέχνη των κατασκευών αυτών και να εξοικειωθούν με την αισθητική και την ιδέα του «μην πετάτε τίποτα»!
Το απόγευμα ο χώρος άρχισε να γεμίζει παιδιά, γέλια και χαρούμενες φωνές. Η ώρα περνούσε κι έρχονταν κι άλλα παιδιά και ύστερα κι άλλα και έγιναν πολλά! Και όχι μόνο παιδιά. Ένα πραγματικό πανηγύρι των φίλων! Ενας «παράξενος» αέρας έμοιαζε να φυσάει! Και λίγο πριν τη δύση του ήλιου, τότε που το φως γλυκαίνει και απαλαίνει τις σκιές, οι κούκλες γέμισαν χρώματα και τα διάφανα υλικά άρχισαν να λάμπουν. Τότε οι γιγάντιες αυτές κούκλες πήραν ζωή και κίνηση. Μα, θα πείτε, πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πώς μπορούν να περπατήσουν και να χορέψουν όλοι αυτοί οι πλαστικοί γίγαντες; Η κάθε κούκλα χρειάστηκε αρκετούς κουκλοπαίκτες που με αυτοσχεδιαστικές αλλά συντονισμένες κινήσεις ζωντάνεψαν μέσα σ’ αυτή την παραμυθένια πολιτεία. Ένα σκηνικό, που αποτελούσαν το κτίριο του σταθμού, οι ράγες του τρένου, οι κατασκευές αλλά και οι φίλοι που ήταν εκεί, που στα πρόσωπά τους μπορούσες να δεις ζωγραφισμένη την έκπληξη αλλά και τη βαθιά ικανοποίηση του να «ζεις τις κούκλες»!
Κλασσική συνταγή με εγγυημένα αποτελέσματα: πολλή και καλή δουλειά, μεράκι, όρεξη, επιμονή, κοινός σκοπός και, πάνω από όλα, συνεργατικότητα! Μια ανατρεπτική ιδέα: και τα σκουπίδια έχουν αξία και ζωή! Αρκεί η έμπνευση. Κι ένας όμορφος χώρος με μεγάλη ιστορική αξία. Κάπως έτσι ζήσαμε μια εμπειρία μοναδική!
Δέσποινα Βαφείδου
