«Ούτε μία στο εκατομμύριο», απάντησε αφοπλιστικά ο Γιώργος Χατζής την Κυριακή 21 Μαΐου στο λεωφορείο, όταν οδεύοντας προς το Ελευθεροχώρι Τρικάλων για το φινάλε του Ρήγα Φεραίου, ρωτήθηκε για το αν υπάρχει κάποια πιθανότητα να συνεχίσει και τη νέα σεζόν τη μακρόχρονη πορεία του στο γρασίδι.
Σίγουρα, από τον Βελεστινιώτη μεσοαμυντικό δεν έχει φύγει ακόμα από μέσα του, το ποδόσφαιρο. Άλλωστε, όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με τη στρογγυλή θεά, θα γνωρίζουν καλά πως μιλάμε για κάτι που σε ακολουθεί όλη τη διάρκεια της ζωής σου.
Ο Γιώργος Χατζής ξεκίνησε από την ακαδημία των κυανόλευκων και σε ηλικία 14 ετών έλαβε το «βάπτισμα του πυρός» με τον Ρήγα στο Α’ Τοπικό. Το «ψήσιμο» στα τοπικά πρωταθλήματα συνεχίζεται στη Β’ Λυκείου με τη Δόξα Αερινού, ενώ στην τελευταία του χρονιά στο Λύκειο συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής με τον σύλλογο του Βελεστίνου.
Αρχικά με προπονητή τον πατέρα του και παλαίμαχο τερματοφύλακα του Ρήγα Φεραίου και της Νίκης Βόλου, Γιάννη Χατζή, και στη συνέχεια με τον Λάκη Μπακάλη, ο οποίος στην ισοπαλία (2-2) με τους Μαύρους Αετούς κάθισε για τελευταία φορά στον πάγκο της ομάδας ύστερα από έξι «γεμάτα» χρόνια. Φαίνεται πως σιγά-σιγά τα κεφάλαια της σύγχρονης «χρυσής» εποχής του Ρήγα ανήκουν αποκλειστικά στην ιστορία.
Ο Γιώργος μετρά εφτά σεζόν ύστερα από την επιστροφή του στο Βελεστίνο. Το ριμέικ δεν ξεκίνησε ιδανικά την αγωνιστική περίοδο 2010-2011. Ο Ρήγας υποβιβάστηκε από τη Δ’ Εθνική στο τοπικό, αλλά με την αλλαγή της διοίκησης ο σύλλογος κέρδισε την άνοδο στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα και από εκεί τη συμμετοχή στη νέα Γ’ Εθνική, στην οποία δίνει το «παρών» ανελλιπώς τις τέσσερις τελευταίες χρονιές και… συνεχίζει.
Αναμφίβολα, το γκολ-φάουλ με το «φαρμακερό» του δεξί πόδι αλά Κριστιάνο Ρονάλντο, που σημείωσε στον τελικό Κυπέλλου ΕΠΣΘ το 2012 στο Πανθεσσαλικό, χαρίζοντας τον τίτλο και το «νταμπλ» στον Ρήγα, την επικράτηση με 1-0 επί του Εθνικού Βόλου, θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις μνήμες όσων το έζησαν από κοντά.
Εξίσου εντυπωσιακό ήταν και το τέρμα που σημείωσε με απευθείας χτύπημα φάουλ στην «άλωση» του Δομοκού, ανοίγοντας τον δρόμο για την κομβική, όπως αποδείχθηκε, νίκη (0-2) του Ρήγα απέναντι στον Αχιλλέα, η οποία άλλαξε το κλίμα προκειμένου να παραμείνει στην τρίτη τη τάξει κατηγορία η ομάδα, στην πρώτη της σεζόν (2013-2014).
Πέρυσι, έμεινε σημαντικό χρονικό διάστημα εκτός γηπέδων λόγω ενός τραυματισμού στη μέση που συνέβη στα τελευταία λεπτά της σπουδαίας εντός έδρας νίκης (2-0) επί του Αιγινιακού. Το καλοκαίρι, αν και σκέφτηκε σοβαρά το ενδεχόμενο να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αποφάσισε να παρατείνει τον δρόμο μέχρι το τέλος, ώστε να βοηθά από όποιο πόστο μπορεί την ομάδα της γενέτειράς του, με τον Λάκη Μπακάλη να τον χρίζει παράλληλα βοηθό του.
Ωστόσο, νέα προβλήματα στην ωμοπλάτη έκαναν την εμφάνισή τους στην αρχή της φετινής περιόδου, και πέρα από δύο ολιγόλεπτες συμμετοχές ως αλλαγή στη δεύτερη και την τρίτη στροφή του πρωταθλήματος, δεν κατάφερε να συνεισφέρει αγωνιστικά.
Κάπως έτσι, γνωρίζοντας ότι δεν θα είχε άλλη ευκαιρία να γεμίσει με χώμα τις τάπες του και να πρασινίσει την κυανόλευκη φανέλα με τα προσφιλή του δυναμικά τάκλιν στον χώρο του κέντρου, ήρθε… γκαζωμένος στο ραντεβού αναχώρησης που είχε δοθεί, ως συνήθως, έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Βελεστίνου. Ο κόουτς δεν θα μπορούσε να μην τον ξεκινήσει βασικό, αγωνίστηκε για ένα ημίχρονο με το καθιερωμένο νούμερο «7» στην πλάτη και στη συνέχεια είδε το μεγαλύτερο μέρος στην επανάληψη από τα αποδυτήρια, αφού έξω… έριχνε καντάρια!
