Υπήρξαν εκείνοι που το είδαν ψύχραιμα και λογικά, «πότε κερδίζεις, πότε χάνεις», όπως και εκείνοι που είδαν τον κόσμο τους να γκρεμίζεται. Οχι μόνο χάσαμε στο ποδόσφαιρο από την Τουρκία, αλλά η απογοήτευση ήλθε την παραμονή της επετείου της εθνικής παλιγγενεσίας του 1821 και μάλιστα μέσα σε γήπεδο που φέρει το όνομα του Γ. Καραϊσκάκη! Η σημειολογία της… ταπείνωσης για όσους νιώθουν εθνικώς ανίκητοι (αποδεδειγμένα η μόνη ανίκητη είναι η βλακεία) και όσους απλώς επιβεβαιώνουν με τη στάση τους τη σημειολογία των γηπέδων. Το παρακολουθήσαμε και το Σάββατο.
Η κερκίδα μίας ποδοσφαιρικής αναμέτρησης, όταν μάλιστα αυτή γίνεται κάτω από χαρακτηριστικά φανατισμού, προσομοιάζει σημειολογικά με μία… πολεμική αναμέτρηση.
Υπάρχουν οι οργανωμένες ομάδες των αντιπάλων – οπαδών, ανεμίζουν στο «πεδίο της μάχης» τα λάβαρα-σημαίες και κασκόλ με τα χρώματα της κάθε ομάδας, ηχούν τύμπανα, φωνές, τραγούδια, συνθήματα. Σε κάθε ευκαιρία επιδεικνύεται και η… αποτελεσματικότητα του οπλοστασίου! Αυτή είναι η ατμόσφαιρα ενός σημαντικού αγώνα. Στόχος κοινός, να χτυπηθεί το ηθικό του αντιπάλου.
Ταυτοχρόνως, μέσα στο γήπεδο, παρατηρείται και η πλήρης διαστρέβλωση της έννοιας της συλλογικότητας. Την εποχή της αποθέωσης του ατομικού, της ατομικότητας και του «εγώ», θα υποστήριζε κανείς ότι στις κερκίδες κυριαρχεί η συλλογική επιδίωξη και η αλληλεγγύη του κοινού στόχου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση αυτή η έννοια της συλλογικότητας» εμφανίζεται ως φανατισμός και μεγαλοϊδεατισμός. Οπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, όπου η μισαλλοδοξία και το ιδεολόγημα χρησιμοποιείται εντέχνως στο όνομα της δήθεν επιτυχίας του συνόλου για να καλύψει άλλους σκοπούς.
Η διαστρέβλωση της συλλογικότητας
