Δεκάδες ζηλευτά βραβεία κοσμούν το λογοτεχνικό βιογραφικό του Αγχιαλίτη Λάσκαρη Ζαράρη, ο οποίος εργάζεται ως εξωτερικός φρουρός στις φυλακές Κασσαβέτειας. Ο 46χρονος συγγραφέας, ο οποίος μετουσιώνει σε λόγο τα καθημερινά του βιώματα, αλλά και την ευαισθησία του απέναντι στα παιδιά, έχει αναπτύξει σημαντική λογοτεχνική δράση, η οποία είναι πλέον ευρύτερα γνωστή και πέραν των ορίων της Μαγνησίας.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Ο ίδιος ασχολείται με τη συγγραφή, γενικότερα, από μικρή ηλικία και συνεχίζει να γράφει με την ίδια πάντα ζέση και ευαισθησία, υπογραμμίζοντας ότι η συγκεκριμένη δραστηριότητα είναι ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα.
Το αντικείμενο εργασίας είναι αναμφίβολα δύσκολο, με πολλές απαιτήσεις και διαρκή επαγρύπνηση, αλλά η συγγραφή βιβλίων είναι το μέσο αποφόρτισης αλλά και έκφρασης ψυχής ταυτόχρονα.
Οι εμπειρίες που έχει αποκομίσει από την εργασία του ως εξωτερικός φρουρός στις φυλακές Κασσαβέτειας, αλλά και τα βιώματά του, τον ώθησαν, σημειωτέον, στη συγγραφή ενός διηγήματος με τίτλο «Η άγνωστη ιστορία του Στέλιου Ιγνατιάδη» που απέσπασε το Β’ βραβείο από την Πανελλήνια Ενωση Λογοτεχνών το 2010. Το συγκεκριμένο διήγημα, που είναι προϊόν μυθοπλασίας, αναφέρεται στην ιστορία ενός κρατούμενου, ενώ όπως επισημαίνει ο συγγραφέας «η άγνωστη ιστορία του Στέλιου Ιγνατιάδη είναι φανταστική, αλλά με βοήθησε η εμπειρία μου στις φυλακές προκειμένου να πλάσω τον χαρακτήρα και να αποδώσω την ψυχολογία ενός κρατούμενου».
Τα βιβλία του απευθύνονται κυρίως στα παιδιά, ενώ όπως αναφέρει ο ίδιος η συγκεκριμένη ενασχόληση «προέκυψε μάλλον επειδή είμαι πατέρας δύο αγοριών και θέλησα να μπω στο μυαλό, την ψυχή τους, τα παιχνίδια τους». Και ο ίδιος, άλλωστε, ξεκίνησε να γράφει από παιδί, καταγράφοντας αρχικά τις σκέψεις του σε ένα τετράδιο, το οποίο ήταν ο προσωπικός του θησαυρός. «Τα τραγουδάκια έγιναν σταδιακά ποιήματα, στη συνέχεια άρχισα να γράφω διηγήματα με πλοκή, με πρόσωπα, και από την ηλικία των 15 ετών άρχισα να γράφω μικρά διηγήματα και ποιήματα. Ο κύριος όγκος της δουλειάς που έχω δώσει μέχρι τώρα, υλοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια, μετά το 2005» όπως υπογραμμίζει ο ίδιος.
Συγγραφική έκφραση
Ο Λάσκαρης Ζαράρης, ο οποίος προέρχεται από αγροτική οικογένεια της Νέας Αγχιάλου, βοηθούσε τον πατέρα του στα χωράφια, παράλληλα με το σχολείο, αλλά δεν σταμάτησε ποτέ να γράφει, τις σκέψεις του στο χαρτί. «Εκρυβα τα γραπτά μου και έγραφα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην τα διαβάσει κανείς, ήταν ο προσωπικός μου θησαυρός και δεν ήθελα να αντιληφθεί κανείς τι γράφω» θυμάται ο βραβευμένος συγγραφέας, ο οποίος είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ενωσης Λογοτεχνών, της Ενωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος, του Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου και του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων της Αθήνας.
Παράλληλα παρακολούθησε στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών εξ’ αποστάσεως προγράμματα συμπληρωματικής εκπαίδευσης: «Πρακτικές Ασκήσεις Δημιουργικής Γραφής» το 2015 και «Διαπαιδαγώγηση στην Παιδική και Εφηβική Ηλικία» το 2016.
Με αγάπη για τη λογοτεχνία και τη διακίνηση των πολιτιστικών αγαθών, δημοσιεύει σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά ποιήματα, διηγήματα και άρθρα, καθώς και στο προσωπικό του ιστολόγιο: «Παράθυρο στα όνειρα» (http://parathyrostaoneira.blogspot.com/), εκτενείς κριτικές αποτιμήσεις για νέους λογοτέχνες (ποιητές και πεζογράφους).
