Αντί άλλης κατάθεσης παραθέτω σήμερα δύο αποσπάσματα επιστολών του Οδυσσέα Ανδρούτσου προς τον Δημήτριο Υψηλάντη και προς τον Αναστάσιο Λόντο. Γιατί όμως του Οδυσσέα Ανδρούτσου; Γιατί κανείς δεν έβαλε τόσο ξεκάθαρα, όπως αυτός, δίπλα στον απελευθερωτικό αγώνα, τον πολιτικό και κοινωνικό. Η πατρίδα δεν όφειλε να ελευθερωθεί μόνο από τους Τούρκους, αλλά και από τους κοτζαμπάσηδες, τους οποίους λογάριαζε για δυνάστες του λαού. Όμοια εχθρεύτηκε και τους πολιτικάντηδες, τον Νέγρη, τον Μαυροκορδάτο, τον Κωλέττη και προφήτεψε πως αυτοί οι καλαμαράδες θα στέκονταν η συμφορά του έθνους. Όπως είναι φυσικό, οι κοτζαμπάσηδες και οι πολιτικάντηδες σχημάτισαν κοινό μέτωπο εναντίον του και προσπάθησαν να τον δολοφονήσουν, ώσπου, τέλος, το πέτυχαν. Μέρα που είναι, ας αποδώσουμε τιμή σε Ήρωες αληθινούς.
“Υψηλότατε Πρίγκιψ! Τα γράμματά μου σήμερον δεν πέμπονται παρά εις όσους φρονούν καλά δια την σωτηρίαν της Πατρίδος. Πρέπει λοιπόν να λείψουν από το γένος μας τα κρυφά, και σαν αληθινοί πατριώται να κηρύττωμεν την αλήθειαν εις όλους χωρίς κανέναν φόβον. Εκείνοι όμως οπού λυσσιάζουν δια αξιώματα, ας γράφουν διπλωματικά, ας λέγουν κρυφά και ας προσπαθεί να γελά ο ένας τον άλλον. Αυτοί είναι σαν πανούκλα εις την Ελλάδα και πρέπει ο λαός να χωρισθεί απ αυτούς… Εγώ, αφού εφοδίασα το φρούριον των Αθηνών μ ό,τι ηδυνήθην, εκστρατεύω με τας ολίγας στρατιωτικάς δυνάμεις, όχι ν αντιπαραταχτώ εις τους εχθρούς, αλλά να τους απατήσω με τας υποσχέσεις, έως ότου να γλυτώσουν μερικά αδύνατα παιδιά και γυναίκες και να συνάξουν τινά από τα εις αλώνια ευρισκόμενα γεννήματα… Αλλά ταύτα μου τα τερτίπια οι κοτσαμπασίδες και οι νέοι Γενεραλαίοι της μεγάλης επικρατείας της Ελλάδος τα λεν προδοσιαίς. Εγώ με τας προκηρύξεις μου και με την διαγωγήν μου πληροφορώ το Έθνος ότι πρέπει να έχομεν διοίκησιν, αλλά να λείψουν οι κακοδιοικηταί, εκείνοι οπού τρυπώνουν και μιλούν κρυφά και κάμουν φατρίες δια να λάβουν οφίκια. Θα χαλάσουν την Πατρίδα, καθώς ως τώρα την έδωκαν του διαβόλου. Πρίγκηπα, εγώ έτσι γράφω… έτσι πρέπει να γράφεις και εσύ και μην ετρούπωσες αυτού και κοιμάσαι…
Κύριε Αναστάσιε Λόντε…Είσαι νέος έως 22 χρονών, και μόλον τούτο είσαι βουλευτής. Χαίρεσαι υπόληψιν, μολονότι λες πως και χωρίς ομόνοια δύναται η Πατρίς να κυβερνηθεί… Σχίζεις την διοίκησιν του Έθνους, διαφεντεύεις τους συγγενείς σου, οπού κατακρατούν τα εθνικά εισοδήματα, σπείρεις ζιζάνια εις Μοριάν και Ρούμελην, ανεβάζεις και κατεβάζεις από τα αξιώματα όποιον θέλεις… Εις ολίγα ερευνώντας και εγώ από μέρους μου τίνες αι πράξεις του πατρός σου και αι ανδραγαθίαι του αδελφού σου, το φέρσιμον των προυχόντων συγγενών σου, ενθυμούμενος την διάλυσιν της Εθνικής Συνελεύσεως εξ αιτίας σου, την προσκόλλησίν σου εις μόνην αυτήν και όχι εις την απελευθέρωσιν της Ελλάδος, συμπεραίνω, δάσκαλε, μπέσα με μπέσα, ότι εσύ έχεις μέσα σου τον δαίμονα του Σωκράτους. Κοίταξε όμως καλά, ότι κάθε Έλληνας έχει μέσα του δώδεκα λεγεώνες δαιμόνων. Και έπαρε τα μέτρα σου, διότι, ως λέγει η παροιμία, ένας διάβολος σκοτώνει τον άλλον. Κοίταξε καλά, διότι ή κοντεύει να χαθεί η Πατρίς, ή θα πέσει εις κανένα χειρότερον ζυγόν από εκείνον όπου βαστούσαν οι πατέρες μας. Κοίταξε καλά μην τύχει και…”
