Με μοναδικό όπλο την τρέλα αλλά και τα ψυχικά αποθέματα σε ένα αγώνα που δοκιμάζονται οι αντοχές αλλά και τα όρια του ανθρώπου συμμετείχε την περασμένη Παρασκευή ο Βολιώτης δρομέας υπεραποστάσεων Κώστας Τσαντός.
Στο νησί Γκραν Κανάρια του συμπλέγματος των Καναρίων Νήσων διοργανώθηκε όπως κάθε χρόνο αγώνας δρόμου αντοχής, και όχι μόνο, συνολικής απόστασης 123 χλμ. σε κακοτράχαλο έδαφος.
Ο Κώστας Τσαντός μετά από 20 ώρες επίπονης και σκληρής διαδρομής κατέλαβε την 49η θέση ανάμεσα σε 1.200 συμμετέχοντες από όλο τον κόσμο, ενώ ήταν ο μοναδικός Έλληνας του συγκεκριμένου αγώνα, στον οποίο και τερμάτισαν μέσα σε 30 ώρες μόλις 400 αθλητές. Δηλαδή το 1/3 από όσους ξεκίνησαν.
«Ο αγώνας ήταν αρκετά δύσκολος καθώς διεξήχθη υπό καταρρακτώδη βροχή στο μεγαλύτερό του μέρος» εξομολογείται ο ίδιος ο Βολιώτης υπεραθλητής, όπως χαρακτηρίζεται πλέον από τους φίλους, στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ εμφανώς καταπονημένος από την προσπάθειά του, αλλά με το χαμόγελο της επιτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.
«Ξεκίνησα από την αφετηρία στις 12 τα μεσάνυχτα του περασμένου Σαββάτου και μετά από 20 ώρες έφτασα στον τερματισμό στις 8 το βράδυ. Αν με ρωτάτε, αν θα το ξαναέκανα αυτό, είναι το μόνο βέβαιο. Αλλά θέλω παρέα». Αυτό ήταν και το μεγάλο του παράπονο, μιας και δεν τον ακολούθησε κανείς συμπατριώτης. «Ήμουν ο μοναδικός Έλληνας ανάμεσα σε ξένους, αλλά αυτό δεν με επηρέασε καθόλου. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι μετά από 20 ώρες σε ένα νησί είμαι βέβαιος πως ήθελα να ακούσω μια ελληνική λέξη».
Από τα συνολικά 123 χιλιόμετρα της διαδρομής τα 103 καλύφθηκαν σε κάτι περισσότερο από 14 ώρες, ωστόσο οι συνθήκες ήταν τέτοιες που ανάγκασαν τον Βολιώτη αθλητή να κόψει ταχύτητα: «Ήταν κάτι που ήμουν αναγκασμένος να κάνω. Με τις υπάρχουσες άσχημες καιρικές συνθήκες δεν θα μπορούσα παρά να ελαττώσω ταχύτητα. Σε αυτές τις 20 ώρες οι περισσότερες ήταν υπό βροχή. Ελάχιστη ηλιοφάνεια».
Επισκεπτόμενος την εφημερίδα του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ ο ίδιος αρχικά δίστασε να καθίσει. «Δεν μπορώ να κάθομαι, έχω συνηθίσει πλέον να τρέχω. Το να κάθομαι με αρρωσταίνει» συμπλήρωσε δίνοντας παράλληλα το δικό του μήνυμα σε όσους έχουν επιλέξει θέλοντας ή μη έναν άλλο τρόπο ζωής.
Για το αν υπάρχει η ιδέα του φόβου, λέει: «Τρέχεις ανάμεσα σε βράχια και σημεία που δεν έχεις ξανασυναντήσει στη ζωή σου, έχοντας στην ουσία σημάδια τα οποία και θα πρέπει να ακολουθήσεις. Είναι υποχρεωτικό πάντως από τη στιγμή που δηλώνεις συμμετοχή σε ένα τέτοιο αγώνα να υπογράψεις πως, ό,τι και αν συμβεί, αποκλειστικός υπεύθυνος είσαι εσύ και κανένας άλλος. Από εκεί ξεκινάς να σκέφτεσαι».
Την τρέλα ή αλλιώς το πάθος για το αγώνισμα τού κόλλησε ο κ. Παπαθανοσόπουλος «γιατρός στο επάγγελμα» το 2006 και από τότε αποτελεί μέρος της ζωής του ή καλύτερα είναι η ζωή του 36χρονου Βολιώτη, που τα τελευταία χρόνια επέστρεψε από την Αθήνα και ζει ξανά στον Βόλο, όντας πιο κοντά στη μεγάλη του αγάπη που είναι το βουνό.
«Υπάρχουν καλοκαίρια στα οποία οι φίλοι μου με χάνουν για δύο ή και τρεις μήνες. Τότε είναι που φεύγω και προσπαθώ να βρω διαδρομές τέτοιες, ώστε να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Για να φθάσεις ως εδώ αυτό που χρειάζεται είναι προπόνηση. Ακόμη και τώρα που το Πήλιο είναι χιονισμένο θα προπονηθώ. Δεν χάνω προπόνηση με τίποτα. Ιδιαίτερα το βράδυ θα φορέσω το φακό στο κεφάλι και θα φύγω. Δεν με νοιάζει αν η διαδρομή θα είναι μεγάλη ή μικρή».
Πλέον με όπλο ακόμη μία τεράστια εμπειρία, αλλά και αρκετή ακόμη θέληση και τρέλα για ανάλογες διαδρομές, ο ίδιος ευελπιστεί σε μία ακόμη μεγαλύτερη διάκριση. «Είναι κάτι που σκέφτομαι να κάνω μαζί με τον «γιατρό», αφού αυτός είναι ο άνθρωπος που μου έδειξε τον δρόμο».
