Διαχρονικά τα Ταμεία ήταν πρόκληση για την ελληνική πολιτική σκηνή. Η πρόσφατη ιστορία με το ομόλογο του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Δημοσίων Υπαλλήλων (ΤΕΑΔΥ), αναπόφευκτα φέρνει στη μνήμη τις πολιτικές πρακτικές που χρονολογούνται ήδη από τη δεκαετία του 50, από τα χρόνια των πρώτων Κυβερνήσεων του Κ. Καραμανλή, τότε που τα αποθεματικά τοκίζονταν στην Τράπεζα της Ελλάδος με μηδενικά επιτόκια και μάλιστα σε μία περίοδο που τα τελευταία αυξάνονταν ετησίως με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, προκειμένου στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής.
Η ίδια πρακτική και σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, η ίδια τακτική υιοθετήθηκε και από τις Κυβερνήσεις του Αντρέα Παπανδρέου. Ήταν μία πρακτική του τότε Πρωθυπουργού που βρήκε πρόσφορο έδαφος στα αποθεματικά των Ταμείων, που σήμερα εκτιμώνται στα 100 δις ευρώ περίπου, προκειμένου το Κράτος να μην ανατρέχει διαρκώς στον εξωτερικό δανεισμό για την κάλυψη των δαπανών για την κοινωνική πολιτική, ένας τομέας που ειδικά την πρώτη οκταετία του ΠΑΣΟΚ εξακοντίστηκε σε δυσθεώρητα ύψη.
Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά λοιπόν φτάσαμε τα τελευταία χρόνια να μιλούν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις για τη λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και για την αδυναμία των περισσοτέρων εξ αυτών να καλύψουν τις συντάξεις των ασφαλισμένων τους
Τα αποθεματικά των Ταμείων