Ανάμεσα στη συζήτηση για το μέλι κουμαριάς, μελισσοκόμος γαρ, και το κυνήγι (όχι της μπάλας), ο σύμβουλος στη Δημοτική Κοινότητα Βελεστίνου, μίλησε με ενθουσιασμό για την επόμενη γενιά του Ρήγα.
Ταυτόχρονα εξηγούσε πως δεν πρέπει κανείς να παρατήσει το διάβασμά του για το ποδόσφαιρο, αλλά να τα συνδυάζει, γιατί δεν σου εγγυάται τίποτα κανένας και σε κανένα χώρο.
Με το που τελείωσε ο ίδιος το Λύκειο, έχοντας εισαχθεί στο ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης, βρέθηκε το 2004 στον μεγάλο Άρη Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας για ενάμιση χρόνο κυρίως στις υποχρεώσεις της ομάδας Νέων των κιτρινόμαυρων, που δεν διένυαν τις καλύτερες μέρες, πέφτοντας στη Β’ Εθνική κατηγορία για δεύτερη φορά στην ιστορία τους.
Στη συνέχεια, ακολούθησαν στο δεύτερο μισό της περιόδου 2005-06 το Πολύκαστρο στην τρίτη κατηγορία, η Επανομή στη Δ’ Εθνική και κατόπιν ο ΠΑΟΝΕ, που είχε αξιόλογες πορείες στην παλιά Γ’ Εθνική.
Στους Νέους Επιβάτες πέρασε δύο χρόνια μεταξύ του δεξιού άκρου της άμυνας και της μεσαίας γραμμής, για να ακολουθήσει τον Γιάννη Μηχαλήτσο στα Γρεβενά και τον Πυρσό την επόμενη σεζόν, και πάλι στην Γ’ Εθνική, τελειώνοντας εκεί την περιοδεία του στη Βόρεια Ελλάδα.
Το όνειρο για καριέρα σε μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα άρχισε να σβήνει στο μυαλό του παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 23 χρόνων. Η οικονομική, πολλές φορές, αφερεγγυότητα των ομάδων σε αυτές τις κατηγορίες, παρά το γεγονός ότι οι εποχές ήταν πολύ καλύτερες από τώρα, τα αρκετά χρόνια μακριά από το σπίτι αλλά και το γεγονός πως θα μπορούσε να ασχοληθεί πλέον επαγγελματικά με κάτι άλλο ως κύρια ασχολία, έφερε το ποδόσφαιρο σε δεύτερο πλάνο. Και τότε σκέφτηκε να αφήσει στην άκρη το αγαπημένο του άθλημα, αλλά τελικά δοκίμασε να «τρέξει» παράλληλα την απαιτητική δουλεία της μελισσοκομίας με την βοήθεια στον αγαπημένο του Ρήγα.
Γεννημένος στις 17 Ιουλίου του 1986, λίγο δηλαδή πριν συμπληρώσει τα 31, ο Γιώργος δεν είναι σίγουρα πολύ μεγάλος αλλά ούτε και, πλέον, μικρός. Το σώμα του μοιάζει να μην τον ακούει πλέον όπως παλιά, οι ποδοσφαιριστές στον Ρήγα είναι κατά βάση ερασιτέχνες, αφού το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος, και κάπως έτσι, έπειτα από 17 χρόνια, φαίνεται πως επιλέγει -αλλά και αναγκάζεται- να θέσει οριστικό τέλος στην ενεργή ενασχόλησή του ως παίκτης.
Γιατί ως γυμναστής και προπονητής αποτελεί τον «μέντορα» πολλών μικρών παιδιών στην Ακαδημία του Ρήγα. Ομάδες γειτονιάς στο Βελεστίνο όπως ο Πύραυλος του Συνοικισμού στα παιδικά του χρόνια, βλέπετε, δεν υπάρχουν, και τα τμήματα υποδομής του ιστορικού Συλλόγου αποτελούν το σύγχρονο «φροντιστήριο» για να μυηθεί κανείς στο λαοφιλέστερο σπορ.
Από τους λίγους ποδοσφαιριστές του Βελεστίνου που δοκίμασαν την τύχη τους εκτός νομού, με πολλά έτη προσφοράς στον Ρήγα Φεραίο, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον πατέρα του Γιάννη.
Πριν λίγες μέρες, στο Ελευθεροχώρι Τρικάλων, ο Γιώργος Χατζής μάλλον παρακολούθησε το τελευταίο επίσημο παιχνίδι στο οποίο αγωνίστηκε. Σίγουρα, αν η αναμέτρηση διεξαγόταν στο Δημοτικό Στάδιο, θα λάμβανε το καθολικό χειροκρότημα της κερκίδας.
Και, φυσικά, θα το άξιζε.
ΦΟΙΒΟΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
