Μακάρι να μπορούσαν να συμβάλουν οι «παγκόσμιες μέρες» στη βελτίωση των πραγμάτων για τα θέματα στα οποία είναι αφιερωμένες. Να μπορούσε, δηλαδή, και η σημερινή παγκόσμια μέρα της γυναίκας να συνέβαλε στη βελτίωση της θέσης της γυναίκας σε ό,τιδήποτε έχει να κάνει με τη ζωή και την ανθρώπινη δραστηριότητα και –κυρίως- την θέση της στην κοινωνία. Φυσικά και τα πράγματα δεν είναι όπως στο παρελθόν, το κοντινό μάλιστα, όμως πολλά απομένουν για να σπάσουν στεγανά, πρότυπα και συμπεριφορές.
Η γυναίκα δεν είναι το “Αγκιστρον διαβόλου, παγίς και δίκτυον δι ης απατώμενοι θανατούμεθα. Πεφαρμακωμένη έχιδνα, ανήμερος λέαινα, ασπίς ιοβόλος, αγρία πάρδαλις, όπλον διαβόλου, επιθυμητή λύσσα, παγκόσμιος θάνατος, ακατάσχετον κακόν, ατίθασος δράκαινα…” που ανέφερε τον 13ο αι. ο Θεογνώστου Θησαυρός. Ομως, μην ξεχνάμε ότι σύμφωνα με στοιχεία της UNICEF, περίπου 60 εκατομμύρια κορίτσια δεν πηγαίνουν στο σχολείο, γυναίκες και κορίτσια είναι το πρώτα θύματα σε πολέμους και συρράξεις, 15 εκατομμύρια έφηβες γίνονται μητέρες, 515.000 εξακολουθούν να πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας προβληματικής εγκυμοσύνης ή τοκετού, εκατομμύρια γυναίκες δολοφονούνται, ενώ 2 εκατομμύρια κορίτσια υπόκεινται σε ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων.
Αν αυτά εντοπίζονται κυρίως στον λεγόμενο «τρίτο» κόσμο, τότε θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι, όσο κι αν στο δημόσιο χώρο των ανεπτυγμένων χωρών, η ισότητα έχει θεσμοθετηθεί, συνεχίζεται η βουβή, η ιδιωτική μάχη ανάμεσα σε άντρες και γυναίκες για κρίσιμα ως προς την προσωπική ολοκλήρωση ζητήματα. Στον ιδιωτικό χώρο, στο χώρο νοοτροπίας και συμπεριφοράς, οι νομοθετικές ρυθμίσεις καταντούν ανίσχυρες, χωρίς νόημα. Οι αλλαγές θα είναι αποτέλεσμα μακράς πολιτιστικής πορείας.
Πολιτιστικό θέμα η ισότητα των φύλων
