Με βαριά καρδιά θαρρώ πως πήρε την απόφαση να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, μετά το τέλος της περυσινής περιόδου ο Πέτρος Ζαντερίου. Μια γεμάτη αγωνιστική παρουσία στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο περατώθηκε, αφήνοντας γλυκόπικρη γεύση. Η ποδοσφαιρική αποστρατεία, όσο αναπόφευκτη κι αν είναι, λόγω ηλικίας κάποια στιγμή, θεωρείται διαφοροποίηση ιδιόμορφη, ένα κράμα ικανοποίησης και στέρησης, απότοκο της προηγούμενης προσφοράς και της κατοπινής παύσης.
Η διάθεση του Ζαντερίου για επιμήκυνση της παραμονής του στα γήπεδα δεν εκτονώθηκε. Αλλά στον αντίποδα τα σαράντα χρόνια της ηλικίας του που πρόσφατα συμπλήρωσε, οδηγούν στην αναγκαία απόφαση με το κοντράστ των συναισθημάτων που αναφέραμε πιο πάνω. Κάτι το οποίο γνωρίζουν όσοι ποδοσφαιριστές (και εν γένει αθλητές) ολοκλήρωσαν ευδόκιμα μια πολυετή καριέρα. Ολόκληρη σχεδόν η παρουσία του στον ΑΡΗ ΜΕΛΙΣΣΑΤΙΚΩΝ, με 22 αγωνιστικές περιόδους, από τις 24 συνολικά που αγωνίστηκε. Μόνο δύο χρονιές μετακόμισε το 2000-2001 στον Ιάσωνα Άλλης Μεριάς και το 2007-2008 στον Διόνυσο, για λόγους ανεξάρτητους από τη βούλησή του, με την άμεση και τις δύο φορές, επιστροφή στο «σπίτι του». Να σημειώσουμε ότι πρωτοξεκίνησε να παίζει στις Ακαδημίες της Άλλης Μεριάς για δύο χρόνια.
Από τα 16 του όμως, την περίοδο 1986-87, ευτύχησε να αγωνιστεί στην ομάδα των Μελισσατίκων, που πρωταγωνιστούσε τότε στα τοπικά πρωταθλήματα και να στεφτεί πρωταθλητής και κυπελλούχος στην παρθενική του σεζόν στον Άρη. Ακολούθως συμμετείχε την επόμενη περίοδο 1987 -88, στο περιφερειακό πρωτάθλημα, το οποίο τότε ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικό, αφού διεξάγονταν σε τέσσερις ομίλους. Αγωνίστηκε ως αμυντικός ή αμυντικός μέσος και υπήρξε καταλυτική η παρουσία του σαν λίμπερο-εγγύηση στα μετόπισθεν του κιτρινόμαυρου συλλόγου. Παράλληλα αναδείχτηκε και σκόρερ, χάρη στα δυνατά του ευθύβολα σουτ, όπως στα πολύ καλά στημένα (φάουλ και πέναλτι), που διέθετε. Το πάθος, η ψυχή και η μαχητικότητα χαρακτήριζαν πάντοτε τον τρόπο παιχνιδιού του: Δυνατός χωρίς ποτέ να γίνεται βάναυσος, σκληρός δίχως να μετατρέπεται σε αντιαθλητικό.
Ετούτη η κατάθεση ψυχής πάνω απ΄ όλα, μέσα κι έξω από τον αγωνιστικό χώρο και με γνώμονα πάντοτε το καλό της ομάδας, τον οδηγούσε ενίοτε σε υπέρβαση των εσκαμμένων και συνακόλουθες εντάσεις. Πάντοτε όμως άμεσα καταλάβαινε την παρεκτροπή του και ζητούσε ευθαρσώς συγνώμη για το ατόπημά του.
24 χρόνια αδιάκοπης παρουσίας στα ερασιτεχνικά γήπεδα με πάνω από 600 συμμετοχές και περίπου 120 τέρματα (ρεκόρ για αμυντικό) αποτελούν αψεγάδιαστα στοιχεία για την προσφορά του Ζαντερίου στο πλέον δημοφιλές άθλημα. Το καθιστούν μια από τις πλέον γνωστές και χαρακτηριστικές περιπτώσεις στο τοπικό ποδόσφαιρο. Και σίγουρα ήθελε ακόμη να προσφέρει, όπως και παλιότερα, κάτι που δεν το επιτρέπει όμως η παρέλευση των ετών του βίου. «Όσο μπορώ θα αγωνίζομαι» έλεγε τακτικά, όντας μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης του συλλόγου.
Ακόμη θυμάμαι πως λίγο προτού την έναρξη της τελευταίας ποδοσφαιρικής περιόδου και με αφορμή την απόφαση περί αποκλεισμού των αθλητών άνω των 36 ετών, με ρωτούσε επίμονα αν ετούτη θα άλλαζε, γιατί επιθυμούσε , έστω και για μια ακόμη χρονιά, να αγωνιστεί. «Τουλάχιστον ας σταματήσω όπως και όταν το θέλω εγώ», κατέληγε με δικαιολογημένο το παράπονο απέναντι στην άδικη εκείνη διάταξη που ευτυχώς διαφοροποιήθηκε την τελευταία στιγμή.
Όμως αν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο, δεν αποσύρθηκε από το χώρο. Συνεχίζει από άλλο πόστο, συμμετέχοντας στο νέο Δ.Σ. του σωματείου.
Ο Πέτρος Ζαντερίου, χάρη στην πολυετή κι ευπρόσωπη παρουσία του στον Άρη Μελισσατίκων, αποτελεί αναμφίβολα μια από τις «σημαίες» του. Και η υποστολή της χαρακτηρίζεται ως μια από τις άξιες αναφοράς στιγμές στην τριανταεξάχρονη πορεία του συλλόγου.