Το παιδικό του μυθιστόρημα με τίτλο «Το νησί και το αθάνατο νερό» βραβεύτηκε ως ανέκδοτο έργο από τον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός» το 2010, ενώ από το 2008 μέχρι σήμερα έχει βραβευτεί επανειλημμένα από Φιλολογικούς Συλλόγους, Ενώσεις Λογοτεχνών, Πολιτιστικές Εταιρείες και Λογοτεχνικά Περιοδικά σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς σε διαφορετικά είδη του λόγου, ποίηση, διήγημα, δοκίμιο, νουβέλα και παιδικό μυθιστόρημα. Εχει διατελέσει μέλος κριτικών επιτροπών αξιολόγησης σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς Ποίησης, Διηγήματος, Παραμυθιού και Δοκιμίου, αναπτύσσοντας πολύ αξιόλογη δράση σε πανελλήνια κλίμακα.
Το ταξίδι συνεχίζεται
«Αποτυπώνοντας τη σκέψη σου στο χαρτί, νιώθεις ότι αποφορτίζεσαι. Είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας, διότι όσα δεν μπορείς να εκφράσεις προφορικά, τα γράφεις πιο εύκολα» εξηγεί ο Λάσκαρης Ζαράρης.
Το παιδικό βιβλίο, ειδικότερα «δίνει γνώση στο παιδί αλλά ωφελείται και ο συγγραφέας, γιατί μαθαίνει πολλά μέσα από αυτή τη διαδικασία», τονίζει ο Αγχιαλίτης συγγραφέας, ο οποίος ανέτρεξε στην ιστορία και το μακραίωνο παρελθόν της περιοχής μας, προκειμένου να γράψει «Τα Μυστικά της Θεόπετρας», ένα βιβλίο που ο ίδιος χαρακτηρίζει «ταξίδι γνώσεων για παιδιά, με θέμα την προϊστορία».
Για να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο ανέτρεξε σε πηγές, σε ιστορικά στοιχεία, σε αρχαιολογικές μελέτες, στα ανασκαφικά δεδομένα της περιοχής μας, και κυρίως στις πολυετείς έρευνες του Διμηνίου, ενσωματώνοντας το παραμύθι στην ιστορία που έπλασε.
Μέσα από τα βιβλία του προσπαθεί να δώσει εμμέσως πρότυπα στα παιδιά, γιατί «η εποχή μας είναι δύσκολη. Δώσαμε σημασία στα υλικά αγαθά και όχι στα πνευματικά και γι’ αυτό βρισκόμαστε στη σημερινή κατάσταση» τονίζει ο ίδιος.
Ο πολυπράγμων συγγραφέας αντιμετωπίζει με σεμνότητα τα βραβεία που αποσπά, κι όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «η επιβράβευση είναι μια τονωτική ένεση που ωθεί να προχωρήσεις».
Παράλληλα, δεν σταματάει να προωθεί τη φιλαναγνωσία στους μαθητές, να επισκέπτεται τα σχολεία, να μιλάει στα παιδιά για το βιβλίο, να μοιράζεται μαζί τους σκέψεις και προβληματισμούς, που κάνουν ακόμη πιο συναρπαστικό το συγγραφικό του ταξίδι.
«Τα Μυστικά της Θεόπετρας»
Καρπός ευαισθησίας είναι το βιβλίο του Λάσκαρη Ζαράρη με τίτλο «Τα Μυστικά της Θεόπετρας», το οποίο θα παρουσιαστεί την Τετάρτη 18 Μαΐου στις 7.30 μ.μ. στη Λαϊκή Βιβλιοθήκη Βόλου «Δαμιανού Κυριαζή». Για το βιβλίο θα μιλήσει η Σοφία Κανταράκη, φιλόλογος – ιστορικός, ενώ αποσπάσματα θα διαβάσουν η Αικατερίνη Μπαμπουρδά, καθηγήτρια γερμανικής γλώσσας – εκπαιδευτικός και η Ματίνα Δολιανίτη, καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας, εκπαιδευτικός. Παράλληλα τα παιδιά θα απασχοληθούν δημιουργικά σ’ ένα εργαστήρι γραφής και προϊστορίας. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Γιώργος Μωύσογλου, συγγραφέας – εκδότης.
Το συγκεκριμένο βιβλίο, που απευθύνεται σε παιδιά, αναφέρεται στο περιπετειώδες ταξίδι ενός θαρραλέου παιδιού από το νεολιθικό Διμήνι του 4.500 π.χ. Η διαδρομή, του επιφυλάσσει ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις μαζί, στιγμές συγκίνησης και ατέλειωτου παιδικού κεφιού και παράλληλα μοίρασμα εμπειριών με τους μεγαλύτερους σε ηλικία. Η προϊστορία ζωντανεύει μέσα σε μία σχολική τάξη από έναν συλλέκτη αγαλματιδίων. Σιγά – σιγά τα παιδιά αρχίζουν να αισθάνονται το βάρος της ιστορίας τους, το βάρος της γνώσης του τόπου τους, της Μαγνησίας και της ευρύτερης Θεσσαλίας, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις τους με τρόπο βιωματικό και ευχάριστο.
