Θέση υπέρ του «όχι» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, παίρνουν οι φοιτητές του Αγωνιστικού Φοιτητικού Ρεύματος που αναδείχθηκαν πρώτη δύναμη στις φοιτητικές εκλογές στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Σε ανακοίνωσή τους, οι φοιτητές, αναφέρουν τα εξής:
«Ο ελληνικός λαός μετά από αρκετά χρόνια έχει την ευκαιρία για δεύτερη φορά στην σύγχρονη ιστορία του, να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον που επιθυμεί να έχει. Σύμφωνα με εξαγγελία της ελληνικής κυβέρνησης στις 5/7/2015, θα διεξαχθεί δημοψήφισμα με ερώτημα έγκρισης η μη των μέτρων που πρότειναν οι θεσμοί για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού κενού της επόμενης διετίας. Κάποιοι εσπευσμένα έτρεξαν να κατηγορήσουν το δημοψήφισμα ως λάθος κίνηση, η οποία υποκρύπτει ανευθυνότητα και δειλία ξεχνώντας ότι το δημοψήφισμα αποτελεί την ύψιστη μορφή της έκφρασης της ελευθερίας και της λαϊκής βούλησης. Ομως, ποιο το αληθινό διακύβευμα αυτού του δημοψηφίσματος;
Αρχικά, πριν δώσουμε μια βεβιασμένη απάντηση στο παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι στο δημοψήφισμα αυτό, το διακύβευμα δεν είναι η αποχώρηση μας από την Ε.Ε. ή μεταξύ ευρώ και δραχμής αλλά αν θέλουμε μία Ε.Ε. η οποία θα υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη και την ισότητα των κρατών – μελών της και θα προασπίζεται τα συμφέροντα των λαών και όχι του κεφαλαίου. Πιο συγκεκριμένα, τα τελευταία πέντε χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει εξαθλιωθεί όσο ποτέ άλλοτε. Η ανεργία έχει εκτοξευτεί, οι συντάξεις και οι μισθοί μειώνονται συνεχώς, η ύφεση έχει φτάσει στα ύψη, η λιτότητα «καλά κρατεί». Το «ναι» αποτελεί μία περπατημένη οδό η οποία εντείνει και επιμηκύνει τη κατάσταση την οποία αντικρίζουμε καθημερινά στις γειτονιές μας, στους συγγενείς μας, σε αυτούς που δεν έχουν θέρμανση το χειμώνα, στις ουρές των συσσιτίων (και όχι των ATM), στις χιλιάδες αυτοκτονίες που οδήγησε η πολιτική λιτότητας και υποτέλειας. Ας αναρωτηθούμε όμως ποιοι είναι αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην τραγική αυτή κατάσταση. Είναι αυτοί που με κλειστά μάτια υπέγραφαν συμφωνίες, καταδικάζοντας την κοινωνία μας, είναι αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη του Έλληνα να πιστεύει σε ένα μέλλον με προοπτικές με μόνο σκοπό την άνοδο στην εξουσία, είναι αυτοί που βλέπεις κάθε μέρα στα κανάλια της διαπλοκής , είναι αυτοί που ανάγκασαν έναν ολόκληρο λαό να σκύβει το κεφάλι, είναι αυτοί που τώρα σε καλούνε να ψηφίσεις «ναι». Είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Σημίτης, ο Παπανδρέου, ο Καραμανλής, ο Θεοδωράκης. Συνεργός σε αυτό το «κάλεσμα» δεν θα μπορούσε να είναι άλλος πέρα από τα φερέφωνα αυτού του σάπιου παλαιοκομματικού συστήματος, τα Μ.Μ.Ε., τα οποία από την πρώτη στιγμή έδωσαν «σκληρή μάχη» με όπλα την προπαγάνδα, την τρομοκρατία την επιλεκτική και, πολλές φορές, διαστρεβλωμένη ενημέρωση, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών τους.
Είμαστε η γενιά από την οποία έχουν στερήσει κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα για ένα αξιοπρεπές μέλλον, που η μόνη μας σκέψη είναι πως να επιβιώσουμε και όχι πως να ζήσουμε, είμαστε εμείς που, η μόνη σανίδα σωτηρίας μας πλέον είναι το εξωτερικό. Ταυτόχρονα είμαστε και οι μόνοι που μπορούν να ανατρέψουν αυτή την κατάσταση απαντώντας με ένα ξεκάθαρο και ηχηρό «όχι» στις συνθήκες εξαθλίωσης της ανθρώπινης ζωής. Απέναντι στο δοκιμασμένο και καταστρεπτικό «ναΙ» προτιμούμε να διαβούμε το μονοπάτι του «όχι», διατεθειμένοι να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε το μέλλον των ονείρων μας αλλά κυρίως να αποτρέψουμε την καταστροφή του μέλλοντος των επόμενων γενεών. Απαντούμε λοιπόν «όχι» στα δυσβάσταχτα μέτρα των θεσμών, «όχι» στους εκβιασμούς των «ευρω-φανατικών», «όχι» στους κινδυνολόγους, «όχι» στους πολιτικούς εμπαιγμούς, «όχι» στην κατάλυση της δημοκρατίας στην χώρα που την γέννησε, «όχι» στη λιτότητα και την υποτέλεια. Άλλωστε όταν γνωρίζεις ότι όλη η ελληνική ιστορία ως σήμερα είναι ένα «όχι» πως μπορείς να ψηφίσεις ναι; Την Κυριακή η απόφασή μας πρέπει να μην εξαρτάται από κάθε κόμμα, χρώμα ή πρόσωπα αλλά με κύριο γνώμονα το εθνικό συμφέρον, την ισότητα και την λαϊκή κυριαρχία.
Ως Αγωνιστικό Φοιτητικό Ρεύμα την Κυριακή 5/7/2015 ψηφίζουμε «όχι» στα μέτρα που πνίγουν ολοένα και περισσότερο την χώρα μας και παράλληλα καλούμε και την υπόλοιπη κοινωνία να ταχθεί υπέρ αυτού βάζοντας στην άκρη φόβους, δισταγμούς και απειλές.
Σε έναν κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς. Υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα των αγώνων μας και διεκδικούμε το μέλλον των ονείρων μας».
